Έχει μπει ο Σεπτέμβριος κι είναι η εποχή που κάθε κατεργάρης έχει γυρίσει στον πάγκο του. Διακοπές τέλος. Επιστροφή στα σχολεία/ γραφεία. Πίσω στην κίνηση και το καυσαέριο της πρωτεύουσας, πίσω στη βαρετή διαδρομή μας προς και πίσω από το γραφείο. Εκεί, στη βαρεμάρα της καθημερινότητας και το άγχος της δουλειάς. Αν και ιδανικά, τίποτα από όλα αυτά δε θα έπρεπε να ισχύει, ούτε οι ζωές μας να κρέμονται από λίγες διακοπές. Και μπορεί να έχει μπει ο Σεπτέμβριος, αλλά επειδή ζούμε στην Ελλάδα ο ήλιος και η θάλασσα δε συμβαδίζουν με το γκρι της καθημερινότητας.
Τι εννοώ; Ότι αν το διαλέξεις, το καλοκαίρι στην Ελλάδα κρατάει κάνα 6μήνο. Επομένως, το μπλε της θάλασσας κι ο λαμπερός μας ήλιος μπορεί να μας δοθεί απλόχερα και τα ΣΚ, τουλάχιστον μέχρι αρχές Οκτωβρίου ή και Νοεμβρίου. Παρ’ όλα αυτά αυτό ισχύει για όσους δεν καλούνται να αποχαιρετήσουν το καλοκαίρι και να γυρίσουν πίσω στη βάση τους, κάπου στο εξωτερικό. Είτε για σπουδές, ή γιατί έψαξαν την τύχη τους αλλού και εργοδοτήθηκαν κάπου μακριά από τον ήλιο και τη ζέστη.
Για όλους εμάς, λοιπόν, που ανήκουμε στην πιο πάνω κατηγορία, πέρα από την επιστροφή στις υποχρεώσεις και τη ρουτίνα, ο Σεπτέμβριος σημαίνει επιστροφή στη μουντίλα, τις βροχές και το κρύο. Και κάπως έτσι, μάλλον κάπως απότομα, αποχαιρετάς τους 2 μήνες ηλιοφάνειας που συνήθισες στην Ελλάδα και γυρνάς στο εξωτερικό. Κάπου εδώ, ξεχνάμε και τα σορτσάκια με τα κοντομάνικα μπλουζάκια, τις σαγιονάρες μας που λιώσαμε, καθώς κι όλα τα ανάλαφρα καλοκαιρινά μας πουκάμισα, και μαζί και τα αγαπημένα μας γυαλιά του ηλίου. Τη θέση τους θα πάρουν τα πουλόβερ, οι μπότες, τα μακριά παντελόνια, τα μπουφάν και στο 2μηνο θα κάνουν την εμφάνισή τους και τα ισοθερμικά. Όσο για τον ίδιο τον ήλιο, θα μας βλέπει για ένα δεκάλεπτο τη μέρα κι αυτό, αν είμαστε τυχεροί.
Αν λοιπόν καταφέρεις και κάπως ψιλό χωνέψεις μέσα σου αυτή την αλλαγή ρουτίνας και καιρού, στο καπάκι ίσως λάβεις και κάτι φωτογραφιάρες από τα φιλαράκια σου να αράζουν κάτω από τη λιακάδα ενώ εσύ θα γυρνάς σαν βρεγμένο παπί στο σπίτι γιατί πάλι ξέχασες ομπρέλα. Κι εκεί, μέσα σου, μάλλον δικαιωματικά θα λυγίσεις. Γιατί η Ελλάδα, όταν την αποχωρίζεσαι, από μακριά μοιάζει ιδανική κι ας μην είναι.
Ώπα ρε φίλε κάπου ώπα. Από τη μια να συνειδητοποιήσεις ότι γύρισες πάλι πίσω στη δουλειά και την καθημερινότητα μακριά από τα ξέγνοιαστα βράδια σου πλάι στο κύμα με την παλιοπαρέα, να οργανώνετε σε πιο νησί θα σαλπάρετε αυτό το ΣΚ. Από την άλλη καλείσαι να αποδεχθείς ότι πρέπει να περιμένεις μέχρι το επόμενο πάλι. Έπειτα, ο καιρός να σου υπενθυμίζει ότι η μέρα θα αρχίσει πάλι να μικραίνει όλο και περισσότερο και οι θερμοκρασίες θα αρχίσουν να πέφτουν, με την ψυχολογία σου να γίνεται μπαλάκι στις διαθέσεις του και το πολιτισμικό σοκ να σε διακατέχει από τη μία χώρα στην άλλη, νιώθοντας πως τελικά, δεν είσαι σίγουρος πού νιώθεις πραγματικά στο σπίτι σου.
Όπως και να το κάνουμε κι όσο κι αν προετοιμάσουμε την επιστροφή μας στη χώρα που μας έβγαλε η τύχη και οι συγκυρίες, είναι μια μεγάλη, σεχταριστική αλλαγή, που θες δε θες σου βαράει μια κουδούνα, και σε οδηγεί σε μια προσαρμογή που αν ήταν στο χέρι σου, ίσως και να μην επέλεγες να κάνεις ποτέ. Και όσο για το καλοκαίρι, θα πρέπει να περιμένεις μέχρι το επόμενο, ενώ αυτό που έζησες, δε σου έφτασε καν.
ΥΓ: Αφιερωμένο σε όλα τα ξενιτεμένα πουλιά εκεί έξω, και υπομονή μέχρι την επόμενή μας επίσκεψη στη γλυκιά πατρίδα με το φως και τον ήλιο!
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
