Όλοι, λίγο-πολύ, όταν βρισκόμαστε σε mode εύρεσης μιας ενδελεχούς μονογαμικής ερωτικής σύναψης που να διαθέτει σχεσιακή δομή, ψάχνουμε ένα άτομο του οποίου τα εγκεφαλικά χνώτα να ταιριάζουν με τα δικά μας.
Θέλουμε να επικοινωνούμε με τον άλλον, να μπορούμε να αρθρώσουμε πέντε κουβέντες στο ίδιο πνευματικό επίπεδο και τέλος πάντων, να είναι «καλό παιδί». Μωρέ, ωραία όλα αυτά, αλλά, ενίοτε, στο βωμό του τι είθισται και του τι είναι πρέπον, παραγκωνίζουμε το βασικό στοιχείο της εξωτερικής εμφάνισης (πάντα βάσει των εκάστοτε υποκειμενικών κριτηρίων που ο καθείς έχει ενστερνιστεί).
Είναι θεμιτό να προσπερνάς εν μέρει την επιφάνεια όταν έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, αλλά το να γουστάρεις γενικά τον άλλον, δε σημαίνει με φτιάχνει μονάχα το περιεχόμενο, αλλά όχι το εξώφυλλό του.
Ναι, οκ, σίγουρα μετράει ο άνθρωπος και τα αισθήματα που τρέφεις για αυτόν, αλλά πέραν της θαλπωρής και της γούτσου-γούτσου λογικής, υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται ένα ωμό και ξεκάθαρο «σε θέλω». Πες το ζωώδες ένστικτο, πες το αλατοπίπερο στη σχέση, πες το σοκολατόπιτα με παγωτό, η ουσία είναι μία. Αν δε σε διεγείρει η συντροφιά σου, τότε διανύεις μια καταδικασμένη απ’ τη βαρεμάρα σχέση.
Δεν είναι καν το σεξ αυτό καθαυτό (το οποίο φυσικά παραμένει σημαντικό), αλλά η ερωτική επιθυμία κι η όρεξη να αποτυπωθεί πάνω, κάτω, εντός, εκτός κι επί τα αυτά, με το πρόσωπο που έχεις επιλέξει να είναι απέναντί σου. Άλλωστε, δεν υπάρχει κάτι πιο πολιτισμένο απ’ το να σε καβλώνει και νοητικά, αλλά και με κάθε άλλο δυνατό τρόπο ο άλλος. Και δεν υφίσταται τίποτα πιο ρομαντικό απ’ το να βλέπεις το γκομενάκι σου γυμνό κι η ερωτική σου διάθεση να χτυπάει κόκκινο.
Τι να το κάνεις, αν μπορείς να συζητάς ατέρμονα για την κοινωνικοπολιτική επιρροή της μπουρζουαζίας, αλλά με το που βγουν τα ρούχα, να θες να κλείσεις το φως; Ωραίες οι αναλύσεις, αλλά το poke δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο εγκεφαλικό. Αν ήταν έτσι, δε θα ανταλλάσσαμε υγρά στο κρεβάτι, αλλά ποιητικές συλλογές του Καβάφη, ή ερωτικά στιχάκια του Πάριου.
Κι όλοι εκείνοι οι καθωσπρέπει που μιλάνε ολημερίς για εσωτερικό κόσμο κι εκσφενδονίζουν ιδεολογίες περί ηθικής, μπερδεύουν την υποκειμενική ομορφιά με εκείνη που πλασάρεται απ’ τα περιοδικά. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν μια συγκεχυμένη εικόνα για το τι εστί ωραίο για τον καθένα, λόγω του βομβαρδισμού στερεοτύπων και στην προσπάθειά τους να πατάξουν τα όποια μη-ρεαλιστικά πρότυπα, φτάνουν στο άλλο άκρο, αποδομώντας πλήρως την εξωτερική εμφάνιση.
Καλώς ή κακώς, χρειάζεται και λίγη πεζότητα, διότι αυτή είναι που κάνει τα πράγματα πιο απλά σε μια ερωτική σύζευξη. Άπαξ δηλαδή και, μεταξύ άλλων, δε σε καβλώνει ο σύντροφός σου, τότε βρίσκεσαι μέσα σε μια ελλιπή συνύπαρξη, η οποία δεν πληροί σε μεγάλο βαθμό τη φυσική σου υπόσταση.
Κι όσες γέφυρες κι αν φτιάξουμε, όσους πλανήτες κι αν αποικήσουμε, αυτό που πάντα θα μας καθοδηγεί, είναι η σεξουαλική μας επιθυμία, η οποία αν όντως βρει φωλιά στον κατάλληλο, πνευματικά και σωματικά, άνθρωπο, τότε μιλάμε για πραγματική ευτυχία.
Δεν είναι η κάβλα πάνω από όλα ούτε η χημεία, αλλά ούτε το ποιόν του ατόμου. Είναι ο συνδυασμός όλων που συντελούν στο αν θα είναι τα μέλη της σχέσης χαρούμενα, μιας και κατά βάση, αυτό είναι και το ζητούμενο. Κι άπαξ κι επιλέγεις να έχεις μονάχα ένα ή δυο καλά στοιχεία, αντί όλου του πακέτου, τότε, εκ των πραγμάτων, συμβιβάζεσαι.
Επιμέλεια Κειμένου Στέφανου Στεφανόπουλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
