Το πώς και πού ξεκινάει μια φιλία είναι πάντα μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Υπάρχουν φιλίες που ξεκινούν από τα παιδικά μας χρόνια και μας συντροφεύουν στην πορεία μας. Άλλες πάλι, χτίζονται μέσα σε παράλληλες πορείες, όπως το σχολείο, το πανεπιστήμιο, ο χώρος εργασίας, και άλλες προκύπτουν από το πουθενά, σε τυχαίες στιγμές της ζωής. Εντούτοις, οι πανεπιστημιακές φιλίες έχουν κάτι το αλλιώτικο – κάτι το μοναδικό. Ίσως γιατί κρατάνε ένα κομμάτι από τα φοιτητικά μας χρόνια που θέλουμε να διατηρήσουμε ζωντανό μέσα μας. Μια δεύτερη εφηβεία που, όπως και να το κάνουμε, είναι πιο γλυκιά, μιας και εκεί έρχεται η αληθινή ανεξαρτησία! Και τι δε θα δίναμε να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω;
Το πανεπιστήμιο, λοιπόν, πέρα από τόπος γνώσης και σπουδών, είναι στην ουσία το πρώτο πραγματικό βήμα στην αληθινή ζωή. Η αλήθεια είναι πως, μαζί με τις σπουδές μας, ξεκινά και το ταξίδι της αυτογνωσίας. Είναι μια καθοριστική περίοδος, όπου διαμορφώνουμε την ταυτότητά μας πέρα από το επάγγελμά μας. Οι άνθρωποι που θα βρεθούν δίπλα μας παίζουν, εν μέρει, έναν σημαντικό ρόλο σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψης. Οι φίλοι του πανεπιστημίου δεν είναι απλώς φίλοι. Είναι οικογένεια· η οικογένεια που επιλέξαμε για να ζήσουμε μαζί τα πρώτα μας βήματα στην ενήλικη ζωή και, γι’ αυτό, μένουν για πάντα. Ανάμεσα σε φοιτητικά πάρτι, ατελείωτες ώρες στη βιβλιοθήκη, συζητήσεις μέχρι πρωίας και κρεπάλες, δημιουργούμε μια δεύτερη οικογένεια στο ταξίδι της ενηλικίωσής μας.
Λίγο η νοσταλγία για το σπίτι που για πρώτη φορά αφήνουμε, λίγο η μοναξιά του να βρίσκεσαι μακριά από τους δικούς σου, και η ανάγκη για κάτι γνώριμο, μας χτίζουν μια νέα οικογένεια που λέγεται φοιτητοπαρέα. Η φοιτητοπαρέα μας μάς γνωρίζει όπως κανείς άλλος: στις πιο αυθεντικές και ευάλωτες εκδοχές του εαυτού μας. Θέλοντας και μη, θα σταθεί δίπλα μας σε κάθε δυσκολία – από την πρώτη εξεταστική, σε έναν χωρισμό που δεν περιμέναμε, ακόμα και στην πρώτη μας οικογενειακή απώλεια. Θα βιώσουν από πρώτο χέρι τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τις αμφιβολίες μας, και σιγά-σιγά θα γίνουν μάρτυρες αυτής της προσωπικής μας εξέλιξης. Κάπως έτσι χτίζονται δεσμοί με ουσία, βάθος και διάρκεια – κάτω από μοναδικές συνθήκες.
Μέσα σε γέλια, πανικούς της τελευταίας στιγμής, καμένα φαγητά, την απελπισία του να βάλεις πλυντήριο και φασίνα, καφέδες στις 3 το ξημέρωμα ακούγοντας Βίσση και Βανδή, επαναλαμβάνοντας για άλλη μια φορά ότι «στο επόμενο εξάμηνο δε θα αφήσουμε τίποτα για τελευταία στιγμή», γεννιούνται φιλίες που δε σβήνουν. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις συζητήσεις στις 4 τα χαράματα, αράγματος στον καναπέ, να αναλύεις τη ζωή και τα όνειρά σου, με την υπόσχεση πως θα είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον; Ή τις γκάφες του Κώστα, τις γκουρμεδιές του Βασίλη, το ρομαντικό ρεπερτόριο και την αισθητική της Ζωής; Και κάπως έτσι, οι θεωρητικά βαρετές μαζώξεις σε σπίτια καταλήγουν σε μαραθώνιους Μονόπολης, που σταματάνε γιατί… ναι, πάλι ξημέρωσε και δεν το καταλάβαμε!
Μπορεί μετά την αποφοίτηση να τραβήξατε ξεχωριστούς δρόμους – άλλος σε άλλη πόλη, άλλος σε άλλη χώρα – μα πάντα υπάρχει μια αόρατη γραμμή που σας συνδέει. Μπορεί να περάσουν μήνες, ακόμα και χρόνια, μέχρι να ξαναβρεθεί η παλιοπαρέα. Μπορεί να μπήκαν νέοι άνθρωποι στη ζωή του καθενός, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Και στην επόμενη συνάντηση, θα το νιώσεις: η φλόγα είναι ακόμη εκεί, ζωντανή. Λες και χθες ήσασταν όλοι μαζί στο στέκι σας, περιμένοντας τη Ζωή – που, ως γνωστόν, κάτι θα έχει συμβεί και θα έχει αργήσει!
ΥΓ: Αφιερωμένο στους φοιτητικούς μας φίλους που μας λείπουν. Και τι δε θα δίναμε να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, να βρισκόμασταν ξανά όλοι μαζί, παίζοντας χαρτιά στο φοιτητόσπιτό μας.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
