Σεξ μετά μουσικής

Μουσική και σεξ.

Για κάποιους αναπόσπαστο κομμάτι της ερωτικής τους ζωής, για άλλους μάλλον αδιάφορο. Το σίγουρο είναι πως η ύπαρξή της επηρεάζει, μιας και δίνει ρυθμό, ενώ ενίοτε βοηθάει στην αυξομείωση της σεξουαλικής έντασης, παρατείνοντας το αποτέλεσμα. Βέβαια σε τι μέτρο θέλει ο καθένας να κινείται, είναι καθαρά υποκειμενικό…

Κλασική επιλογή τα χιπ-χόπια και τα αρενμπί, τα οποία ομολογουμένως δίνουν καλό τέμπο, προσδίδοντας έντονη σεξουαλικότητα, με τους άντρες να νομίζουν πως είναι γκάνγκστα και ότι ζουν το thug life και τις γυναίκες να μετατρέπονται σε εν δυνάμει twerk μπίτσηζ, αλλά με ύφος «talk to the hand».

Trance και γενικά πιου-πιου, μόνο πιωμένος ή αποσυντονισμένος από την πραγματικότητα. Ρυθμό δε θα πιάσεις ποτέ, αλλά στο μυαλό σου θα κάνεις κύκλους… Και θα πηγαίνουν «έτσι».

Σούπερ σέξι επιλογή αποτελεί το stoner, το οποίο συνδυάζει τη σικάτη «βρωμιά» με τη σένσουαλ γκρούβα. Μια δοκιμή υπό τους ήχους του «Gardenia», για παράδειγμα, θα σας πείσει. Αρκετά κοντά βρίσκεται και η grunge, η οποία διαθέτει και μια εν γένει έξαρση, που μπορεί να βοηθήσει κατά τη διάρκεια της σύμπραξης.

Ανείσαι cult τυπάκι και γουστάρεις επικές συνουσίες, βάλε το soundtrack του Conan, ή κάτι ανάλογο, ενώ για πιο «true» σκηνικά πάντα υπάρχει και η λύση των Manowar, αρκεί να μη συνοδεύεται από την ανάλογη αμφίεση και αντί για σεξ το ζευγάρι να καταλήξει στα πατώματα γελώντας.

Είναι και τα μπουζουκοτράγουδα μια ιδέα, αλλά συνήθως αυτά λειτουργούν περισσότερο ως foreplay, ελέω ενδελεχούς κουνήματος της μέσης και των οπισθίων. Κι άντε να τη βρίσκεις με τίποτα τσιφτετελάδικα, αλλά άμα σκάσει στο mix κανένας Παντελίδης, θα σταματήσεις να θες σεξάκι και αντ’ αυτού θα ανοίξεις μπουκάλι και θα βουρκώσεις ατενίζοντας το υπερπέραν (ή έστω τη ντουλάπα), καθότι μόνιμος ο νταλκάς του greek lover.

Για σκηνικά «γιιι-χααα», υπάρχει η country μουσική, ενώ για τους πιο μερακλήδες προτείνεται η ethnic. Αν δε, δηλώνεις λάτρης του βουκολικού, τα κλαρίνα θα σε φέρουν στο τσακίρ κέφι.

Αν δεν είσαι, όμως, τύπος του κεφιού, καλύτερα χτύπα έναν Nick Cave, αλλά ως εκεί. Διότι καλοί οι Smiths και οι Joy Division, αλλά σεξ είπαμε να κάνουμε, όχι κηδεία. Αν ήταν έτσι, βάζαμε και Καζαντζίδη.

Η classic rock δεν είναι διόλου άσχημη επιλογή, αρκεί να γίνει σωστά. Άλλο να ερωτοτροπείς υπό τους ήχους των Lynyrd Skynyrd, των Ultimate Spinach, ή του Rory Gallagher, κι άλλο να βάζεις Captain Beefheart ή Frank Zappa.

Εννοείται όμως πως οτιδήποτε φέρει σε glam, hair, hard και sleazy rock, ενδείκνυται και προτείνεται. Οκ, μπορεί οι Bon Jovi να μην ανήκουν πλέον σε αυτήν την κατηγορία, ή οι Aerosmith να διαθέτουν πολλές μπαλάντες, αλλά υπάρχουν και οι Motley Crue, οι Guns n’ Roses, οι Buckcherry και τόσοι άλλοι. Με τον κατάλληλο σύντροφο, το εν λόγω soundtrack μπορεί να απογειώσει ακόμη και τα σανίδια από το κρεβάτι. Επίσης, όποιος δεν έχει ανταλλάξει υγρά υπό τους ήχους ενός «Crazy Bitch», δεν ξέρει τι χάνει.

