Συγχαρητήρια, έκανες σχέση. Έψαξες, κυνήγησες, κουτούλησες σε τοίχους, ανασηκώθηκες κι εν τέλει βρήκες μια αγκαλιά που, φαινομενικά, δεν είναι για μερικές μονάχα νύχτες.
Δεν μπορείς να ξέρεις με σιγουριά το αν ταιριάζετε και το τι μέλλει γενέσθαι, αλλά εσύ έχεις μάθει από τυχόν λάθη του παρελθόντος κι είσαι σε πλήρη ετοιμότητα για τυχόν λακκούβες.
Τον πρώτο καιρό όλα είναι ρόδινα και βγαλμένα από αισθηματική (κι αισθησιακή) ταινία. Εσύ δηλώνεις cool κι υπεράνω θεμάτων που ταλανίζουν το μέσο ανθρώπινο νου, ζώντας το παρόν και την κάθε στιγμή ανάλογα. Σε ανύποπτο χρόνο, όμως, μια ατάκα, μια κίνηση, μια σκέψη, δίνει έναυσμα για δεύτερες σκέψεις. Κουνάς την κούτρα σου και την επαναφέρεις στην πράξη. Δε θες να αρχίσεις να αναλύεις πράγματα.
Στις εξόδους παρουσιάζεις μια ελαφρά αμηχανία, ενώ στις κουβέντες που κάνετε, δεν καλύπτεσαι γενικά. Δε λες φυσικά κάτι, διατηρώντας τις όποιες αμφιβολίες σε προσωπικό επίπεδο κι αρέσκεσαι σε αυτό που –θεωρείς πως– υπάρχει μεταξύ σας.
Δεν ντρέπεσαι να παραδεχτείς πως γουστάρεις πολύ το πρόσωπο απέναντί σου κι ενώ θες να του το δείξεις, διστάζεις κάπως. Η στάση δεν είναι η αναμενόμενη, με πάμπολλα ερωτηματικά να γεννιόνται, αλλά τα προσπερνάς, αντικαθιστώντας τα με θαυμαστικά. Εν τέλει, κάνεις το βήμα, εκτίθεσαι, αλλά η αντίδραση δεν είναι η θεμιτή, με ένα «ναι μεν, αλλά» να αιωρείται. Θες κάτι παραπάνω όμως απ’ αυτό!
Απ’ την άλλη, δε σου δίνει καν τη σιγουριά που έψαχνες κι αναρωτιέσαι εάν τελικά όλο αυτό το νταραβέρι έγινε απλά για να γίνει. Το ήθελες μεν, αλλά μπορεί και να συμβιβάστηκες πάλι, κάτι που φυσικά δε θα παραδεχτείς ποτέ, γιατί «έτσι». Κι εκεί που νομίζεις πως ζεις μια ρομαντική κομεντί βρίσκεσαι να πρωταγωνιστείς σε ταινία του Αλμοδόβαρ.
Αρχίζεις κι ασκείς βέτο, θέτεις όρους και στην προσπάθειά σου να μη χάσεις αυτό που νομίζεις πως έχεις (ή έστω αυτό που θα ήθελες να αποκτήσετε), γίνεσαι ένα αστείο στερεότυπο, από αυτά που κορόιδευες μέχρι πρότινος, καλουπώνοντας έτσι, με άκομψο τρόπο, το –υποτιθέμενα cool– σχεσιακό ενσταντανέ σας. Προφανώς κι όλο αυτό δεν έχει αισιόδοξο τέλος, μιας κι απομακρύνεις τον άλλον.
Δεν ξέρεις, όμως, πώς αλλιώς να το χειριστείς, διότι πολύ απλά δεν καταλαβαίνεις καν ο ίδιος το πόσο σε έχει επηρεάσει ο άλλος, άθελά του. Κι αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι την ίδια σου την ανασφάλεια, η οποία έχει κάνει ηρωική επέλαση, απ’ το πουθενά.
Στην ουσία, ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, σου βγάζει έναν εαυτό που απέχει αρκετά από αυτό που πραγματικά είσαι, μπαίνοντας σε μια διαδικασία μόνιμης εσωτερικής διεργασίας, προκειμένου να μην υπάρξει επίλογος μεν, προσπαθώντας παράλληλα να ερμηνεύσεις έναν κόντρα ρόλο δε. Κι έτσι όπως ξεκίνησες το νταραβέρι, έτσι το παίρνεις από το χεράκι και το κατευθύνεις σε μια αναπόφευκτη ρήξη, της οποίας θα προηγηθούν ένα μάτσο φαύλοι κύκλοι γεμάτοι τσακωμούς.
Διότι στο πρώτο διάστημα, που λίγο-πολύ αρχίζεις και γνωρίζεις τον άλλον, παραβλέπεις λογής μικροπράγματα και βάζεις στα περισσότερα θετικό πρόσημο. Κι επειδή, κλασικά, ενίοτε προσπαθείς να εκμαιεύσεις τη μερική ταύτιση απόψεων και σκέψεων, τείνεις να συμφωνείς με πολλά τα οποία, υπό άλλες συνθήκες, δε θα σκεφτόσουν απαραίτητα.
Αυτό το ύπουλο «κι εγώ» λοιπόν, κρύβει παγίδες, μιας και στην πορεία θα προσπαθήσεις να το επιβεβαιώσεις στην πράξη. Από αφέλεια θα διαιωνίσεις μια κατάσταση, για να διατηρήσεις την εικόνα που έχεις πλάσει για τα μάτια του άλλου και προκειμένου να μη χαλάσει, αλλοιώνεσαι σιγά-σιγά.
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος όμως κι άπαξ και βλέπεις πως τσάμπα καίει η λάμπα, δεν έχει νόημα να το προσπαθήσεις, οπότε καλύτερα να σβήσεις το φως. Στην τελική, δεν κάνει κάτι κακό… Είναι αυτός που είναι.
Αν δε συμπίπτουν οι ιδιοσυγκρασίες σας, το να μπαίνεις στο τριπάκι να διαμορφώσεις τις συνθήκες και δη, την ίδια σου την προσωπικότητα, προκειμένου να ταιριάξετε, τότε η ανασφάλεια δεν έχει να κάνει τόσο με το συγκεκριμένο άτομο, αλλά με το ότι δε θέλεις να μείνεις με μια κενή αγκαλιά. Οπότε, πριν βγεις ξανά στη γύρα για νέα σχέση, βγες μερικά ραντεβού με εσένα πρώτα.
Επιμέλεια Κειμένου Στέφανου Στεφανόπουλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
