Υπάρχουν ακόμη εκείνοι που αγαπούν τη δουλειά τους;

Τη φράση κάθε πέρσι και καλύτερα την ξέρετε; Ε λοιπόν, κάτι τέτοιο παίζει κι εδώ. Ζούμε στο 2022, οδεύουμε προς το 2023 κι αντί τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, απ’ όλες τις μπάντες! Ας χωρίσουμε τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες:

Α) Οι άνθρωποι που αγαπάνε τη δουλειά τους κι αυτό που κάνουν και

Β) Οι άνθρωποι που πηγαίνουν στη δουλειά μόνο και μόνο για να βγαίνει το νοίκι.

Η κατηγορία Α περιλαμβάνει ανθρώπους τους οποίους ευχαριστεί αυτό που έχουν επιλέξει για δουλειά, θέλουν και το κάνουν και χαίρονται να προσφέρουν πάνω σ’ αυτό. Εξελίσσονται, γίνονται πιο δημιουργικοί και πολλές φορές ίσως το βλέπουν και σαν μια μικρή απόδραση από την υπόλοιπη καθημερινότητα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν κι εκεί δύσκολες μέρες! Από την άλλη, η κατηγορία Β έχει ανθρώπους που εργάζονται δίχως την ενέργεια των πρώτων, δυσκολεύονται να ενταχθούν στο κλίμα της δουλειάς γιατί ξέρουν κι οι ίδιοι πως αυτό δεν τους ικανοποιεί. Έτσι, εξαφανίζεται η όποια δημιουργικότητα που μπορεί να έχουν κι αναγκάζονται να ζουν την ημέρα της Μαρμότας. Αν κι είμαι από τους τυχερούς πλέον κι ανήκω στην κατηγορία Α, κάποτε υπήρξα στην κατηγορία Β και κανένας δε μου εγγυάται πως δε θα ξανά γυρίσω εκεί. Kι αυτό είναι ένα πραγματικά τρομακτικό σενάριο που πολύ καλούνται να διαχειριστούν.

Είναι ωραίο πράγμα να έχεις όνειρα, φιλοδοξίες για το μέλλον κι όλα τα συναφή, ωστόσο η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική, ρεαλιστικά απότομη και τα όνειρα κι οι φιλοδοξίες χάνονται ακαριαία όταν προσγειωθείς στην πραγματικότητα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, καμία μα καμία απολύτως δουλειά δεν είναι τέλεια. Σε κάποια θα έχεις τον χρόνο αλλά δε θα έχεις το χρήμα, σε άλλη θα έχεις το χρήμα αλλά όχι τον χρόνο και σε μια άλλη δε θα έχεις ούτε το χρήμα αλλά ούτε και τον χρόνο. Το τελευταίο μάλιστα είναι κάκιστο, δυστυχώς όμως συμβαίνει!

Οι περισσότεροι από εμάς έχουν εργαστεί και δοκιμάσει σε πάνω από δύο δουλειές- πώς άλλωστε θα ήμασταν σίγουροι για το τι μας αρέσει να κάνουμε; Αλλά αυτό που κατάλαβα είναι πως αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό που αγαπάς, είναι ζωτικής σημασίας ν’ αγαπήσεις αυτό που ήδη κάνεις. Είναι δύσκολο, σαφώς, όμως δεν είναι σίγουρα ακατόρθωτο. Πιστεύω ακράδαντα πως ένας άνθρωπος που έχει βρει τον σκοπό του και γνωρίζει τα κίνητρά του, μπορεί ν’ αγαπήσει τη δουλειά του ακόμα κι αν δεν είναι η δουλειά των ονείρων του. Θα μου πεις «ναι, αλλά αν η δουλειά είναι σκατά, πώς να βρεις το κουράγιο να ευτυχήσεις μέσα εκεί;». Δε θα το κάνεις έτσι ακριβώς. Διότι η ευτυχία και η κάθε ευτυχία, δεν κρύβεται κάπου συγκεκριμένα- αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλώς επιλέγεις να κινείσαι κοντά της σαν φιλοσοφία ζωής.

Πολύ κλισέ αλλά εξίσου αληθινό αυτό που είπε κάποιος πως «η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πράγματα» γι’ αυτό κι εγώ θα σου πω το αμέσως επόμενο: «Ένα βήμα τη φορά.» Μέχρις ότου ν’ αντιμετωπίζεις την κάθε μέρα στη δουλειά σαν καινούρια πρόκληση, σαν μια μικρή εξέλιξη του εαυτού σου προς το καλύτερο, δοκιμάζοντας τα όριά σου. Τόσο-όσο. Σίγουρα δεν είμαι καλή στο να δίνω συμβουλές και πολύ συχνά έρχομαι αντιμέτωπη στη ζωή μου με ένα «σκατά τα έκανες πάλι» αλλά ίσως τελικά, αυτό που μετράει είναι να προσπαθείς για το καλύτερο, σ’ έναν κόσμο που έχει ροπή προς το χειρότερο.