Γλυκοκουρκουμπίνια όλου του κόσμου, ενωθείτε και κάντε μας τη χάρη και σταματήστε να παρουσιάζετε τον έρωτα ως αυτοσκοπό και αφήστε μας ήσυχους να καυλαντίσουμε και να περιφέρουμε τα κορμιά μας ασκόπως από κρεβάτι σε κρεβάτι.
Δε γίνεται να είμαστε όλοι σε mode μόνιμης καψούρας. Χρειάζεται και λίγη περιπέτεια η ζωή, κι έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, δε χρειάζεται μπαντζιτζάμπι. Αρκεί να καταφέρεις να επιβιώσεις ως single σε μια κοινωνία η οποία με το έτσι θέλω σκοπεύει να σου επιβάλλει και να χαράξει μέσω δερματοστιξίας στον εγκέφαλό σου την έννοια «πάθος».
Να μας αφήσετε ήσυχους και πάνω από όλα, ανήσυχους, λέγω! Δε θέλουμε να ερωτευτούμε σώνει και καλά. Γουστάρουμε να περνάμε καλά, βρε αδερφέ και ενίοτε καλό είναι να το κάνεις αυτό δίχως έγνοιες και δεσμά.
Αλίμονο αν όλη μας η ύπαρξη εξαρτάται από το αν θα βρούμε το άλλο μας μισό. Στο κάτω κάτω, κάτι τέτοιο δεν υφίσταται σαν έννοια. Είναι μια χαριτωμένη έκφραση απλά για να περιγράψει το πόσο έχουν διαμορφωθεί και υποχωρήσει οι χαρακτήρες μέσα στη σχέση, προκειμένου να μη χάσει ο ένας τον άλλον, όταν ξεφτίσει το ερωτικό παραλήρημα της αρχής και το σεξ γίνει τόσο προβλέψιμο όσο οι ατάκες της Κατερίνα Γιουλάκη στο Ρετιρέ.
Άσε που σε περίπτωση που δηλώσεις πως περνάς καλά, όλα τα ζευγαράκια γύρω σου σε κοιτούν με οίκτο και ψάχνουν τα τεφτέρια και τις ατζέντες για τους διαθέσιμους φίλους τους, προκειμένου να στους πασάρουν. Και σπάνια πρόκειται για καλές περιπτώσεις, να τα λέμε κι αυτά. Επιχειρήματα τύπου «μα πώς την παλεύεις μόνος;» δίνουν και παίρνουν και στα ακούσματά τους ένα κυνικό αρκουδάκι της αγάπης αυτοκτονεί κόβοντας τις φλέβες του με τις σελίδες ενός άρλεκιν.
Είστε χαζοί ορέ; Γιατί να μην την παλεύει κάποιος; Πάρτε το χαμπάρι, οι λογικές «πότε θα γίνω μάνα» και «να βρω μια καλή κοπέλα να ανοίξω σπιτικό» δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με παλιά. Αλλάξανε οι εποχές και άπαξ και γουστάρεις να μαλακιστείς, μπορείς να το κάνεις και να μη δίνεις αναφορά σ’ αυτά που υπαγορεύει ο περίγυρος.
Και στην τελική, τι να σου λείψει; Η κλάψα, η γκρίνια ή η ρουτίνα; Γιατί μετά από λίγο καιρό κάπως έτσι πάει. Αφήστε που το να μην είσαι ερωτευμένος, δε σημαίνει πως είσαι μόνος, και τούμπαλιν. Μπορεί να δηλώνεις «in love» στο σχεσιακό status σου, αλλά να νιώθεις περισσότερη μοναξιά από κάποιον που δεν έχει κάποιο ταίρι.
Ενώ όταν είσαι solo, βγαίνεις, γνωρίζεις κόσμο, φλερτάρεις και παίζοντας σωστά το παιχνίδι, ανά λίγες μέρες βρίσκεις κι άλλη αγκαλιά. Τουτέστιν, καλύπτεσαι ορμονικά και συνάμα δεν ασχολείσαι με μεγαλόπνοα σχέδια, ούτε σκοτίζεις την κούτρα σου με τα λογής προαπαιτούμενα που παρουσιάζονται ως αναγκαία σε μια σχέση.
Όχι πως είναι κακό να ερωτεύεσαι. Απεναντίας! Αλλά αυτή η εμμονή των ανθρώπων να βρίσκονται «σε σχέση» ντε και καλά και να δηλώνουν αισθήματα τα οποία προέρχονται κυρίως από τον ενθουσιασμό που πάντα προτρέχει, καταντάει γραφική.
Αν είναι να ζορίζεις καταστάσεις προκειμένου να νιώθεις κάτι παραπάνω για τον άλλο, τότε θα καταλήγεις μόνιμα με μια τρύπα στην καρδιά, μεγαλύτερη κι από το χρέος της Ελλάδας.
Όταν νιώσεις έτοιμος, θα αράξεις και καλά θα κάνεις, αλλά ως τότε βουρ στον παστουρμά και σταμάτα να κλαίγεσαι πάνω από το ξαναζεσταμένο πιάτο της σούπας. Άδραξε τη μέρα, πέτα το κουτάλι, πιάσε το πιρούνι και τσίμπα αυτό που πραγματικά έχεις ανάγκη.
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
