Με τα πολλά και με τα λίγα, έφτασε η ηλίθια μέρα των ερωτευμένων. Η μέρα που όλοι οι ερωτοχτυπημένοι οφείλουν να μοστράρουν τον έρωτά τους με δόξα και τιμή σαν το ζεύγος Κοκοβίκου. Ξημερώνει η μέρα που τα απανταχού πιτσουνάκια θα ξεχυθούν στους δρόμους, θα γεμίσουν πλατείες, μπαρ, εστιατόρια για να γιορτάσουν την τύχη τους που η φετινή μέρα τους βρήκε διπλούς.
Οι υπόλοιποι οι κακομοίρηδες, οι μόνοι και single μπορούν να πάρουν ρεπό. Δεν τους αφορά αυτή η μέρα. Δεν υπάρχουν για τον κόσμο, την κοινωνία, τους φίλους που είναι αγκαζέ. Τούτη τη μέρα δεν έχεις δικαιώματα, φίλε εργένη. Οφείλεις να κάτσεις και να κλάψεις τη μοίρα σου κατά πως σου αρμόζει. Φόρα μια φόρμα τρούπια, άραξε στον καναπέ, πάρε και μια κούτα χαρτομάντιλα και πένθησε για τα φτωχά τα νιάτα σου.
Έρχεται η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου που προσωπικά τίποτα δεν έχω μαζί του, αλλά αν ήξερε τι θα γινόταν κάθε χρόνο στη μνήμη του, μια ντροπή θα την ένιωθε. Για όσους δεν ξέρουν, μη νομίζετε πως γιορτάζουμε το όνομα ή τα γενέθλιά του. Στις 14 του μηνός πέθανε. Κι εμείς αντί να ψήνουμε ένα βαρύ, γλυκό κι όχι και να κάνουμε κι ένα τρισάγιο για το καλό, ξεχυνόμαστε σαν τις χαρωπές πεταλουδίτσες να γιορτάσουμε τον Τάκη που τα ‘χει με τη Ρίτα και τη Σοφία που τα ‘χει με τον Λάκη. Του τρελού.
Διότι είναι, σου λέει, ευκαιρία μεγάλη αυτή η μέρα για να θυμηθείς το ταίρι σου και να το γεμίσεις «σ’ αγαπώ» άνευ λόγου κι αιτίας. Κανέναν δε νοιάζει εάν χθες σκοτωθήκατε, εάν κερατώνεστε ή σκέφτεστε να χωρίσετε. Σήμερα θα γιορτάσεις και θα πεις κι ένα τραγούδι. Κι αν εσύ, μία στο εκατομμύριο δε θες γιατί έχεις μια έκλαμψη εξυπνάδας, θα θελήσεις με το ζόρι.
Είναι ύπουλη όλη αυτή η αγιοβαλεντινιάτικη φρενίτιδα. Ξεκινάει σαν τις διαφημίσεις να σου πιπιλάει το μυαλό από μέρες, δίχως εσύ να το καταλαβαίνεις. Έρχεται η καρδούλα η κόκκινη και κάθεται στο υποσυνείδητο με θράσος. Τα ανθοπωλεία φοράνε τα καλά τους από μέρες, τα κόκκινα τριαντάφυλλα έχουν την τιμητική τους, τα γλυκά βγαίνουν αυστηρά σε σχήμα καρδιάς, τα εστιατόρια βγάζουν μενού ειδικά για τους πεινασμένους πιγκουίνους κι οι ερωτικές μελωδίες νούμερο 1823 του Πάριου παίζουν στο repeat σε όλες τις συχνότητες.
Άνθρωπος είσαι και λυγάς και με επιείκεια σου λέω πως δεν πειράζει. Τα λάθη για τους θνητούς είναι, αλλά μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, αδέλφια. Κανείς μας δεν καταλαβαίνει γιατί τούτη την αναθεματισμένη μέρα στα μισά του Φλεβάρη, ο έρωτας πρέπει, σώνει και ντε, να έχει την τιμητική του. Ένα σωρό γιορτές έχουμε σαν λαός. Του πατέρα, της μάνας, του παιδιού. Είδατε εσείς να γιορτάζουμε καμία άλλη με τέτοιο καημό; Όχι και ξέρεις γιατί; Γιατί ο έρωτας πουλάει και θα πουλάει στον αιώνα τον άπαντα.
Κορδελάκια, εσώρουχα, αρώματα, λουλούδια, γλυκά, σοκολάτες κι ένα σωρό ρομαντικά πράγματα ταΐζουν άλλο τόσο κόσμο. Ανθοπώλες, ζαχαροπλάστες, σερβιτόροι, πλανόδιοι, ξενοδόχοι κερδίζουν απ’ τα ζευγαράκια που βολτάρουν με τα βλέμματα γεμάτα αγάπη για να επιβεβαιώσουν πως ο έρωτας τους καλά κρατεί. Όλα γίνονται για τα λεφτά κι αν κάποιοι είναι διατεθειμένοι να τα δώσουν, χαζοί είναι οι άλλοι να μην τα πάρουν;
Κανένας –πραγματικά ερωτευμένος και γεμάτος απ’ τη σχέση του– άνθρωπος δε θα ντυθεί στα κόκκινα ούτε θα υποδυθεί τον χαζοβιόλη έφηβο για ένα εικοσιτετράωρο. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη. Νιώθει πλήρης, περνάει καλά και δεν έχει να αποδείξει τίποτα χρησιμοποιώντας φρου-φρου κι αρώματα. Θεωρεί τη μέρα αυτή σαχλή κι εκείνους που τη γιορτάζουν ανώριμους. Κι όχι, δε γιορτάζει τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου γιατί δεν είναι βλαμμένος να χαίρεται εσαεί. Γιορτάζει όποτε του κάνει κέφι, είτε είναι μόνος είτε με παρέα γιατί τα συναισθήματα δεν μπαίνουν στον αυτόματο.
Κανείς δεν περιμένει μια μέρα, που οι μισοί τη σιχαίνονται κι οι υπόλοιποι την εκμεταλλεύονται, για να φορέσει την ταμπέλα του ερωτευμένου. Άλλωστε, ο έρωτας φωνάζει από χιλιόμετρα. Ουδεμία σχέση έχει με μπαλόνια, αρκούδια και ζαχαρωτά. Κι αν σε ρωτήσουν με νάζι αν γιορτάζεις, να τους απαντήσεις με θράσος: «Πενθώ. Ήταν καλός Άγιος. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε».
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Χήναρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
