Πόσες φορές έχουμε πει τη λέξη «ποτέ» στον έρωτα; Με κάποιο τρόπο βγαίνει τόσο αβίαστα από το στόμα μας, ειδικά όταν έχουμε πληγωθεί μέσα απ’ αυτόν. Όταν δεν έχουμε λάβει αυτό που θεωρούμε αυτονόητο κι όταν δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε όσα νιώθουμε. Όταν δεν υπάρχει συγχρονισμός συναισθημάτων και πράξεων κι έτσι τείνουμε να ερωτευόμαστε τις προσδοκίες μας για έναν άνθρωπο κι όχι τον ίδιο τον άνθρωπο. Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα συγχρονιστούν οι επιθυμίες και πως αυτό που δίνουμε θα μας επιστραφεί. Έτσι λέει η λογική, τουλάχιστον. Υπάρχει όμως λογική στον έρωτα;
Καλώς ή κακώς όταν ερωτευόμαστε, γινόμαστε αυθόρμητοι κι η λογική μας γίνεται διάφανη· δείχνουμε και δίνουμε στον άλλον έναν εαυτό που είναι αφιλτράριστος, προβάλλουμε φόβους, ανασφάλειες κι αδυναμίες δίχως να σκεφτούμε πως φαινόμαστε ευάλωτοι. Έτσι, δε μας περνάει καν από το μυαλό πως ίσως κάποια στιγμή η τόση προβολή του εαυτού μας σ’ έναν καινούριο άνθρωπο μπορεί να φέρει ρήξη στη μεταξύ μας σχέση. Και τότε, μαζί μ’ αυτόν τον κύκλο που κλείνει, αποφασίζουμε να κλειστούμε κι εμείς στον εαυτό μας. Δυσκολευόμαστε να προχωρήσουμε παρακάτω γιατί στο μυαλό μας υπάρχει η συνήθεια της προηγούμενης ανίκανης σχέσης, φοβούμενοι πως θα πέσουμε στην ίδια λούπα.
Φοβόμαστε να δεθούμε συναισθηματικά μ’ έναν άνθρωπο γιατί ο προηγούμενος που έφυγε από τη ζωή μας, μάς έχει αφήσει τόσα πολλά αρνητικά για εμάς κατάλοιπα που δύσκολα εμπιστευόμαστε ξανά τον εαυτό μας σε κάποιον καινούριο. Φοβόμαστε να εκφράσουμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας κι αποφασίζουμε ν’ αποστασιοποιηθούμε από κάτι νέο που θέλει να μπει στη ζωή μας. Είναι ένας μηχανισμός του μυαλού: υψώνουμε τείχη σαν αυτοάμυνα, που θα μας προφυλάξει από το να μην πληγωθούμε ξανά. Κι έτσι, διαμορφώνεται ένας κανόνας, λες και ζούμε όλοι σ’ έναν κόσμο συναισθηματικά κενό.
Δε χρειάζεται να γινόμαστε αυστηροί κριτές του εαυτού μας πιστεύοντας πως θα ζήσουμε ξανά έναν φαύλο κύκλο. Εξάλλου δεν είναι όλοι για όλους. Το ότι μπορέσαμε να θεωρήσουμε κάποιον άνθρωπο ιδανικό για εμάς, είναι δημιούργημα δικό του μέσω των προσδοκιών που είχαμε γι’ αυτόν και τίποτα περισσότερο. Αντιδρούμε εγωιστικά και δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε πως ο άνθρωπος αυτός ήταν απλώς ασύνδετος με εμάς.
Υπάρχουν όμως κι αυτοί που αξίζει για χάρη τους να γκρεμίσουμε όσα τείχη σηκώσαμε για να καλύψουμε τις ρωγμές που άφησαν όλοι οι προηγούμενοι. Αυτοί που θα μας δείξουν πως δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε, όχι μόνο τους ίδιους αλλά ούτε και τον εαυτό μας. Θα μας κάνουν να νιώσουμε άνετα και δε θ’ αφήσουν την παραμικρή ανασφάλεια να εισχωρήσει στη σχέση. Κι έτσι, τόσο απλά, θ’ αφεθούμε στην ιδέα του έρωτα σαν να μη συνέβησαν ποτέ όλα τα παραπάνω. Όχι γιατί θα είναι θεοί ή επειδή θα έχουν τη μαγική συνταγή, αλλά γιατί εμείς θα είμαστε συμβατοί με όσα έχουν να μας δώσουν. Εξάλλου ο έρωτας δεν είναι κουμπί να το πατήσουμε και να έρθει όποτε είμαστε εμείς έτοιμοι. Χτίζεται στον χρόνο κι είναι «βλέποντας και κάνοντας». Απλώς είναι κάποια άτομα που θες να βλέπεις συνέχεια και να τα κάνεις όλα. Και ναι, αυτοί αξίζουν όλη την ταλαιπωρία.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σωτηρία Μέγα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
