Στη ζωή του κάνεις θα συναντήσει ανθρώπους πολλούς. Άλλοι είναι περαστικοί, άλλοι απλοί γνωστοί, κι άλλοι από άγνωστοι, καταλήγουν οι αιώνιοι συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι που ονομάσαμε ζωή. Επομένως, η κάθε σχέση έχει το δικό της χρονοδιάγραμμα, και μέσα σε αυτό αναπτύσσεται η κάθε σχέση.
Μέσα σε αυτό το χρονοδιάγραμμα αρχίζεις να γνωρίζεις τον άλλο δειλά δειλά, και με τον καιρό ξεδιπλώνεσαι. Μοιράζεσαι πράγματα και καταστάσεις. Κάπου εκεί αρχίζεις να χτίζεις μια οικειότητα που θα φέρει ένα ειλικρινές και πηγαίο δέσιμο. Μαθαίνεις τα χούγια του άλλου, τις επιθυμίες του, πώς συμπεριφέρεται στην κρίση, πώς αντιμετωπίζει τη λύπη και τη χαρά και τι φοβάται περισσότερο. Ένα βράδυ, κάπου με θέα, θα εκμυστηρευτείς κι εσύ τα όνειρά σου. Πως θέλεις να γίνεις ένας μεγάλο-δικηγόρος. Να είσαι ο πρώτος στον τομέα σου. Πως θες όσο τίποτα να παραιτηθείς, πως ονειρεύεσαι να ανοίξεις τα φτερά σου για εξωτερικό. Ότι επιθυμείς να διακριθείς και με το παραπάνω. Πως όταν ήσουν μικρός ονειρευόσουν να γίνεις αρχιτέκτονας, κι ας χρειαζόσουν 6 χρόνια. Πως πάντα ήθελες να ανοίξεις δική σου επιχείρηση ή το δικό σου γραφείο και να κάνεις τη δική σου οικογένεια. Και κάπως έτσι, θα φτάσεις να μοιράζεσαι κάθε στόχο και κάθε επίτευγμα, με φόβο μήπως σε κρίνει. Όμως, αντί γι’ αυτό, θα ακούσεις ένα «φτάσε όπου μπορείς, κι εγώ θα είμαι εδώ να σε καμαρώσω».
Όσο ο καιρός περνάει, και τα πράγματα κυλάνε, αναλόγως όπως αυτά θέλουν, τραβάς διαφορετική πορεία, κι από σύντροφοι μεταλλάσσεστε σε πρώην, γνωστοί ή απλοί άγνωστοι. Εντούτοις, όμως, οι στόχοι σου δεν αλλάζουν και καταφέρνεις να αποκτήσεις όλα όσα κάποτε ονειρεύτηκες. Τότε, λοιπόν, πάνω στη γλύκα και τη χαρά της ικανοποίησης, τρέχεις πίσω στον χρόνο, εκεί που τότε έμοιαζαν όλα ακατόρθωτα και βουνό μπροστά σου. Αναλογίζεσαι, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα και οι άνθρωποι στη ζωή σου. Ίσως, να θυμηθείς ακόμη πόσο σε στήριξε η πρώην σχέση σου στην πρώτη δυσκολία, στο πρώτο μάθημα που είχες να δώσεις. Ίσως να θελήσεις να μοιραστείς πως ναι, τα κατάφερες, πως έκανες πραγματικότητα όλα όσα συζητούσατε κάποτε σε αυτή την ωραία θέα. «Θα χαιρόταν, άραγε;», ίσως σκεφτείς, μα μέσα σου θα ξέρεις την απάντηση.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτοί που έχουμε περάσει ένα διάστημα μιας κοινής πορείας στη ζωή μας, κι έχουν βιώσει από πρώτο χέρι τις θυσίες, την κούραση και το πείσμα μας, θα χαίρονταν πραγματικά ή στην καλύτερη θα μας καμάρωναν κιόλας. Ίσως πάλι όλο αυτό να είναι κάπως εξωπραγματικό. Εξωπραγματικό, γιατί καμία φορά οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να διαγράφουν ή να προσπερνούν όλα όσα μοιράστηκαν γιατί πολύ απλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να προχωρήσουν. Από την άλλη, θεωρώ ότι οι άνθρωποι που πραγματικά μας αγάπησαν, θα έχουν πάντα ένα κομμάτι μας μέσα τους. Έτσι, αδιαμφισβήτητα η κάθε μας επιτυχία και κάθε μας επίτευγμα δεν μπορεί να τους αφήσει ανέγγιχτους. Θέλω, λοιπόν, να πιστεύω ότι εκεί έξω όλοι έχουμε έναν πρώην σύντροφο που πραγματικά θα χαιρόταν γι’ αυτά που έχουμε πετύχει σήμερα, και που κάποτε μαζί τους ονειρευόμασταν να γίνουμε. Άλλωστε, αυτό ξεκάθαρα δηλώνει πως δεν ήμασταν απλά περαστικοί, αλλά αγαπηθήκαμε ολόκληροι και στ’ αλήθεια.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
