Ξεκολλάς από τ' απωθημένο σου όταν επιλέξεις να ζήσεις κάτι αληθινό

«Έχω φάει κόλλημα». Μια φράση που θα ήθελα να μην την έχω ξεστομίσει ποτέ μου. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη που να μην έχει φάει κόλλημα έστω και μια φορά στη ζωή του. Είναι εκείνες οι φορές που έχουμε πει “έλα τώρα, δεν αξίζει ή δεν κάνει για μένα, χαραμίζω την ώρα μου”. Και τελικά, μένεις με το κόλλημά σου κάνα χρόνο. Ναι, δεν είναι λογικό, αλλά παραμένεις κολλημένος, χωρίς βάση, χωρίς κίνητρο, από πείσμα, από γινάτι.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτά, ούτε τα προγραμματίζεις, ούτε τα ελέγχεις κι όταν συμβούν, τρέχα γύρευε. Είτε λέγεται πρώην, είτε άπιαστο, είτε απλώς απωθημένο, το κόλλημα ή οι εμμονές που εμείς δημιουργούμε και τα τρώμε στη μάπα καμία φορά από το πουθενά, είναι μεγάλο βάσανο. Κι είναι και μεγάλο εμπόδιο, διότι άπαξ και φάμε κόλλημα, σταματάμε και να παρατηρούμε τους γύρω μας, αφού έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας μια εικόνα τελειότητας για το άτομο, που απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ξεκολλάς από κάποιον, μόνο όταν εσύ το πάρεις απόφαση και δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει μ’ εκείνον. Βέβαια, στο θέμα “άπιαστο” τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Σε έναν-δυο, άντε και τέσσερις μήνες, πού θα πάει, -εφόσον δεν έχει προηγηθεί κάτι, δε μας έχει δώσει κανένα βλέμμα, δε μας ξέρει καν-, ξεκολλάμε. Ξεκολλάμε μόλις μια άλλη αιθέρια ύπαρξη βρεθεί στον διάβα μας κι είναι μακράν πιο πραγματική η σχέση μας μαζί της. Άλλωστε, όπως έχουν πει πολλές φορές, ο έρωτας με έρωτα περνάει. Ακόμα κι αυτός στο κεφάλι μας.

Στην περίπτωση όμως, όπου έχουμε φάει κόλλημα με πρώην ή με σχεδόν σχέση κι έληξε άδοξα, τα πράγματα είναι σκούρα. Πιστεύουμε ότι βρήκαμε τον τέλειο σύντροφο, το άλλο μας μισό, κολλάμε μήπως και χάσουμε το κελεπούρι, επιμένοντας σε καταστάσεις ήδη μισοτελειωμένες. Μας είναι εξ αρχής πολύ δύσκολο να αποδεχτούμε πως το πράγμα δε μας βγήκε όπως το σχεδιάζαμε, πόσω μάλλον να ξεχάσουμε κι όλα όσα όντως συνέβησαν μεταξύ μας. Γιατί στο κόλλημα, θυμόμαστε το άρωμα. Τις ατελείωτες συζητήσεις το βράδυ, σε ένα μπαλκόνι, με θέα την Αθήνα. Το πρώτο φιλί. Την ανυπομονησία στο δεύτερο ραντεβού. Την πρώτη εκδρομή. Ακόμη και τον πρώτο τσακωμό. Καμία φορά πλάθουμε και σενάρια στο μυαλό μας, θεοποιώντας την κατάσταση ως την ιδανική σχέση.

Εντούτοις, είναι τουλάχιστον αναγκαίο να προχωράμε και να μη μένουμε στάσιμοι σε μια κατάσταση, ακόμα και ζορίζοντας πολύ τον εαυτό μας γι’ αυτό. Το πρώτο βήμα απαιτεί απομυθοποίηση, τόσο της κατάστασης, όσο και του ατόμου που γυροφέρνει στο μυαλό. Ναι, δεν ήταν το ιδανικό, για εμάς κι αυτό το δείχνουν ξεκάθαρα οι ασυμβατότητες που είναι μπροστά μας. Και ναι, αυτή η συμπεριφορά δε μας άξιζε και ναι, χρειαζόμαστε κάποιον στο πλάι μας ρεαλιστικά κι όχι περίπου και συμβιβασμοί σε αυτό τον τομέα δε χωράνε. Όπως δε χωράνε ούτε και τα παρακάλια. Όταν λοιπόν, απομυθοποιήσουμε τον άλλον μέσα στο κεφάλι μας, τότε είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο να ξεκολλήσουμε πραγματικά και να πάμε παρακάτω.

Θεωρητικά, για να φάει κανείς κόλλημα, πρέπει να προηγηθεί μια κατάσταση. Η ίδια κατάσταση που σταδιακά ουρλιάζει μπροστά μας ότι δεν είναι αυτή που κάποτε πιστέψαμε πως θα ήταν. Κι επειδή πονάει να παραδέχεσαι την ήττα στις επιλογές σου, μένουμε κολλημένοι, ελπίζοντας πως το πράγμα θα φτιάξει. Μόνο που, όσο περνάει ο καιρός δε φτιάχνει. Αρκεί τότε να δούμε, πως οι δρόμοι που έχουν περπατηθεί ξανά, δεν μπορούν και να μας οδηγήσουν σε νέα μονοπάτια.