Τον πρώτο καιρό μιας κοινής πορείας μ’ έναν άνθρωπο όλα είναι σούπερ και ντούπερ και φυσικά γουάου!
Λουλούδια, αρκουδάκια, γλυκές αμηχανίες, ατελείωτες βαθυστόχαστες (και μη) συζητήσεις, ερωτικές αλχημείες, γέλιο, ψυχολογία ένα φράγκο η βιολέτα τσιγκολελέτα και τα λοιπά.
Οι «μια στο τόσο» διανυκτερεύσεις γίνονται ολοένα και πιο συχνά και σε κάποια φάση έρχεται η χρονική στιγμή που ο ενθουσιασμός υποχωρεί κάπως και η καθημερινότητα εισβάλλει, με τις μικρές, χαζές της λεπτομέρειες.
Το ωραίο ταβερνάκι ή το εστιατόριο αντικαθίσταται με αραλίκι στο σπίτι και σουβλάκι, ενώ το cinema με ταινιούλα στον καναπέ. Και πλέον η προβολή δε σταματάει στη μέση, ένεκα κάποιας σεξουαλικής ευφορίας εξ ουρανού. Μετά το τέλος ό,τι γίνει.
Αφήνεσαι ελεύθερος και το χιουμοράκι σου δεν είναι εξίσου γοητευτικό, ενώ όλο και καμία μπούρδα θα πετάξεις στον άλλον, δείχνοντας άθελά σου το επίγειο πρόσωπό σου.
Παράλληλα, θα γκρινιάξεις για τη δουλειά σου και τους γύρω, μιας και δε γίνεται να ζεις συνεχόμενα στη χώρα των Μικρών Πόνι. Τουτέστιν, επέρχεται μια έμμεση απομυθοποίηση και των δυο.
Κι όλα τα παραπάνω ουσιαστικά συντελούν στο να επέλθει μια μορφή οικειότητας, η οποία άπαξ και ευδοκιμήσει τότε η σχέση πάει σε άλλο επίπεδο. Σιγά σιγά όμως σκάνε και πρακτικά ζητήματα, μιας και ναι μεν ξεφτίζει ο ενθουσιασμός, αλλά δεν έχει παρέλθει απαραίτητα το όλο πάθος, κάτι που σημαίνει πως η καθημερινότητα δεν έχει παρέμβει ακόμα. Ακολουθούν παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ.
Πρωινό ξύπνημα: ανοίγεις τα μάτια πρώτος και πας απευθείας στην τουαλέτα, πλένεις δόντια, ρίχνεις λίγο νερό στη μάπα σου και τέλος πάντων φτιασιδώνεσαι τρόπον τινά και ξαναξαπλώνεις. Ειδάλλως η πρωινή αναπνοή και οι τσιμπλίτσες θα καλωσορίζουν το ταίρι σου στη νέα εποχή.
Ύπνος: καλό το spooning και οι ζουζουνιές, αλλά από ένα σημείο και μετά ο καθείς οφείλει να προσπαθεί να ξεκουράζεται και να κοιμάται όπως τον βολεύει. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως παίζεις μπάλα σε όλο το κρεβάτι, ούτε κλωτσάς ανεξέλεγκτα, ούτε σφυρίζεις (aka ροχαλίζεις) σε κάθε τζαρτζάρισμα. Βέβαια, στην αγωνία μη φας κάρτα, τελικά πιέζεσαι κι ενίοτε κάθεσαι στον πάγκο.
Ευγενή (και μη) αέρια: από τη μια ο άνδρας δε συμπεριφέρεται λες και βρίσκεται με τους κολλητούς του (ειδάλλως θα φάσωνε τον κολλητό του τον Τάκη), από την άλλη, η κοπέλα διατηρεί την υπόσταση της γυναικείας φύσης. Η ισορροπία του σύμπαντος σε πλήρη αρμονία. Μέχρι να γίνει κάτι τυχαία, οπότε χασκογελάς και το προσπερνάς.
Τουαλέτα: πας, ανοίγεις βρύσες, βήχεις, βάζεις πλυντήριο, χτυπάς παλαμάκια, παίζεις drums, βάζεις το ταίρι να κάτσει ένα μίλι μακριά κι όλα καλά. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που δεν πάνε καν, γιατί ντρέπονται.
Φιλοξενία: μένεις συχνά πυκνά στο σπίτι του άλλου, αλλά αυτό προφανώς σε αποτρέπει από το να πετάς τα πράγματά σου από εδώ κι από εκεί. Και ξαφνικά βρίσκεις τον εαυτό σου να συμμαζεύει ένα χώρο ουσιαστικά ξένο, ενώ το δικό σου δωμάτιο είναι λες κι έχει βομβαρδιστεί από μια κατάλληλα εκπαιδευμένη λεγεώνα λεμούριων.
Οι «μέρες» του μήνα: πόνος, δάκρυα και ιδρώτας για τις γυναίκες, αμηχανία για τους άνδρες, καθώς δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν. Επίσης, ο κάδος γεμίζει ακόμη πιο γρήγορα, μιας και το εκάστοτε σερβιετάκι ή ταμπόν τυλίγεται μέσα σε ολάκερο χαρτί υγείας, προκειμένου να εξαφανιστούν τα άμεσα πειστήρια.
Λογική η αποφυγή της απότομης ένταξης στην καθημερινότητα και εύλογη η προσπάθεια διατήρησης της αρχικής φλόγας, για όσο πάει. Η πορεία θα φέρει όλα τα υπόλοιπα φυσικά και τα όρια της οικειότητας θα μπουν από το ίδιο το ζευγάρι εν καιρώ. Ως τότε, ας κρατήσουμε τα προσχήματα κι ας αντιμετωπίσουμε τα μικρά και τα χαζά όπως τους αρμόζει: προσποιούμενοι ότι δεν υπάρχουν.
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
