Σημασία δεν έχει πόσοι σε διεκδικούν αλλά πού ανήκεις

Καρδιά γλυκά δοσμένη και μυαλό αυστηρά υποταγμένο σ’ εκείνον τον έναν. Δεν είναι απαραίτητο να σου ανήκει κάποιος για να του ανήκεις· ο έρωτας μπορεί να ‘ναι μονομερής. Ούτε παίζει ρόλο αν και πόσο θα διαρκέσει· το «για πάντα» είναι αδύνατο, βαρύ κι άπιαστο. Τα πάντα, όμως -για όσο κρατήσει- είναι εφικτά και δεσμεύτηκες να τα δώσεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο.

Όταν λέμε τα πάντα εννοούμε όλο σου το είναι προσηλωμένο κι αφοσιωμένο εκεί. Μιλάμε για μάτια που δεν πεταρίζουν σ’ άλλες παρουσίες, σώματα που δε δέχονται ξένα χέρια να τα πασπατεύουν, καρδιές και μυαλά που κανένας άλλος δεν αγγίζει. Πράγματι είναι ντροπιαστικό να μιλάς για δόσιμο, όταν ταξιδεύεις και σ’ άλλα μονοπάτια.

Ο έρωτας, όταν είναι αμοιβαίος και το δέσιμο ισχυρό, εκλύει και μια ευθύνη, τόσο δική σου όσο και του ανθρώπου σου. Αν δεν την αντιλαμβάνεσαι ξανασκέψου το, μήπως και τελικά σπουδαιολογείς για τ’ ασήμαντα. Όταν ανήκεις σ’ έναν άνθρωπο, τι να φτουρήσουν οι υπόλοιποι μπροστά του; Με άμορφη μάζα μοιάζουν, όλοι ίδιοι, όλοι παγερά αδιάφοροι.

Αυτό, βέβαια, δεν έχει να κάνει μ’ εκείνους σαν προσωπικότητες ξεχωριστά· είναι εκείνος ο άνθρωπος, που στα μάτια σου μοιάζει Θεός, που όσα νιώθεις κι όσα ζείτε κάνουν όλα τ’ άλλα να φαντάζουν ασήμαντα. Δεν παίζει ρόλο αν σε διεκδικούν άλλοι πέντε, δέκα, είκοσι. Δεν έχει καμία σημασία για ‘σένα πόσοι εκδηλώνουν τον πόθο τους ή πόσοι σε κοιτούν κρύβοντάς τον, γιατί η πίτα είναι κομμένη καθώς ο έρωτάς σου για ‘κείνον φωνάζει από μακριά.

Μαγκιά του που σ’ έχει κι αξιοζήλευτος είναι που σ’ έκανε να τον επιλέξεις, να του ανήκεις. Είναι δύναμη κι ιδιαίτερη αξία να ξέρεις πως κάποιος σε κρατά τόσο ψηλά κι έχει αφεθεί στα χέρια σου. Και τα αγριότερα θεριά ημερεύονται κι αυτό είναι νίκη. Μαγκιά και δική σου όμως, φίλε μου, που όταν αποφάσισες να δοθείς το ‘κανες με τον πιο ιερό τρόπο· μ’ όλη σου την καρδιά, το μυαλό και το σώμα σου, σε μια εποχή που λογαριάζει το τρίτο και πιο ασήμαντο ως σπουδαιότερο όλων.

Γιατί είναι σπάνιο να ανήκεις πραγματικά κάπου σ’ αυτούς τους αχνούς κι ανόητους καιρούς που βαφτίζουν έρωτα, τη συνήθεια και σχέση, τη συνύπαρξη. Είναι σπουδαίο να ζεις αυτό το δόσιμο, να έχει πραγματική αξία για ‘σένα ο άνθρωπός σου.

Κατάλαβες τώρα; Για ποιους άλλους να μιλήσουμε και για ποια διεκδίκηση; Δεκτόν ότι τα ευγενικά βλέμματα και σχόλια αποτελούν μια κολακεία. Βλέπεις, ο άνθρωπος κατέχει το θρόνο της εγωπάθειας κι αυταρέσκειας σ’ αυτόν τον κόσμο. Μα αυτό το ένα που κάνεις εσύ κι ο άνθρωπός σου δεν έπεσε με τους σεισμούς και τους καταποντισμούς, θα πέσει μ’ ελαφρά φθινοπωρινά αεράκια, που δροσίζουν ή και περνούν απαρατήρητα;

Ανήκεις εκεί που ανήκει ο νους κι η ψυχή σου, εκεί που τρέχουν τα πόδια σου πριν το μυαλό προλάβει να σκεφτεί, εκεί που δε χωρούν δεύτερες σκέψεις και που χώρος για τρίτους δεν υπάρχει. Γέμισε τόσο η ζωή σου που τους περαστικούς δεν τους κοιτάς. Τι να σου προσφέρουν άλλωστε οι ξένοι, τα προσωρινά, τα βιαστικά.

Να θυμάσαι πως η πληρότητα αυτή από ‘σένα πηγάζει κι έπειτα απ’ τον άνθρωπο που διάλεξες. Γιατί δεν είναι μόνο τι σου εμπνέει ο άλλος, αλλά και τι είσαι έτοιμος και πρόθυμος να δώσεις. Αυτή είναι η σπουδαιότητα αυτού που ζεις, αυτή είναι η αξία· όχι να αντιστέκεσαι στους πειρασμούς, αλλά να μην τους βλέπεις!