Εάν αναλογιστούμε ότι περνάμε το 1/3 της μέρας μας μέσα στον εργασιακό μας χώρο, μπορούμε να κατανοήσουμε τη ζωτικότητα του να έχουμε έναν καλό εργοδότη, να περιβαλλόμαστε από μια καλή ατμόσφαιρα και να επικρατεί ένα ευχάριστο κλίμα, που θέλοντας και μη, επηρεάζει ζωή μας. Εντούτοις, όμως, υπάρχουν φορές που αν και όλα δείχνουν να κυλάνε ήρεμα και ομαλά, ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι δε βρισκόμαστε ακριβώς εκεί που θέλουμε ή ονειρευτήκαμε να είμαστε. Ή, πάλι, η δουλειά μας να μην καλύπτει πλέον τις ανάγκες μας, για τον οποιοδήποτε λόγο.
Το να αναζητάς νέες ευκαιρίες για να κυνηγήσεις κάτι που πάντα επιθυμούσες πιστεύοντας ότι θα εξυπηρετήσει καλύτερα, τόσο τους επαγγελματικούς όσο και τους προσωπικούς σου στόχους, είναι απολύτως φυσιολογικό και σεβαστό. Προφανώς, το να παραιτηθείς από μια δουλειά δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικότερα στην περίπτωση που έχεις την τύχη να έχεις καλή σχέση με τον εργοδότη σου. Παρόλα, αυτά, η απόφαση να φύγεις, μπορεί να συνοδεύεται από ένα συναίσθημα ενοχής, αμηχανίας ή ακόμη και φόβου για το πώς θα αντιδράσει ο περίγυρός σου.
Αποχωρώντας από μια δουλειά που αγαπάμε, αφήνουμε πίσω, όχι μόνο τη δουλειά, αλλά και τους ανθρώπους με τους οποίους χτίσαμε μια σχέση εμπιστοσύνης, κατανόησης, ίσως κι αγάπης. Θέλοντας και μη, υπάρχει μια συναισθηματική δυσκολία στο κλείσιμο αυτού του κύκλου. Ακόμη και αν ο πραγματικός λόγος πίσω από μια τέτοια απόφαση είναι η προσωπική μας εξέλιξη, κάπου υπάρχει ο φόβος ότι η απόφασή μας θα εκληφθεί ως προδοσία, ακόμη και ως αχαριστία. Μπορεί μεν, μια αρίστη εργασιακή σχέση να είναι κλειδί σε κάθε φάση της ζωής μας, εντούτοις όμως δεν μπορεί να μεταβάλλεται σε εμπόδιο της επαγγελματικής μας εξέλιξης.
Το να αναζητά κάνεις μια θέση ή μια δουλειά με καλύτερες προοπτικές, ψηλότερο μισθό, ακόμη και μια νέα πρόκληση, είναι ό,τι πιο φυσιολογικό και θα έπρεπε να είναι κατανοητό. Ίσως να ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι. Είναι μια κίνηση τόσο λογική όσο ζωτική, σε ό,τι αφορά την προσωπική μας ανάπτυξη, καθώς και το μέλλον μας ως άνθρωποι, μιας και όλοι έχουμε το δικαίωμα σε κάτι που κρίνουμε εμείς καλύτερο για τους δικούς μας προσωπικούς λόγους. Το γεγονός ότι αυτή η κίνηση μεταφράζεται σαν προδοσία ή σαν αχαριστία από το περιβάλλον της δουλειάς, είναι απολύτως τραυματικό και σίγουρα δε βοηθάει κανέναν. Από την άλλη, ακόμα κι αν αυτό δε γίνει, ο συναισθηματικός φόρτος του ότι αφήνεις κάτι γνωστό για σένα, οικείο και συνάμα θετικό, για κάτι άγνωστο κι αμφίβολο, αρκεί για να σε κάνει να αισθανθείς και λύπη και χαρά μαζί.
Και μιας και οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους κάλους φίλους, όσο δύσκολη και να είναι η κατάσταση, απαιτεί ειλικρίνεια και σεβασμό για να υπάρξει μια ομαλή μετάβαση. Αυτό προφανώς και σημαίνει ότι πρέπει να ενημερώσεις τον εργοδότη σου για την απόφασή σου, καθώς και να εξηγήσεις τους λόγους για τους όποιους επιθυμείς να αποχωρίσεις, χωρίς να υποτιμήσεις τι σου έχει προσφέρει, εκφράζοντας την εκτίμησή σου.
Όσο συναισθηματικά δύσκολη και να είναι η απόφαση της παραίτησης από μια δουλειά στην όποια υπάρχει ένα πολύ θετικό κλίμα, είναι μια απολύτως φυσιολογική διαδικασία στην πορεία της καριέρας μας. Το να θελήσουμε κάτι καλύτερο είναι μέσα στα πλαίσια της υγιούς αυτοανάπτυξης, και ασφαλώς υπάρχει η δυνατότητα η παραίτησή μας να γίνει με σωστό τρόπο, υποδεικνύοντας την εκτίμηση και τον σεβασμό στους ανθρώπους που μέχρι χθες αποκαλούσαμε συναδέλφους. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι οι καλοί επαγγελματικοί δεσμοί δεν είναι απαραίτητο να χαθούν/διακοπούν με την αλλαγή πλεύσης μας, αλλά μπορούν πάντοτε να παραμείνουν ως σημαντικές και πολύτιμες επαφές για το επόμενο μας βήμα.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
