Κατά κάποιο τρόπο περνάμε το 1/4 της ζωής μας διαβάζοντας. Πρώτα δημοτικό, μετά γυμνάσιο, λύκειο και στο τέλος πανεπιστήμιο. Πτυχίο, μεταπτυχιακό και βάλε. Κάποτε έρχεται κι εκείνη η άπιαστη στιγμή, που πλέον περνούμε το πτυχίο κι αρχίζει η αληθινή ζωή. Μαζί της, όμως, θα αρχίσει μια Οδύσσεια που, αν είσαι τυχερός, δε θα κρατήσει πολύ, μέχρι να βρεθεί μια δουλειά που να πληροί τα κριτήριά σου. Εκείνη τη δουλειά που θα έρθει, πριν έρθει η δουλειά των ονείρων σου.
Γιατί τίποτα δε συγκρίνεται με το πώς αισθάνεσαι, όταν βρίσκεις τη δουλειά των ονείρων σου. Ξέρεις, εκείνη που, τότε που ήσουν 7, ονειρευόσουν ότι θα κάνεις. Τότε που οραματιζόσουν να γίνεις ένας μεγάλος δικηγόρος, ή ένας σπουδαίος δάσκαλος, ένας καταξιωμένος μηχανικός ή ένας πετυχημένος ηθοποιός. Τότε που αισθανόσουν ότι η αποστολή σου είναι να σώσεις τον κόσμο.
Ίσως, το όνειρο να άλλαξε στην πορεία, αλλά η ουσία δεν αλλοιώθηκε. Πήρες ένα χαρτί στα χέρια σου, που μόνο εσύ ξέρεις πόσα ξενύχτια, πόσα κλάματα, πόση ενέργεια και πόση δουλειά κατέβαλες, ζώντας σε ένα συνεχόμενο άγχος μέχρι να το αποκτήσεις. Κι όταν όλα αυτά τελείωσαν, μπήκες επίσημα στην αληθινή ζωή.
Στη δουλειά πριν τη δουλειά των ονείρων σου όλα μοιάζουν περίεργα, σε συνδυασμό με τις καινούργιες σου αρμοδιότητες, πράγμα που πιθανόν κανείς δε σε προετοιμάζει για να αντιμετωπίσεις. Στο πανεπιστήμιο, όλα είναι θεωρητικά, ακόμα κι αν η σχολή σου έχει να κάνει με το πιο πρακτικό επάγγελμα. Βρίσκεσαι να διαβάζεις δοκίμια και βιβλία, μαθαίνεις παπαγαλία τις έννοιες, λύνεις προβλήματα βρίσκοντας τη βέλτιστη λύση σε συνθήκες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, και όλα αυτά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, μέσα από εξέλ, αναφορές και σημειώσεις.
Ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα γραφείο, ένα εργαστήριο ή μια επιχείρηση, και τα πράγματα είναι λιγάκι σκούρα. Η πραγματικότητα απαιτεί λύσεις σε πραγματικό χρόνο και συχνά χωρίς οδηγίες χρήσης, χωρίς συμβουλές, χωρίς καθοδήγηση. Κι εσύ καλείσαι να εφαρμόσεις όσα ξέρεις κι όσα δεν ξέρεις και να αξιολογηθείς γι’ αυτό. Κάπως έτσι, η φράση «είσαι υπεύθυνος για αυτό» αποκτά ένα καινούργιο νόημα. Στο πανεπιστήμιο, στην περίπτωση που κάτι στράβωνε μπορούσες να ξαναδώσεις στην επόμενη εξεταστική. Στη δουλειά, όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς. Οι συνέπειες είναι πιο άμεσες και αφορούν εκτός από εσένα, και την ομάδα ή τον πελάτη σου. Κι αυτή η ευθύνη τρομάξει, και η αλήθεια είναι ότι τρομάζει σε ένα εντελώς νέο επίπεδο όταν βρίσκεις μια δουλειά που αγαπάς πολύ. Γιατί; Γιατί αισθάνεσαι ότι έχεις μονάχα μία ευκαιρία για να μην τα κάνεις μαντάρα και όσα διακυβεύονται είναι πάρα, μα πάρα πολλά. Επομένως, είναι σημαντικό να αναγνωρίσεις αυτή την αίσθηση, πριν αισθανθείς ότι παίζεται ολόκληρη η καριέρα σου και το πώς την οραματίστηκες από όταν ήσουν έφηβος.
Αυτή η ανασφάλεια δε θα φύγει, βέβαια, θα γλυκάνει, όμως, όταν πάρεις τον πρώτο σου μισθό. Τότε είναι που παθαίνεις και το πραγματικό σοκ. Είτε πρόκειται για τον πρώτο μισθό, είτε για την ικανοποίηση ότι επιτέλους στέκεσαι στα πόδια σου, μιας και η ανεξαρτησία είναι ανεκτίμητη. Ίσως, να μην ξέρεις τι να πρώτο πάρεις με αυτόν τον πρώτο μισθό, ίσως, πριν καν το καταλάβεις να εξαφανιστεί χωρίς να πάρεις πρέφα. Μα αυτή η αίσθηση ότι πληρώνεσαι για να κάνεις κάτι που ξέρεις να κάνεις, αυτή η έξαψη ότι επιτέλους, τα χρήματά σου αισθάνεσαι ότι πιάνουν τόπο κι έχουν σημασία, δε συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο. Είναι λες κι αλλάζει όλη η αίσθηση της αξίας ενός ευρώ.
Η δουλειά πριν τη δουλειά των ονείρων σου, δε θα είναι ακριβώς όπως φαντάστηκες. Θα έχει κούραση και στρες και ματαίωση και μερικές φορές θα αναρωτιέσαι αν θα ήταν απλά πιο εύκολο να κάνεις κάτι που θα σε νοιάζει λιγότερο. Ίσως να μην έχει τη λάμψη που πίστευες, ή να απαιτεί πολλή δουλειά με λίγη αναγνώριση. Εντούτοις, όμως, είναι η τέλεια ευκαιρία, η δική σου ευκαιρία, να έρθεις λίγο πιο κοντά στο όνειρο.
ΥΓ: Βρίσκομαι καθοδόν για γραφείο στη δουλειά των ονείρων μου, που παλεύω ακόμη να το συνειδητοποιήσω! Trust the process!
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
