Αντικειμενικά, η μουσική είναι ένα είδος τέχνης που έχει τη δυνατότητα να μας κάνει να νιώσουμε πράγματα. Να κλάψουμε, να χαρούμε, να τραγουδήσουμε με όλο μας το είναι, και να εκφράσουμε πράγματα που δεν μπορούμε να ξεστομίσουμε καλά-καλά. Επομένως, μάλλον μπορούμε να αντιληφθούμε πολλά περισσότερα από όσα πιστεύουμε για κάποιον, μέσω της μουσικής που ακούει. Υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικά είδη, καλλιτέχνες, genre, για όλα τα γούστα και όλες τις ταυτότητες, όρεξη να έχεις να ακούς και να αισθάνεσαι. Το παράδοξο, όμως, είναι ότι πολλές φορές, μέσα σε αυτά τα συναισθήματα, κάνει την εμφάνισή του κι ένα που θα έλεγε κανείς πως δε θα άνηκε εκεί, αυτό της ντροπής για τη μουσική που ακούμε.
Αυτή η ντροπή-συστολή έρχεται να επιβεβαιωθεί και μέσα από μια συνήθεια που μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία έτη, και δεν είναι άλλη από το Spotify Wrapped κάθε τέλος της χρονιάς, με όλα τα τοπ κομμάτια, τους κορυφαίους μας καλλιτέχνες, τις ώρες και τα λεπτά που ξοδέψαμε ακούγοντας μουσική για εκείνον τον χρόνο. Αρκετοί από εμάς τρέχουν άμεσα να δημοσιεύσουν τα αποτελέσματα στα σόσιαλ, σαν μια fun διαδικασία κι ένας τρόπος να δηλώσουμε τις μουσικές μας προτιμήσεις, και κατά κάποιο τρόπο, τον χαρακτήρα μας. Εντούτοις, όμως, υπάρχουν και άλλοι που διστάζουν, μιας κι αισθάνονται αμηχανία να εκθέσουν τα μουσικά τους γούστα. Να δηλώσω ότι σε αυτή την κατηγορία πιθανόν ανήκω κι εγώ! Είναι στ’ αλήθεια λογικό να ντρέπεται κάνεις για κάτι τόσο όμορφο, ή μήπως η μουσική που αγαπάμε να ακούμε και ξοδέψαμε χιλιάδες λεπτά τη χρονιά που μας πέρασε είναι κάτι τόσο προσωπικό που δε θα έπρεπε να δημοσιοποιείται;
Η μουσική δεν είναι απλώς ψυχαγωγία, αλλά ένας τρόπος έκφρασης και συναισθηματικής σύνδεσης. Συχνά πυκνά, η μουσική που ακούμε αντικατοπτρίζει τις χαρές, τις λύπες, τις δίκες μας μοναδικές στιγμές και προσωπικές αναζητήσεις. Το να μοιραστεί λοιπόν κάποιος το Spotify Wrapped του, λοιπόν, σημαίνει πως ταυτόχρονα εκθέτει και ένα μέρος του εσωτερικού του κόσμου, πράγμα που ίσως να είναι τρομακτικό για κάποιους, μιας και ίσως αισθάνονται ότι γίνονται overexposed.
Αν το δούμε από μια άλλη οπτική, το Spotify Wrapped λειτουργεί ως καθρέφτης όλων εκείνων των στιγμών που συγκινηθήκαμε, θυμώσαμε, χαρήκαμε, ταξιδέψαμε. Μπορεί η μουσική μας να φανερώνει έμμεσα ακόμα και τις πολιτικές μας πεποιθήσεις ή τη στάση μας απέναντι σε κοινωνικά ζητήματα. Κι όλα τα παραπάνω, ενδεχομένως να μην είναι πάντα τόσο απλό ή εύκολο, να τα διαθέσουμε στη διακριτική ευχέρεια του καθένα για σχολιασμό και κριτική.
Από την άλλη, είναι και το βάρος της “ποιότητας”, ένα κλισέ που υπάρχει χρόνια στη μουσική. Τι κι αν ακούσαμε υπερβολικά πολλές ώρες ένα pop τραγούδι που θεωρείται “ελαφρύ” ή καθόλου ποιοτικό; Ή πάλι, αν ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης δεν είναι αρκετά “κουλ” για τα πρότυπα της γενιάς/παρέας μας; Ή πάλι, αν ανήκουμε σε αυτούς που ακούνε 15 διαφορετικά είδη μουσικής μέσα στη μέρα; Θα μπορούσε αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε ταυτότητα; Κατά κάποιο τρόπο, αυτές οι σκέψεις δημιουργούν ένα αίσθημα ανασφάλειας, πράγμα που καθιστά τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων ταμπού. Μέχρι που εμφανίζονται και κάτι memes για τα Spotify Wrapped, και τις μουσικές μας επιλογές με αρκετές προτιμήσεις να παρουσιάζονται ως περίεργες ή ανούσιες, πράγμα που δυναμώνει αυτό το ταμπού.
Και κάπως έτσι, αποκτάμε έναν υφέρποντα φόβο ότι οι μουσικές μας επιλογές θα γίνουν αντικείμενο χλευασμού και κατ’ επέκταση κι εμείς οι ίδιοι. Παρ’ όλα αυτά, είναι λογικό να ντρέπεται κανείς για τη μουσική που αγαπά; Η απάντηση εδώ είναι όχι. Κάθε είδος μουσικής, από το πιο mainstream μέχρι το πιο εναλλακτικό, έχει τη δική του αξία και σημασία. Προφανώς και οι προτιμήσεις μας διαφέρουν, κι αυτή είναι και η μαγεία της μουσικής, μια και είναι μια παγκόσμια γλώσσα που ενώνει. Επομένως, το να μοιράζεται κανείς τις προτιμήσεις του να αποτελεί ταυτόχρονα αφορμή για νέες συζητήσεις. Ας αντιμετωπίσουμε λοιπόν το Spotify Wrapped ως έναν τρόπο να αναδείξουμε την προσωπικότητά μας μέσα από τη μουσική κι όχι ως ένα εργαλείο σύγκρισης. Κάθε playlist, κάθε καλλιτέχνης και κάθε αγαπημένο τραγούδι έχει τη δική του ιστορία. Το να μοιράζεται κανείς αυτά τα αποτελέσματα δεν είναι απλώς μια πράξη αυθεντικότητας, αλλά και μια υπενθύμιση ότι η μουσική μας κάνει ανθρώπινους.
Επομένως, γιατί να ντραπούμε για κάτι τόσο όμορφο;
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