Στην περίπτωση όμως που ψάχνεις άλλου είδους αλητεία, μπορείς να απευθυνθείς σε garage ή punk ακούσματα, αλλά κακά τα ψέματα, οι σωστοί κωλοπαιδαράδες (ανεξαρτήτως φύλου) θα επιλέξουν Motorhead.

Ανείσαι του πιο «χοροπηδηχτού», μπορείς να στραφείς σε nu metal φόρμες τύπου Limp Bizkit (για το tempo), Korn (για τους πιο σοβαρούς), ή Rage Against the Machine (αν σου αρέσει το ξύλο).

Ερωτική είναι κι η goth, αν και μέχρι να βγάλεις τα δερμάτινα και τα καρφιά, περνάει αρκετή ώρα. Από θέμα ρυθμού και στίχων όμως, σε παροτρύνει μέχρι και να δαγκώσεις το ταίρι σου, οπότε μάλλον αξίζει η αναμονή.

Μια πιο kinky εκδοχή του εαυτού σου μπορεί να σου βγάλουν οι Nine Inch Nails, ή ο Marilyn Manson, αλλά αν θες να καταστραφούν, αντί να τρίξουν, οι σομιέδες, βάλε Rammstein. Διότι, όσο πιο heavy και συνάμα ρυθμικό, τόσο το καλύτερο.

Οι λάτρεις της ακραίας μουσικής άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά το μακελειό που μπορούν να προξενήσουν οι Pantera (ή κάτι ανάλογο) κατά τη διάρκεια της συνουσίας. Αν βέβαια θες να το φτάσεις στα άκρα, βάζεις και Slayer, αν κι εδώ, εύλογα, δεν παίζει να πιάσεις τον ανάλογο ρυθμό.

Υπάρχουν βέβαια και οι γλυκουμπίνιδες, που θέλουν έρωτα κι όχι πόλεμο στο κρεβάτι. Συνήθης επιλογή οι rock μπαλάντες τύπου Whitesnake, Scoprions και Foreigner, με το σκηνικό να παραπέμπει σε ταινία ‘80s και τα σώματα να βρίσκονται σε μια μόνιμη αργή κίνηση.

Κι άπαξ και αρέσκεσαι στα «σ’ αγαπώ»-«μ’ αγαπάς», υπάρχει και η επιλογή του Πάριου, ενώ αν βάλεις Πασχαλίδη ή γενικότερα έντεχνο, στη ρητορική ερώτηση «τι σου κάνω;», «τι μου κάνεις;», πιθανότατα να λάβεις ως απάντηση κάποιο μελιστάλαχτο quote της Δημουλά.

Αν είσαι της κουλτούρας βέβαια, χτυπάς κι έναν Mozart ή έναν Vivaldi, αν και φλερτάρεις έντονα με τη δημιουργία μιας σύμπραξης που περισσότερο θα παραπέμπει σε φαρσοκωμωδία, παρά σε ερωτικό πορνό.

Εάν δε, το ζητούμενο είναι η αναπαράσταση μια τσόντας, τότε οι funk soul ήχοι είναι μονόδρομος. Μπορεί αυτό που θα κάνεις να μην πλησιάζει ούτε για αστείο αυτά που κάθεσαι και βλέπεις στο γιουπόρν, αλλά μέσα σου νιώθεις επιβήτορας ( ανείσαι άνδρας) ή ιέρεια του σεξ (αν είσαι γυναίκα).

Τη disco δε την αναφέρω καν. Ποτέ, κανείς και πουθενά δεν εκσπερμάτωσε ακούγοντας Bee Gees.

Για τους cool τύπους, η jazz, ο Frank Sinatra ή ακόμη και ο Barry White, θα βγάλει τον «κύριο» και την «κυρία» από μέσα σου. Μπορεί να μην ιδρώσεις ιδιαίτερα, αλλά η όλη φάση θα έχει φινέτσα. Στο τέλος προτείνεται πούρο, αντί τσιγάρου.

Τέλος, υπάρχει και ο αξεπέραστος ήχος της σιωπής, που αντί για νότες, τάστα και ερμηνείες, συναντάς δάχτυλα, ανάσες και βογκητά. Άκρως διαδεδομένο και πολλάκις δοκιμασμένο από όλους όσους έχουν ενεργή σεξουαλική ζωή.

Όπως τη βρίσκει κανείς, λοιπόν!