Αν και δε μετράμε τις ζωές μας σε καλοκαίρια, τον Αύγουστο τον ζούμε λίγο πιο έντονα, λίγο πιο ανάλαφρα και λίγο πιο «έξω καρδιά». Αν ο Αύγουστος ήταν στιγμές ίσως θα ήταν μια συζήτηση πλάι στο κύμα σε ένα ταβερνάκι με την παρέα πίνοντας ούζα με μεζέδες. Με τη γνωστή παλιοπαρέα, που κατέβηκε πάλι σε κάποιο νησί, όπως το θέλει πλέον η παράδοση.
Ο Γιάννης, που έχει δώσει εντολή να μη σταματήσει το μαγαζί να σερβίρει μεζεδάκια για να πάει το ουζάκι πιο εύκολα κάτω, όσο ο Γιώργος θέλει να πλακωθείτε στις κούπες. Η Ελένη, η οργανωμένη της παρέας, που θα θελήσει να βγάλει το αυριανό πρόγραμμα, μέχρι που θα την κόψει η Αριάδνη λέγοντας πως είμαστε διακοπές κι ας το χαρούμε- κοίτα λίγο που είμαστε. Εκεί που ακούγεται το πλατσάρισμα των κυμάτων, ο Γιώργος θα χαιρετήσει έναν γνωστό από τον στρατό. Κάπως έτσι θα αρχίσει πάλι να μας διηγείται κάτι ξεχασμένες ιστορίες από τη σκοπιά, τότε που υπηρέτησε μαζί με τον Κώστα. Θα αρχίσουν τις ιστορίες με τα καψόνια, μέχρι που θα καταλήξει να μας εξιστορεί για 10η φορά τη γνωστή πλάκα που του έστησε, και η ιστορία θα παραμένει σταθερά, το ίδιο αστεία, όσο την πρώτη μέρα που την ακούσατε.
Τον Αύγουστο, που έρχονται οι μεγάλες νοσταλγίες, για τότε που στο γυμνάσιο/λύκειο, είχε βγει η παρέα τα πρώτα ραντεβού και τους έψαχναν οι μανάδες γιατί δε σήκωναν τα κινητά. Το Αύγουστο, που καταλαβαίνεις πόσο πολύ έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Εκεί, στα μέσα της βραδιάς, που θα αρχίσει και η Ελένη με τα φιλοσοφικά της περί σχέσεων. Που η πρώτη αντίδραση θα είναι το δούλεμα, μέχρι που θα έχει μια βάση η όλη συζήτηση και θα ανοίξουν οι καρδιές, σαν τρυφερά μαρούλια. Που η κουβέντα θα κυλίσει πάλι στις αποτυχημένες σχέσεις της παλιοπαρέας, για τους έρωτες που δεν ήταν για να γίνουν και για άλλους, που έγιναν κι ας μην ήταν για να γίνουν. Εκεί που, μαζί με τα ποτήρια που αδειάζουν, θα μιλήσετε για το ότι ο έρωτας είναι καμία φορά τυφλός και συχνά, αγνοούμε εμπρός του πράγματα και καταστάσεις. Εκεί, που θα βρει και το θάρρος η Αριάδνη να εκμυστηρευτεί για πρώτη φορά ανοιχτά πως όντως τότε ήταν τρελά ερωτευμένη με τον Χρήστο κι ας μην το έχει καταλάβει, και ότι της λείπει ακόμη, αλλά οι συνθήκες τότε δεν ήταν ιδανικές. Με τον Γιάννη να συμφωνεί σιωπηλά, που εδώ κι 7 χρόνια έχει κόλλημα με την Αριάδνη αλλά δε βρήκε ποτέ το θάρρος να το εκφράσει.
Τον Αύγουστο, που οι κουβέντες κλείνουν με ένα «ό,τι είναι να ‘ρθει, θα ‘ρθει και τα καλύτερα δεν τα ζήσαμε ακόμα». Τον τελευταίο αυτό άγιο μήνα του καλοκαιριού που σε ένα ταβερνάκι με ούζο πλάι στο κύμα, μια βραδιά, η μνήμη θα συντροφεύσει την παλιοπαρέα ως τον χειμώνα, μαζί με μια φιλία που κρατάει χρονιά κι ένα δέσιμο που σπάνια συναντάς εκεί έξω.
ΥΓ: Τα καλοκαίρια σας, να τα χαρίζετε σε αυτούς που ήταν πλάι σας τους χειμώνες.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
