Κοιτούσε το ταβάνι εδώ κι ένα τέταρτο. Κοιτούσε και σκεφτόταν. Πόσες φορές το είχε κοιτάξει ετούτο το ταβάνι; Το ταβάνι του σπιτιού της ούτε που ξέρει πως μοιάζει. Αυτό εδώ το έχει παρατηρήσει τόσες φορές. Κάπου πρέπει να κοιτάει μέχρι να τελειώσει αυτή διαδικασία. Νιώθει άβολα κι ας είναι η τρίτη φορά που το κάνει.
Τρίτη φορά που στέκεται με τα πόδια ορθάνοιχτα και τα αυτιά τεντωμένα φορώντας την άχαρη πράσινη ρόμπα της. Τρίτη φορά που περνάει την πόρτα αυτού του θαλάμου με την ελπίδα πως σήμερα όλα θα πάνε καλά. Τρίτη φορά που ο άντρας της στέκεται σε μια αίθουσα αναμονής.
Τρίτη και φαρμακερή ή τρίτη κι ευλογημένη;
Δέκα χρόνια μαζί, τα οχτώ παντρεμένοι. Όταν άρχισαν να κάνουν έρωτα ελεύθερα ήταν σίγουροι πως θα πιάσουν παιδί με τη πρώτη. Ήταν τέτοια η σιγουριά τους που άρχισαν να ψάχνουν ονόματα και σπίτια με παιδικό δωμάτιο. Οι μήνες περνούσαν και η πολυπόθητη εγκυμοσύνη δεν έλεγε να ‘ρθει. Μετά τον πρώτο χρόνο προσπαθειών άρχισαν να τους μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά.
Εκείνοι δεν ήθελαν να το πιστέψουν μα πάντα υπάρχουν διάφοροι καλοθελητές. Φίλοι και συγγενείς έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Κι αν υπήρχε πρόβλημα; Κι αν κάποιος απ’ τους δύο δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει; Μήπως έπρεπε να πάνε σε κάποιο γιατρό;
Η Μαρία φοβόταν τη συνέχεια. Εκείνη πάντα ήθελε ένα παιδί με τον άνθρωπο που αγαπούσε. Πίστευε πως όλα θα κυλήσουν ομαλά και πως όταν το επιθυμούσαν και οι δύο, ένα μωρό θα συμπλήρωνε την ευτυχία τους.
Οι εξετάσεις στα χέρια της, της έλεγαν το αντίθετο. Για εκείνη δεν έπαιζε κανένα ρόλο ποιος απ’ τους δύο είχε πρόβλημα. Την ένοιαζε μόνο να βρουν τη λύση. Όλα τα πράγματα έχουν μία λύση, επαναλάμβανε στον εαυτό της τη μέρα που επισκέφθηκε πρώτη φορά έναν ειδικό σε θέματα υπογονιμότητας.
Εκείνος πρότεινε εξωσωματική κι έτσι κι έγινε. Όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές. Κι αν πάλι αποτύχει, θα μαζέψει τα κουράγια της και θα συνεχίσει.
Δεν είναι ατρόμητη ή θαρραλέα. Αποφασισμένη είναι.
Όπως όλες οι Μαρίες που καταφεύγουν στη διαδικασία της εξωσωματικής για να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους. Είναι πολλές. Δε φαντάζεσαι πόσες. Τις προσπερνάς και δεν τις βλέπεις. Δε διαφέρουν σε τίποτα από σένα. Συνηθισμένες γυναίκες είναι που περπατούν, δουλεύουν, αστειεύονται, φοβούνται, πονάνε και προχωρούν μπροστά.
Μόνο εκείνες ξέρουν τι κρύβουν μέσα τους. Ζουν με το φόβο και την αγωνία της αποτυχίας. Φορτώνουν το σώμα τους με φάρμακα κι ορμόνες για να προετοιμάσουν το έδαφος. Κάνουν ενέσεις κάθε μέρα την ίδια ώρα κι ο άντρας τους αναλαμβάνει το ρόλο του νοσοκόμου. Αντέχουν τα νεύρα και την προσμονή του συντρόφου τους και σιχαίνονται εκείνο το βλέμμα της οπισθοχώρησης στα μάτια του μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια. Τότε είναι που μαζεύουν πέρα απ’ τα δικά τους συντρίμμια κι εκείνα των γύρω τους, βάζουν στην άκρη την απογοήτευση και αποφασίζουν πως την επόμενη φορά θα σταθούν πιο τυχερές.
Δεν το βάζουν κάτω με την πρώτη, τη δέκατη, την εικοστή αποτυχία. Υπομένουν το τρενάκι των συναισθημάτων τους γιατί κουμάντο στον εαυτό τους κάνουν εκείνες. Αντέχουν να στέκουν ακίνητες 72 ώρες μετά από κάθε προσπάθεια με την ελπίδα πως μέσα τους δημιουργείται μια ζωή. Και θα άντεχαν κι άλλο αρκεί να ήξεραν πως αυτή η προσπάθεια θα είναι και η τυχερή.
Κοντράρονται με τους συζύγους, τις οικογένειες και τη θρησκεία. Αν ήταν θέλημα Θεού θα είχες μείνει έγκυος, τους λένε. Αν ήταν θέλημα Θεού δε θα υπήρχε εναλλακτική, απαντάνε εκείνες. Τις μοίρες τους τις ορίζουν μόνες τους. Όσο αντέχει η ψυχή τους, το σώμα τους και η τσέπη τους, εκείνες θα παλεύουν γι’ αυτό που επιθυμούν. Ένα μωρό.
Η διαδικασία της εξωσωματικής είναι σαν ένα παραμύθι. Μια μάχη ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο. Αρχίζει με δυνατούς ήρωες που περνάνε διάφορες δοκιμασίες και δυσκολίες, κάπου στη μέση το κουράγιο εξασθενεί και η ήττα φαντάζει δεδομένη αλλά στο τέλος, κερδίζει πάντα ο καλός.
Ό,τι κατακτιέται με κόπο και πόνο είναι άξιο θαυμασμού και οι γυναίκες που καταφεύγουν στην εξωσωματική είναι μικρές ηρωίδες.
Για όλες τις Μαρίες εκεί έξω που τα κατάφεραν.
Για όλες τις Μαρίες που ακόμη προσπαθούν σε πείσμα όλων.
Για όλες τις Μαρίες που έγιναν μανούλες καρδιάς και για τα μικρά θαύματα που έφεραν στον κόσμο.
Υγ. Αφιερωμένο στην Κυριακή Τουρλίτη που εμπνεύστηκε το θέμα.
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
