Μετά το «honeymoon phase» μένουμε στη σχέση για να μη χάσουμε το σιγουράκι

Οι σχέσεις είναι από τη φύση τους πολύπλοκες, σαν ένα παιχνίδι στρατηγικής. Για να κερδίσεις πρέπει κάτι να δώσεις και κάτι να πάρεις, κάτι να θυσιάσεις και να καλοσκεφτείς την επόμενή σου κίνηση. Θεωρητικά η κάθε σχέση ξεκινάει με τον ενθουσιασμό, τα όνειρα για το μέλλον, την ελπίδα ότι θα διανύσουμε μαζί μια κοινή και ευτυχισμένη πορεία και θα βιώσουμε έναν μεγάλο έρωτα, από αυτούς που βλέπουμε στις ταινίες και κλαίμε. Παρόλα αυτά υπάρχουν και περιπτώσεις που στην τελική το σενάριο μας βγαίνει λίγο αλλιώς. Καμία φορά ο μεγάλος έρωτας που κάποτε ποντάραμε τα πάντα σε αυτόν, μας γεμίζει απογοήτευση, θυμό και πίκρα που τη θυμόμαστε για μια ζωή. Και έτσι μαραζώνουμε και ίσως χάνουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς παραιτούμαστε τόσο από τις σχέσεις όσο και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Με το που τελειώνει το γνωστό σε όλους «honeymoon phase», το διάστημα δηλαδή που θεωρητικά η σχέση είναι μπολιασμένη με πάθος, ενδιαφέρον και συναίσθημα, ακολουθεί η φάση της προσγείωσης, όπου αρχίζουμε να βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο του συντρόφου, τις παραξενιές και τα ελαττώματά του για τα οποία μέχρι τώρα αδιαφορούσαμε. Εκεί είναι που αντιλαμβανόμαστε πόσο τελικά ταιριάζουμε και κατά πόσο το μεταξύ μας μπορεί να προχωρήσει και να κυλήσει ομαλά. Είναι η στιγμή που σκάει η φούσκα μέσα στην οποία ζούσαμε και καλούμαστε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις.

Ωστόσο, ακόμα και στην περίπτωση που γνωρίζουμε πως το γλυκό δεν μπορεί να δέσει, είναι κοινό των ανθρώπων να αναπαύονται στις σχέσεις μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, να θεωρούν τον άλλον δεδομένο. Παραμελούν τις κοινές στιγμές με το ταίρι τους και τις θεωρούν κάπως τετριμμένες. Βέβαια υπάρχει και η άλλη πάστα ανθρώπων που δίνουν τα πάντα σε μια σχέση, σε σημείο να παραμελούν τον εαυτό τους, την αυτοφροντίδα και την ψυχική τους υγεία. Και να οι πρώτες κρίσεις πανικού, το άγχος, τα σκαμπανεβάσματα στο βάρος, η λίμπιντος που βρίσκεται στα τάρταρα και η απομόνωση από τους άλλους.

Στο βάλτωμα μιας σχέσης όμως έχουν μερίδιο ευθύνης και οι δυο. Είναι σαν τα αεροπορικά δυστυχήματα που λένε πως ποτέ δεν φταίει μόνο ένα λάθος για να πέσει το αεροπλάνο, αλλά πρόκειται για αλληλουχία παραλήψεων, προβλημάτων και κακών χειρισμών. Όταν χάνεται ο ενθουσιασμός, όταν κυριαρχεί η ρουτίνα, όταν τα αρνητικά του άλλου επισκιάζουν κάθε θετικό, όταν τα συναισθήματα για το άτομο που έχουμε απέναντί μας φθίνουν, τότε αναπόφευκτα έρχονται και οι καβγάδες, τα μούτρα, η αδιαφορία και τα προβλήματα γενικότερα. Είναι λογικό και ανθρώπινο να χάνεται κάποια στιγμή το ενδιαφέρον, το πάθος αλλά και η ενέργεια να διατηρήσουμε τη σχέση ή να την αναζωπυρώσουμε και κάτι τέτοιο απαιτεί αμοιβαία προσπάθεια και όχι μονόπρακτο ζήλο. Αν ένας από τους δυο παραιτηθεί, τότε το παιχνίδι έχει τελειώσει και καμία στρατηγική κίνηση δεν μπορεί να το σώσει. Και ιδανικά αυτό είναι το σημείο που πρέπει να μπει ένα τέλος και να πάρει ο καθένας το δρόμο του, όμως δεν γίνεται πάντα έτσι και οι άνθρωποι αρέσκονται στη στασιμότητα και στη σιγουριά και συχνά οι αλλαγές τους τρομάζουν, ακόμα και αν είναι προς το καλύτερο.

Η αλήθεια είναι ότι μόλις επαναπαυθεί κανείς σε μια σχέση, πιθανότατα απουσιάζει και κάθε είδους ενέργεια για να διατηρήσει τη φλόγα αναμένη. Ρουτινιάζουμε σαν να υπάρχει ένα απεριόριστο αύριο και πέφτουμε στην παγίδα του εφησυχασμού. Από την άλλη ίσως να μην είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι από την ζωή μας ή τον εαυτό μας, μιας και οι προσδοκίες μας αλλάζουν κατά καιρούς και προβάλλουμε αυτούς μας τους προβληματισμούς στις σχέσεις μας. Λόγω αυτού, συχνά απαιτούμε από το ταίρι μας να μας κάνει να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι, κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εφικτό, καθώς η ευτυχία πηγάζει από εμάς τους ίδιους και μόνο. Η ευτυχία δεν είναι πιάτο που σερβίρεται, αλλά τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, αλλαγή οπτικής των πραγμάτων και της ζωής. Και για να δουλέψει η σχέση μας με τους άλλους, πρέπει πρώτα να είμαστε εμείς ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας, για να μπορέσουμε να χτίσουμε πιο ουσιαστικές σχέσεις με τους γύρω μας.