Είναι πλέον τόσες μαζεμένες οι πληροφορίες και τα προβλήματα, που ενίοτε θες απλά να τα γράψεις όλα και να ζήσεις ωσάν το χίπη στα ψηλά βουνά ή στις ερημικές παραλίες.
Επειδή όμως, πρακτικά, δεν είναι δα και τόσο εύκολο αυτό, έχεις την επιλογή να γίνεις ζαμάν φου (je m΄en fous) τυπάκι και να ξεκινήσεις έναν αγώνα αδιαφορίας για τους πάντες και τα πάντα.
Δε μιλάω για τους παρασιτικούς που δε συμμετέχουν πουθενά, αλλά για εκείνους που αποστασιοποιούνται από τα λογής προβλήματα –όπως αυτά ορίζονται στο στερεοτυπικό πλαίσιο του εγκεφάλου μας, κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Νέα κυβέρνηση; Και μπράβο της! Το δια ταύτα έχει σημασία, μιας και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλοι ίδιοι είναι σχεδόν και το χαρτί της εφορίας δεν το γλιτώνεις.
Γκομενικά; Αν θέλει κάποιος να ασχοληθεί, ας κοπιάσει. Δε θα ψαχτούν, δε θα κυνηγήσουν, ούτε θα κάνουν αυτοσκοπό τους τη δημιουργία «σχέσης».
Κι αν όντως βρεθούν μέσα σε μια, πράττουν αναλόγως. Ούτε τηλέφωνα κάθε λίγο και λιγάκι, ούτε «που είσαι;» και «τι κάνεις;». Απλά πράγματα, ξάστερα και προπάντων, χαλαρά.
Αποφεύγουν την υπερανάλυση και, με τον καιρό, δρουν βασισμένοι περισσότερο στο ένστικτό τους, προσπερνώντας επιδεικτικά τα σκασμένα λάστιχα της ζωής, διότι στο μυαλό τους υπάρχει πάντα μια ρεζέρβα κι ένας γρύλος.
Καθόλα προσαρμοστικοί σε παρέες και καταστάσεις, χωρίς όμως να αγχώνονται για την εντύπωση που ενδεχομένως θα κάνουν, μιας και, ούτως ή άλλως δε σκάνε ιδιαίτερα για τη γνώμη ενός αγνώστου. Ενδιαφέρονται κυρίως για τους γύρω τους κι αυτούς που θεωρούν δικούς τους ανθρώπους (οι οποίοι από επιλογή, δεν είναι πολλοί), μεταφράζοντας κυνικά και ενίοτε επιφανειακά στο μυαλό τους τα όποια σκηνικά διαδραματίζονται στις ζωές των άλλων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τους νοιάζει.
Δείχνουν πάντα ήρεμοι και στοχαστικοί, αλλά διαθέτουν το δικό τους όριο, το οποίο διαφέρει με το μέσο όρο –αλλά σίγουρα υπάρχει, καθώς άλλο «αναίσθητος» κι άλλο «σταρχιδιστής».
Θα επιλέξουν εκείνοι ένα-δυο πράγματα να ασχοληθούν, κυρίως για εκτόνωση, κι από εκεί και πέρα, πάντα θα επιστρέφουν στη νωχελική στάση τους, που σε στιγμές φτάνει στα όρια του παθητικού. Το αποτέλεσμα; Συνεχής ευτυχία, η οποία πηγάζει από την επιτηδευμένη αδιαφορία ως προς τα κοινά.
Νέοι φόροι; Μπιρίτσα. Γκρίνια; Μπιρίτσα. Χωρισμός; Μπιρίτσα. Μπήκε γκολ; Μπιρίτσα. Αλκοολικός ύστερα από τόσες μπίρες; Μπιρίτσα ξανά.
Και κάπως έτσι, είναι ευτυχισμένοι, με λιγότερες σκοτούρες και καθαρό νοητικό μητρώο.
Εκ των πραγμάτων, η συνεννόηση μαζί τους χωλαίνει σε σημεία, μιας και η ζεν κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, έχει αλλοιώσει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο και εν τέλει τον αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη σύνεση. Αν επιλέξουν βέβαια να ασχοληθούν ακόμη και με δαύτον.
Ήλιος ή σκιά, σοκολάτα ή βανίλια, μελαχρινές ή ξανθές; Δεν παίζει κανένα ρόλο, λέμε! Όλα στο παιχνίδι είναι και δε θα κάτσουν να σκάσουν για επιλογές που άλλους θα άγχωναν.
Όχι μόνο δε θα μπουν σε διλήμματα, αλλά ενίοτε θα επιλέξουν μια τρίτη οδό, η οποία, ενώ υπό άλλες, πιο ήρεμες, συνθήκες θα είτο ούτως ή άλλως η επικρατέστερη, σε περιόδους που έχεις μπαϊλντίσει, ούτε καν θα τη σκεφτόσουν.
Οπότε, καλό είναι στην ερώτηση «ψάρι ή κοτόπουλο;», ενίοτε να απαντάμε «burger ρε μουνιά», κι ας αφήσουμε τους άλλους στην παλινδρομική κοσμάρα τους.
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
