Ξυπνάς, ανοίγεις το κινητό σου. Είναι εκεί. Ανοίγεις σε κάποια φάση και το pc. Ακόμα εκεί!
Αυτή η πράσινη κουκίδα, που σου δείχνει το εάν ο άλλος είναι ενεργός στην πλατφόρμα του facebook, δε λέει με τίποτα να φύγει.
Βρίσκεται στην οθόνη σου, αλλά δε σε παίρνει να τη σβήσεις από μόνος σου. Δε θες να φανείς «λίγος» στον άλλον και ας μη μιλάτε. Αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί… Online… Και εσύ τρελαίνεσαι.
Έχεις χωρίσει… Έχει ενδεχομένως τελειώσει η ιστορία… Δεν έχει σημασία… Σε τυραννάει η γαμημένη και δε σε αφήνει σε ησυχία. Μια τόση δα κουκίδα!
Κλείνεις το pc, βγαίνεις από το σπίτι, κάνεις γενικά κάτι άλλο, αλλά το χέρι σου θα σε τρώει. Θες να ξαναμπείς να δεις αν είναι ακόμα εκεί. Δε θα ξέρεις τι κάνει, αλλά θα το σκέφτεσαι και θα πλάθεις σενάρια.
Ενδόμυχα γνωρίζεις πολύ καλά ότι δε θα σου στείλει. Άλλωστε και να σου έγραφε κάτι, πάλι κάποια βλακεία θα απαντούσες. Η σκέψη και μόνο όμως σε ταλαιπωρεί.
Ακόμα και όταν βγει offline, μπαίνεις στο τριπάκι να τσεκάρεις το πότε θα μπει ξανά. Τόσο άρρωστος ο ανθρώπινος νους.
Περνούν οι ώρες και οι μέρες, αλλά η κουκίδα ακάθεκτη. Να σου θυμίζει πράγματα και καταστάσεις. Λες και σε υπνωτίζει για να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα και να σπάσεις τη σιωπή.
Τι θα πεις όμως; Πάλι σκατά θα τα κάνεις. Ειδικά άπαξ και μιλάμε για βραδινές ώρες. Το αφήνεις λοιπόν. Και το μαρτύριο συνεχίζεται.
Περνάει ο καιρός και αρχίζεις να την προσέχεις ολοένα και λιγότερο. Δεν παίζει το ρόλο που νόμιζες τελικά. Ίσως ήταν όλα στο κεφάλι σου.
Την προσπερνάς σιγά σιγά και αδιαφορείς τόσο που εν τέλει συνειδητοποιείς πως δεν είσαι υποχρεωμένος να την αφήνεις στα δεξιά της οθόνης σου. Μπορείς πλέον να κάνεις κάτι για αυτό και το πώς θα φανείς δε σε απασχολεί ούτε στο παραμικρό.
Η κουκίδα σε γονάτισε, αλλά τώρα δε μπορεί να εξουσιάζει τη σκέψη σου. Τη διαγράφεις και ας μπαίνει online όποτε θέλει. Δε θα είσαι αναγκασμένος να ξέρεις το πότε, διότι πολύ απλά θα έχεις φτάσει το στάδιο του κορεσμού και του «μακριά και αγαπημένοι».
Τι διάολο; Πόση επιρροή μπορεί να έχει αυτή η κουκίδα; Γιατί την αφήνουμε να μας χαλάει την ηρεμία μας;
Η απάντηση είναι εύκολη και απλή, αλλά όπως πάντα, κατόπιν εορτής. Διότι έως ότου φτάσουμε στο σημείο να αφήσουμε πίσω τον άλλον, έχουμε τη μαζοχιστική ανάγκη να διαιωνίζουμε στο μυαλό μας τη σκέψη του. Και η συμμετοχή του στο facebook αποτελεί έναυσμα και πεδίο μάζωξης πληροφοριών που, ενώ ο εγκέφαλος σε καμία περίπτωση δεν αναζητά, συντελεί στο έμμεσο ψυχικό αυτομαστίγωμά μας.
Στο προφίλ του ενδεχομένως να μη μπεις (αν και το πιθανότερο είναι όντως να μπεις), αλλά το εάν είναι online ή όχι, το βλέπεις ευθύς αμέσως, δίχως να ψάξεις περαιτέρω.
Και θα ενδώσεις και θα πατήσεις πάνω της μια, δυο, εκατό φορές, προκειμένου να διαβάσεις ξανά και ξανά(και ξανά) τα τελευταία λόγια που ειπώθηκαν μέσα σε λίγες αράδες.
Άτιμη τεχνολογία, από τη μία συναρπάζεις, από την άλλη σιγοντάρεις στην έλλειψη καθαρής σκέψης.
Και όχι, δε θα έχεις μόνιμα κλειστό το κινητό ή το pc… Δε γίνεται βρε αδερφέ!
Αλλά για στάσου… Έχεις και εσύ κουκίδα… Για σκέψου το λίγο αυτό…
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
