Πάντα πίστευα πως δε χρειάζεται να σε δένουν πολλά με κάποιον για να είναι σ’ αδιάκοπο διάλογο τα μάτια. Κι αν ακόμη σε δένουν, έχεις την πολυτέλεια να συνεννοείσαι με άνεση και ν’ απολαμβάνεις το αμοιβαίο ενδιαφέρον και την επικοινωνία. Όσο εύκολο είναι, όμως, να συναντηθούν τα βλέμματα και να «πολυλογήσουν», τόσο εύκολο είναι και ν’ αλλάξει η κατεύθυνση που κοιτούν. Κι αν τα δικά σου μάτια συνεχίζουν να κοιτούν εκείνον που έστρεψε αλλού το βλέμμα του; Τι γίνεται τότε;
Οι άνθρωποι πλέον είμαστε πιο εξοικειωμένοι με την ιδέα του χωρισμού και της απομάκρυνσης, σε σχέση με παλιότερα. Άλλαξαν οι καιροί και γίναμε τεμπέληδες στον έρωτα. Δε διεκδικούμε, δεν προσπαθούμε, δεν τον τραβάμε απ’ τα μαλλιά όταν τον έχουμε. Τρέχουμε σαν κλέφτες μόλις δούμε τα ζόρια του, για να προλάβουμε ν’ απομακρυνθούμε χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί και φυσικά πριν μας αγγίξουν οι συνέπειες. Σαν παιδιά ενθουσιαζόμαστε μόλις δούμε κάτι πιο όμορφο που δε μας ανήκει. Σαν παιδιά που βρήκαν άλλο ελκυστικό παιχνίδι και τους ξίνισε το προηγούμενο. Το μόνο εύκολο τελικά είναι ν’ απορρίψουμε, να φύγουμε, να κοιτάξουμε αλλού.
Ο λόγος που σε πειράζει η απόρριψη δεν είναι μόνο τα συναισθήματα που τρέφεις για κάποιον. Τίθεται και το ζήτημα του εγωισμού. Όταν ξέρεις πως ο άνθρωπος που κοιτούσε εσένα, μόνο εσένα, άλλαξε πορεία, στράφηκε αλλού, δεν μπορείς να τη δεχτείς την ήττα σου. Δε θέλεις να φύγεις με το κεφάλι σκυφτό, δε δέχεσαι ότι σου γύρισαν την πλάτη.
Θα φύγει, όμως, αυτός που είναι να φύγει. Θα το κάνει, γιατί ίσως έβαλε άλλους στόχους στη ζωή του. Αποφάσισε ν’ αλλάξει τη ζωή που ζούσε μαζί σου, γιατί δεν του κάνει πια, γιατί βρήκε κάποιον άλλον που θεωρεί πως του είναι πιο ταιριαστός. Κι ας σπαράζεις εσύ που έγιναν καπνός οι προσδοκίες και τα όνειρα που έκανες μαζί του. Μα ο μόνος τρόπος να μην πέφτεις απ’ τα σύννεφα είναι να μην ανεβαίνεις σ’ αυτά, ειδικά όταν βασίζεσαι και στων άλλων τα αισθήματα για ν’ ανέβεις. Να μην ονειρεύεσαι καταστάσεις, χωρίς να υπολογίζεις τις ανάγκες του άλλου και να μη βλέπεις αυτό που θες να δεις.
Οι ενδείξεις πάντα υπάρχουν, όταν αυτός που έχεις δίπλα σου πρόκειται να την κάνει μ’ ελαφρά και να πάει εκεί που κοιτάει. Το βλέπεις ότι δεν είναι όπως πριν, παρατηρείς ότι χάνεται σε σκέψεις, ότι απομακρύνεται, το καταλαβαίνεις με μια απλή σύγκριση του παρόντος με το πώς ήταν παλιότερα. Αμέτρητα τα δείγματα, όσο πιο πολλά, τόσο πιο σίγουρη η φυγή. Εξαρτάται, βέβαια, κι απ’ τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου, όχι τόσο από δικές μου γενικεύσεις και πιθανολογίες. Τα βλέπεις πιο ξεκάθαρα εσύ, εκτός αν κάνεις πως δεν τα βλέπεις.
