Τη μία μέρα φωνάζει η γιαγιά «ελάτε, η πίτα είναι έτοιμη» και την άλλη ετοιμάζεστε να φάτε κουφέτα στην οικογένεια. Όπως και να το κάνουμε, ο πρώτος γάμος της οικογένειας είναι το γεγονός της χρονιάς– μπορεί και της πενταετίας. Κι ανακοίνωση, το ίδιο επεισοδιακή με το ίδιο το γεγονός. Είστε που λες σε ένα οικογενειακό τραπέζι σαν όλα τα άλλα – με γέλια, φωνές, αναμνήσεις από τα παιδικά μας καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Και κάπου εκεί, πάνω στο μπριζολάκι, σκάει σαν βόμβα ένα «Παντρεύομαι!». Κάποιος από την παρέα των ξαδέρφων– εκείνοι που παίζατε κρυφτό στην αυλή με τις ώρες και τρώγατε παγωτά με τα πόδια γεμάτα άμμο– κάνει το μεγάλο βήμα.
Προφανώς, δεν είναι μία απλή είδηση. Μπορεί και να το έβλεπες να έρχεται, μιας και δειλά δειλά περνούσε το ένα στάδιο μετά το άλλο, με το σύντροφο να γίνεται εν μέρει μέλος της οικογένειας, με μαζώξεις οικογενειακές, κοινές διακοπές, συγκατοικήσεις και τα συναφή λοιπά. Εντούτοις, κανένας δε σε προετοιμάζει για μια τέτοια ανακοίνωση και την ώρα που θα λάβεις τη φωτογραφία με το δαχτυλίδι ένα σοκ θα το πάθεις. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις: συγκίνηση, χαρά, ευτυχία κι ένας ενθουσιασμός για την όλη διαδικασία– από την πρώτη πρόβα νυφικού μέχρι την πολυπόθητη μέρα του γάμου. Μέχρι εδώ όλα καλά κι όλα ωραία.
Στα παρακάτω, μετά το σοκ, ακολουθεί η επίσημη έναρξη της κρίσης ηλικίας, μιας και δεν είναι μόνο μία απλή είδηση, αλλά ένα σημάδι ότι μεγαλώσατε. Ίσως, αυτή η είδηση να μας οδηγήσει στην ανασκόπηση και της δικής σου ζωής. Ίσως εσύ ακόμη προσπαθείς να βρεις τα πατήματά σου στη ζωή, να καταλάβεις τι θέλεις, να ζήσεις λίγο ακόμα ανέμελα– πράγμα που κάνει την ιδέα και μόνο της δέσμευσης να μοιάζει μακρινή, σχεδόν εξωπραγματική. Άραγε, μήπως τελικά δεν είναι και τόσο νωρίς; Ή, άραγε, εσύ να άργησες πολύ; Ίσως τον καθένα να μας πετυχαίνει σε άλλη φάση της ζωής μας αυτή η κρίση. Μπορεί να είσαι στη σχέση που πάντα ονειρευόσουν ή πάλι σε μια προβληματική σχέση –ή από την άλλη να ζεις ελεύθερα και ωραία και να λαμβάνεις τη φωτογραφία με το δαχτυλίδι στον δρόμο για τη σαββατιάτική σου μπαρότσαρκα. Ίσως το να συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις είναι ύπουλο, μιας και σε χτυπάει από εκεί που δεν το περιμένεις και σου δημιουργεί ανάγκες που δεν ήσουν καν σίγουρος ότι είχες. Παρ’ όλα αυτά, είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι είσαι όσο νιώθεις και βρίσκεσαι σε όποια φάση της ζωής σου επιθυμείς κι αισθάνεσαι.
Όσο υπερβολικός, αγχωτικός, πιεστικός μπορεί να είναι, στη σκέψη και μόνο, ο πρώτος γάμος της οικογένειας, είναι ακατόρθωτο να μη σε κάνει να πλέεις ταυτόχρονα σε πελάγη ευτυχίας. Το δεύτερο σου αδερφάκι – ο ξάδερφός σου, που κάποτε δε βλέπατε την ώρα να συναντηθείτε στο σπίτι της γιαγιάς για παιχνίδι – βρήκε τον άνθρωπό του και ετοιμάζεται να γράψει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του. Προφανώς, και μια κάποια αναστάτωση μπορεί να προκύψει, αλλά στο τέλος της ημέρας υπάρχει κάτι όμορφο σε αυτές τις στιγμές. Και στην τελική, είναι μια απλή υπενθύμιση ότι η ζωή προχωρά, οι σχέσεις εξελίσσονται, και ότι – αργά ή γρήγορα – όλα βρίσκουν το δρόμο τους.
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
