Όσο κι αν δεν το ήθελες, δεν κατάφερες να μείνεις με τον άνθρωπο που μέχρι και πριν λίγο καιρό κοιτούσες στα μάτια κι έλιωνες. Εμπόδια, προβλήματα, χαρακτήρες, όλα συνέβαλλαν στη ρήξη. Το προσπαθήσατε και οι δυο, πολλάκις και ποικιλοτρόπως, αλλά δεν άλλαξε ριζικά κάτι, με το αποτέλεσμα να είναι αναπόφευκτο.
Επειδή όμως οι σκέψεις και τα λογής «αν», τριβελίζουν το μυαλό σου, δε θες να το βάλεις κάτω. Έχεις όλη τη διάθεση να πέσεις με τα μούτρα ξανά και να διορθώσεις τα πάντα, δημιουργώντας συνθήκες για κάτι νέο, λες κι όλα όσα απασχολούσαν το δεσμό σας θα λυθούν δια μαγείας. Προφορική συμφωνία κάνεις, δε γυρνάς το χρόνο πίσω και για αυτό ύστερα από λίγο διάστημα, εύλογα θα επιστρέψετε ξανά στο ίδιο κακό σημείο.
Με τα πολλά, καταφέρνεις την πολυπόθητη επανασύνδεση. Χαράς ευαγγέλια, με όλα να φαντάζουν υπέροχα γύρω σου, έως ότου φυσικά συνειδητοποιήσεις πως προκειμένου να γίνει το εν λόγω reunion, άσκησες αρκετή πίεση. Και σιγά σιγά, σε ζώνουν τα φίδια, διότι αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν είστε μαζί μόνο και μόνο επειδή επέμενες. Σαν να σου έκανε χάρη. Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι και παράλογη σκέψη.
Διότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο το γυαλί που ράγισε, αλλά το ότι πολλοί κρατάνε ενθύμιο το ποτήρι και με κάθε ευκαιρία (ή τσακωμό), το βγάζουν στην επιφάνεια και σου δείχνουν τη ρωγμή. Ύστερα όμως από κάποιο διάστημα, το μυαλό ξεχνάει και γεμίζει συναισθήματα προερχόμενα από τις όποιες καλές στιγμές και για αυτό εν τέλει συγχωρεί. Άπαξ και ασκηθεί πίεση λοιπόν, επισπεύδεται η διαδικασία. Κι όχι, τα πράγματα δε θα είναι όπως παλιά, ούτε θα αλλάξουν. Μετά από μια περίοδο χάριτος, όλα θα γίνουν όπως πριν, με τα προαναφερθέντα ποτήρια να κάνουν συχνά πυκνά τις εμφανίσεις τους.
Κι αν σε πιάνουν οι ανασφάλειες, λογικό είναι. Είναι δυνατόν να τρέχεις ξοπίσω από έναν άνθρωπο και μετά να νομίζεις πως είστε στην ίδια φάση; Εσύ θα είσαι πάντα το άτομο που έκανε τόσο πέρα τον εγωισμό του, που η άλλη μεριά μπορεί να απλώσει ολούθε τον δικό της κι εσύ να μην μπορείς να βγάλεις άχνα. Στο κάτω κάτω, γιατί να βγάλεις; Δεν πήρες αυτό που ήθελες; Τώρα που είστε ξανά μαζί, μπορείς να επαναπαυθείς στο ρόλο του «υπό» και μη γκρινιάζεις, γιατί πολύ απλά εσύ το επέλεξες.
Προφανώς οι προθέσεις σου ήταν ειλικρινείς και το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να τα βρεις ξανά με εκείνον τον άνθρωπο που (νόμιζες πως) σε γεμίζει χαρά. Έλα όμως που οι υποχωρήσεις πρέπει να έχουν κι ένα όριο, ειδάλλως είναι λες και παραδίδεις αμαχητί τα κλειδιά της πόλης σου, με την άλλη πλευρά να αλωνίζει κάνοντας ό,τι θέλει. Και θα το κάνει, διότι εσύ έδωσες το δικαίωμα, διατηρώντας μια επίμονη στάση η οποία δε σε τιμά.
Εν ολίγοις, μπορεί να νομίζεις πως πολιορκείς, αλλά εν τέλει απλά παρακαλάς και ναι μεν μπορεί να φτάσεις στο στόχο σου, αλλά συνάμα σκάβεις ένα λάκκο στον οποίο θάβεις την αυτοπεποίθησή σου. Με το στανιό να βρεθείς στο ίδιο σημείο με τον άλλο, δε γίνεται κι ούτε πρόκειται.
Μπορεί να είναι δύσκολο, μπορεί να σε τρώει, αλλά η πίεση δεν ωφελεί και σε βάθος χρόνου θα σου γυρίσει μπούμερανγκ, με τα ραγισμένα ποτήρια να βγαίνουν κατά ριπάς εκτός σκρίνιου και να σε χτυπούν κατακούτελα. Και θα φταις μονάχα εσύ, γιατί πολύ απλά δεν είχες το σθένος να βάλεις έναν αξιοπρεπή επίλογο όταν έπρεπε.
Επιμέλεια Κειμένου Στέφανου Στεφανόπουλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
