Τριγυρνάς σαν την άδικη κατάρα που της έχουν κλέψει το μπιφτέκι και το έχουν αντικαταστήσει με σόγια. Όταν σου λένε «καλημέρα», έχεις το βλέμμα της Άννας Βίσση, όταν τη ρωτούν την ηλικία της. Ήρθε ο ΕΝΦΙΑ, σκάνε συνεχώς λογαριασμοί, ο περίγυρός σου βρίσκεται μόνιμα «σε σχέση» και μέσα σε όλα, αντί να τη μαδάς τη μαργαρίτα, την πίνεις. Γενικά δεν είσαι σε mood, ρε παιδί μου. Βαρέθηκες να περιμένεις το άλλο μισό, να σε βγάλει από τη ρουτίνα σου.
Και κάπου εκεί, βλέπεις έναν άνθρωπο, που με την πρώτη ματιά σου αλλάζει τα δεδομένα. Συναντιέστε φευγαλέα, σου σκάει η παρόρμηση κατακούτελα κι απλά χαζεύεις. Οι κινήσεις, το χαμόγελο, η εμφάνιση, όλα συντελούν στο να εντάσσεται στον τύπο σου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τα φέρνει έτσι η μοίρα που για εύλογο χρονικό διάστημα, θα βρίσκεστε στον ίδιο χώρο.
Από τη χαρά σου, τσουτσουριάζεις και το ηθικό σου αναπτερώνεται. Κάθε μέρα, και μόνο στην ιδέα πως θα συναντηθείτε, η διάθεσή σου θυμίζει Δέσποινα Βανδή, όταν τραγουδάει το «Χριστούγεννα». Χαιρετιέστε με ένα νεύμα και νιώθεις να κατουριέσαι από τη χαρά σου. Μάτια πεταρίζουν κι είσαι στο τσακ να αρπάξεις το χέρι και να αρχίσετε να περπατάτε παρέα.
Παρόλα αυτά, δεν έχεις βρει ακόμη τρόπο σωστής προσέγγισης. Δε θες να πεις κάποια βλακεία προφανώς, οπότε δίνεις χρόνο στον εαυτό σου για να προετοιμαστεί. Οι μέρες περνούν κι εσύ κοιμάσαι με τη σκέψη του πότε θα μιλήσετε, θα βγείτε, θα γνωριστείτε, με ενδεχόμενο να ανταλλάξετε υγρά, όρκους και Ε9. Διότι η φαντασία προτρέχει και τα σενάρια πλάθονται συνεχώς στο μυαλό, με την ανυπομονησία να σε κρατά σε μια ζεν ερωτική εγρήγορση.
Σε τρώει τόσο πολύ, που καταστρώνεις σχέδια και διεξόδους διαφυγής σε περίπτωση που τα κάνεις μαντάρα, μιας κι εδώ και καιρό, έχεις χτίσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το άλλο πρόσωπο, η οποία πληροί όλες τις προϋποθέσεις για μια τέλεια σχέση μαζί σου.
Με τα πολλά, φτάνει η αποφράδα μέρα που βρίσκεστε τετ-α-τετ κι υπάρχουν τα χωροχρονικά πλαίσια προκειμένου να κουβεντιάσετε, να φλερτάρετε και ούτω καθεξής. Έλα όμως που από εκεί που περίμενες το έτερο στόμα να βγάζει μέλι και πνευματική διαύγεια, ξερνάει «βατράχια» και λογής «μαργαριτάρια» που δε βοηθούν καθόλου στην όποια συνεννόηση.
Το συνεχίζεις, το πας από εδώ, το πας από εκεί, αλλά όλος ο κόσμος που έχεις φτιάξει μέσα στο μυαλό σου, καταρρέει και το πορτραίτο του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, μοιάζει περισσότερο με αφηρημένη τέχνη (με έμφαση στο «αφηρημένη»). Αλλιώς τα φανταζόσουν, αλλιώς σου ήρθαν. Καμία χημεία, κανένα κοινό, έλλειψη επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα, με μοναδικό στοιχείο να παραμένει ίδιο, την εξωτερική εμφάνιση, η οποία πλέον δεν είναι εξίσου θελκτική.
Προβληματιζόσουν τόσο έντονα για να μη φανείς εσύ «κάπως» κι εν τέλει δεν είχες μπει στον κόπο να σκεφτείς λίγο πιο ρεαλιστικά το ποιόν του άλλου. Μπορεί να διέθετε τη μορφολογική κατάρτιση για να σε κερδίσει σε πρώτο χρόνο, αλλά σημασία έχουν και τα ενδότερα στρώματα, τα οποία θα δείξουν το κατά πόσο υπάρχουν κοινές νοητικές γραμμές, οι οποίες θα ιντριγκάρουν και τις υπόλοιπες αισθήσεις. Εν ολίγοις, την πάτησες κι αντί για το βάζο με τα τρουφάκια, άνοιξες το κουτί με τις τουλούμπες.
Συνειδητοποιείς λοιπόν ότι βιάστηκες να κρίνεις το βιβλίο από το εξώφυλλό του και παρότι αισθάνθηκες ωραία όλη αυτήν την περίοδο του εξ αποστάσεως φαντασιακού χαριεντισμού, ρίχνεις στον εαυτό σου πέντε φάσκελα, μιας και τόσο καιρό που απασχολούσες το μυαλό σου με κάτι ουτοπικό, ενδεχομένως να προσπέρασες κάτι που να άξιζε πραγματικά. Κι άλλη μια μέρα που μισείς τους πάντες, ξεκινά…
Επιμέλεια Κειμένου Στέφανου Στεφανόπουλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