Την έκανες την προσπάθειά σου, σε πιστεύω. Φάνηκε πως δεν ήθελες να έχεις μόνο τις αναμνήσεις αυτού του ανθρώπου. Ήθελες να ζεις το «τώρα» σας, μ’ όλη σου την ψυχή και χωρίς διαχωρισμό του «εγώ» απ’ το «εσύ»· γιατί μ’ εγωισμούς δε νοείται ο έρωτας και δεν το διαπραγματεύεται. Ούτε που φανταζόσουν χρόνους παρελθοντικούς σε προτάσεις με όρους το δικό σου όνομα και το δικό του. Τώρα πως να το δεχτείς;
Αν είναι να φύγει μια για πάντα κάποιος από ‘σένα, το δικαίωμα αυτό δεν μπορείς εσύ να του το στερήσεις. Δεν έχεις το δικαίωμα να γίνεσαι κτητικός, εγωιστής εις βάρος του άλλου. Δεν μπορείς να τον υποχρεώσεις να μείνει μαζί σου για να μην πληγωθείς και για να ζήσεις όσα εσύ σου υποσχέθηκες να ζήσεις. Την έχουμε την τάση αυτή οι άνθρωποι· όχι απλά ενίοτε εθελοτυφλούμε και δε θέλουμε ν’ αναγνωρίσουμε καταστάσεις, αλλά κάνουμε και σενάρια, απ’ αυτά τα όμορφα και τα παραμυθένια, που όλοι θέλουν να ζήσουν με πρωταγωνιστές τους ίδιους και τους συντρόφους τους. Βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε και νομίζουμε ότι εισπράττουμε συναισθήματα που πιθανόν να είναι ανύπαρκτα. Αυτή η έντονη επιθυμία μας να τα δούμε τα δημιουργεί, δυστυχώς, μόνο στο μυαλό μας.
Κι όταν έρθει η ώρα που η μόνη επιλογή είναι να φύγουμε, γιατί έφυγαν οι άλλοι πρώτοι στην ουσία, σκουπίζουμε πατώματα με την αξιοπρέπειά μας. Κάνουμε δεύτερες σκέψεις κι αναρωτιόμαστε μήπως παρερμηνεύσαμε λόγια και συμπεριφορές. Δε γίνεται ν’ άλλαξαν όλα. Δε γίνεται να μην είμαστε πλέον το κέντρο του κόσμου γι’ αυτά τα μάτια, δεν μπορεί εμείς που δώσαμε τόσα να μείνουμε στο τίποτα. Κι όμως γίνεται και μπορεί να συμβεί στον καθένα. Πάνε κι έρχονται οι σχέσεις, ειδικά στην εποχή μας.
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να σκέφτεσαι τα παραπάνω, όταν γνωρίζεις πως την προσπάθειά σου ήδη την έχεις κάνει, απλά δεν αναγνωρίστηκε θετικά. Θα το χωνέψεις αυτό που συμβαίνει, όσο δύσπεπτο κι αν φαντάζει. Και θα προχωρήσεις. Για να το χωνέψεις όμως, πρέπει πρώτα να το δεις, να το διαπιστώσεις και να φύγεις στην ώρα σου. Μικρή η διαφορά του «θέλω», απ’ το «δε θέλω». Ένα μόριο μόνο τα χωρίζει. Αυτό που θες να βλέπεις, όμως, απ’ αυτό που πράγματι είναι, πιθανόν να έχει μεγάλη απόσταση. Εσύ θες να τη δεις;
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Σουργιά: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Σουργιά
