Λένε πως η καλύτερη άμυνα, είναι η επίθεση.
Όταν πρόκειται όμως για συναισθήματα, το να ξέρεις πότε να καταρρίψεις τις άμυνές σου, είναι πολύ πιο ουσιαστικό από οποιαδήποτε διάθεση για επίθεση.
Ξέρω, διαθέτει ρίσκο και σε περίπτωση έλλειψης αμφίδρομης σχεσιακής οπτικής, τα πράγματα δυσκολεύουν και γίνονται ολοένα και πιο δυσβάσταχτα για τον, πάντα σε επίμονη λειτουργία, εγκέφαλο.
Το στραπάτσο δεν το γλιτώνεις γενικά, αλλά είναι μέσα στη ζωή και σε κάποια φάση στο μέλλον θα σε βοηθήσει να λειτουργήσεις αρτιότερα και με περισσότερη σύνεση σε ότι αφορά την προσέγγιση αυτού που έχεις απέναντί σου.
Το να βομβαρδίσεις με αγάπη, έρωτες και μέλια τον άλλον, προκειμένου να επιβάλλεις ένα μοτίβο σχέσης στο οποίο (σε επίπεδο σκέψης) είσαι ήδη εσύ και θέλεις να μπει και ο σύντροφός σου, ενίοτε θα γυρίσει μπούμερανγκ και θα χτυπήσει στο ψυχικό σου δόξα πατρί.
Κάνεις λοιπόν ένα βήμα πίσω και αφουγκράζεσαι το κατά πόσο βρίσκεται και ο άλλος στο ίδιο σημείο με εσένα. Διότι μπορεί μεν να είστε στο ίδιο βιβλίο, αλλά σημασία έχει να είστε και στην ίδια σελίδα.
«Δε θα την ξαναπατήσω» λες και ξαναλές, αλλά κακά τα ψέματα, είμαστε προγραμματισμένοι να χτυπάμε τοίχους με το κεφάλι μας, αντί να προσπαθούμε απλά να τους σκαρφαλώσουμε.
Από εκεί και πέρα, άπαξ και ζεις στον πραγματικό κόσμο, και όχι σε αυτόν όπου κυριαρχούν τα αρκουδάκια της αγάπης και της αφέλειας, γνωρίζεις πολύ καλά πως όσο περνάει ο χρόνος, τόσο πιο δύσκολες είναι οι υποχωρήσεις, μιας και ο ίδιος σου ο εαυτός δημιουργεί πρότυπα τα οποία αναπόφευκτα συντελούν στην ψυχική σου ηρεμία.
Λόγω εμπειριών, θα διατηρήσεις μια περισσότερο καχύποπτη στάση, καθώς γνωρίζεις apriori πως αυτό που ζητάς δεν είναι δα και τόσο εύκολο.
Προτιμάς να πληγώσεις, παρά να πληγωθείς. Πολύ λογικό. Ένας φαύλος κύκλος άλλωστε είναι οι περισσότερες σχέσεις και οφείλεις να προστατευτείς.
Έχεις σαφώς κουραστεί να βρίσκεις πρόσκαιρες αγκαλιές και είναι δικαιολογημένη η όποια αμυντική διάθεση, μιας και βρίσκεσαι σε μια δύσκολη αγορά που γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική και ενίοτε πιο παράλογη.
Έχοντας λοιπόν παραδοθεί στο «ουδείς τέλειος», συμβιβάζεσαι στιγμιαία και το radar του ενθουσιασμού σου λειτουργεί με πιο έντονους, πιο εντατικούς, ρυθμούς, μπας και εκμαιεύσεις το «κάτι της προκοπής επιτέλους».
Κάπου εκεί, θα βρεις ένα νέο άτομο να ακουμπήσεις τις προσδοκίες και τα θέλω σου, αφήνοντας στην άκρη τυχόν προβλήματα που υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσαν κόκκινο πανί.
Περνάει λοιπόν ο καιρός, κάνετε αμφότεροι κάποιες υποχωρήσεις, παραδιδόμενος άνευ όρων, προκειμένου να το ζήσεις όλο αυτό ως το μεδούλι, αποφασίζοντας να μην είσαι τόσο συναισθηματικά απόμακρος και δη, συγκρατημένος.
Και κατεβάζεις τις άμυνες σου και μένεις γυμνός και εκτεθειμένος, συνειδητοποιώντας πολλές φορές πως ο άλλος εν τέλει δεν είναι. Απογοήτευση, στραπάτσο και έντονος εσωτερικός πόλεμος.
Το αποτέλεσμα; Ξαναγίνεσαι εσύ ο συναισθηματικά αποστασιοποιημένος, προκειμένου να μην πληγωθείς πάλι. Και αντ’ αυτού πληγώνεις, αναλαμβάνοντας εσύ πλέον το ρόλο που σε έκανε να τραβιέσαι μακριά από ενθουσιασμούς και δοτικούς κώδικες. Και κάπου εκεί θα λήξει και η επόμενη ιστορία… και η μεθεπόμενη…
Και θα συνεχίσεις να ψάχνεις τον άνθρωπο με τον οποίο θα εκτεθείτε ταυτόχρονα.
Που θα έχετε και οι δύο τα λευκά πιόνια στη σχεσιακή σκακιέρα.
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
