Είμαι ερωτικά διπολικός. Από τη μια, θέλω να υπάρχει προδέρμ και στοργή, από την άλλη με συναρπάζει η ίντριγκα και να τα κάνω όλα πουτάνα. Να υπάρχει πάθος μεν, αλλά σε διάφορες πτυχές του. Τουτέστιν, όχι μονάχα σεξ με τους άλλους, αλλά και με τις ίδιες τις καταστάσεις, οι οποίες ενδεχομένως προκαλούνται από εμένα. Και μετέπειτα, ξανά αγαπησιάρικες φιοριτούρες και φτου κι από την αρχή.
Έχω τεράστιο μερτικό από λογής μαλακίες και δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Εμπειρίες είναι όλα και έχω μάθει από αυτές, ενώ είναι δεδομένο πως θα ξανακάνω στο μέλλον. Επί της ουσίας όμως, είναι μέρος του εαυτού μου και την αυτοκριτική μου την έχω κάνει προ πολλού.
Πάντα με έθρεφε η παράνοια και για αυτό οι επιλογές ήταν apriori λάθος, με όλη τη σημασία του όρου και με ποικίλες εκφάνσεις. Προσπάθησα επανειλημμένα να αλλάξω τον άλλο, μόνο που κάποιοι άνθρωποι (αν όχι όλοι) δεν αλλάζουν ποτέ. Και στην τελική, γιατί να μπαίνω στη διαδικασία να διαμορφώσω κάποιον; Ας τα βρει ο καθείς με τον εαυτό του πρώτα και βλέπουμε.
Βαρέθηκα άλλωστε τα άτομα που ακόμα χτίζουν χαρακτήρα. Μπετατζής και οικοδόμος δε θέλω να γίνομαι πλέον. Άλλο το να βοηθάς κι άλλο να αναλαμβάνεις βαρέα κι ανθυγιεινά έργα, που ενδεχομένως να μην τελειώσουν ποτέ. Είναι και η ηλικία που παίζει το ρόλο της. Αν ο άλλος έχει περάσει τη μετεφηβεία κι ακόμη ψάχνεται ως οντότητα, γιατί να τραβήξω εγώ κουπί; Στην τελική, δεν έχω την υπομονή πλέον, βρε αδερφέ.
Ακόμη και το λεγόμενο «κυνήγι», έχει καταντήσει τετριμμένο μιας και στην εποχή που ζούμε δεν υπάρχουν θηράματα. Το πραγματικό κυνήγι γίνεται αφότου μπεις σε μια πιο μόνιμη ροή με κάποιον, διότι εκεί ακριβώς είναι που θα πρέπει να διατηρήσεις το ενδιαφέρον του.
Επίσης, νισάφι με τη δυσκοιλιότητα! Τα πράγματα οφείλουν να είναι απλά και ξάστερα. Αν δεν υφίσταται μια ορθή εξελικτική πορεία, του τύπου «μου αρέσεις-σου αρέσω-πάμε και λίγο παραπέρα και βλέπουμε», τότε ποιο το νόημα; Άπαξ και τα κανονίσματα ή οι πρώτες συναντήσεις, διέπονται από δυσκολίες και εγωιστικές δικαιολογίες, τότε δεν είσαι στην ίδια σελίδα με τον άλλον, οπότε καλύτερα να αλλάξεις βιβλίο, όσο είναι καιρός.
Ξέρω πια τι ψάχνω και θέλω να έχω το κατάλληλο focus όταν το βρω. Δε με χαλάει να μπω σε σχεσιακά στεγανά, αλλά με ενδιαφέρει να γίνει με τους δικούς μου όρους. Δεν είναι κακό το να είσαι ψάρι, αρκεί να έχεις επιλέξει εσύ τη γυάλα που θα μπεις.
Γουστάρω ενθουσιασμό, όχι αυτόν που σκάει ούτως ή άλλως στην αρχή, αλλά εκείνον που καλλιεργείται στην πορεία και σε κάνει να αγωνιάς να δεις τον άλλον, όχι με τη σαχλή και μελό ερμηνεία που τείνουμε οι περισσότεροι να δίνουμε, αλλά με τη ρεαλιστική, η οποία δε φέρει ροζ συννεφάκια και μονόκερους, αλλά θέληση για επικοινωνία και χαβαλέ.
Δε θέλω πλέον κάτι να με κουράζει, αλλά να με εξιτάρει. Να κινεί τα γρανάζια του μυαλού μου συνεχώς, δίχως να τα σκουριάζει. Να με προκαλεί θετικά και να ανάγει τη συνήθεια και τη ρουτίνα σε κάτι διαπροσωπικό και όχι παθητικά αδιάφορο, που να θυμίζει διαφήμιση του Λουμίδη. Στο κάτω-κάτω, κάποια πράγματα στη ζωή είναι ωραίο να είναι δεδομένα. Μια καλημέρα, μια καληνύχτα, μια αγκαλιά και οτιδήποτε άλλο κλισεδιάρικο και καθημερινό μπορεί να γεμίζει τον καθένα.
Να βγαίνουμε μαζί και να διασκεδάζουμε πέρα από τα στενά όρια του «είμαστε ζευγάρι-ας κρατήσουμε τους τύπους». Όχι, ρε παιδί μου, στις εξόδους μας, θέλω να τα σπάμε και άμα λάχει, να κάνουμε και βλακείες. Κι ακόμη κι αν αράξουμε μέσα, να λιώσουμε στην κουβέντα, στο φαί και στις ταινίες, αρκεί να ξέρουμε και οι δύο το πότε είναι απαραίτητη και η ηρεμία που επιφέρει η σιωπή.
Και στο κρεβάτι, να βάζει ο ένας τον άλλον κάτω και να του αλλάζει τα φώτα, τα ρελέ και τα ντουί. Οι κινήσεις να γίνονται αυθόρμητα και με θέρμη, όχι μηχανικά ή με το στανιό. Και να περνάμε καλά και οι δυο, ενδελεχώς και ποικιλοτρόπως. Να βλέπει ο ένας τη γύμνια του άλλου και να γουστάρει ακόμη πιο πολύ.
Από εκεί και πέρα, θέλω επιτέλους να υπάρξει πλήρες νόημα στο timing και τη χημεία. Υφίστανται σαν όροι, όλοι γνωρίζουμε τη λειτουργία τους, ας τους δω επιτέλους και στην πράξη ρε παιδί μου.
Σιγά τα ωά, βέβαια. Όλοι κάτι τέτοιο ψάχνουν στην τελική. Κάτι ξεκάθαρο και όμορφο. Μέχρι να έρθει, όλοι θα συμβιβαζόμαστε. Κι ακόμη κι αν δεν έρθει ποτέ, τουλάχιστον ξέρω πως εγώ ήμουν έτοιμος και το περίμενα. Κι αν αργήσει, θα φάω, να περάσει η ώρα…
Επιμέλεια Κειμένου Στέφανου Στεφανόπουλου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
