Δύσκολο πράγμα η αγάπη. Η κάθε είδους αγάπη. Η αγάπη με ταμπέλα. Η αδελφική, η φιλική, η ερωτική. Η αγάπη χωρίς ταμπέλα. Η αβάφτιστη. Εκείνη που τη νιώθεις αλλά δυσκολεύεσαι να την κατανοήσεις, να της δώσεις τίτλο, να την εκφράσεις. Δύσκολη η αγάπη γιατί τη νιώθουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που τα κάνουν όλα δύσκολα για να παιδεύουν και να παιδεύονται.
«Σ’ αγαπώ» που λέγονται, ψιθυρίζονται, φωνάζονται , ουρλιάζονται γιατί η ανάγκη να εκφραστούν, να φύγουν απ’ τα χείλη και να φτάσουν στα αυτιά του αποδέκτη τους είναι μεγαλύτερη απ’ το φόβο. Αγάπη λυτρωτική κρύβουν αυτά τα «σ’ αγαπώ». Αγάπη που δεν κρατιέται, δεν κλειδώνεται, δεν είναι για έναν. Πρέπει να πάρει αέρα, να ακουστεί, να δηλωθεί.
Κι έπειτα είναι κι εκείνα τα άλλα «σ’ αγαπώ. Τα καταχωνιασμένα στα βάθη, τα κρυμμένα καλά, τα βουβά. Εκείνα που δεν ντύνονται με λέξεις, που δεν τα αγγίζει ο αέρας, που δεν τα λένε τα χείλη. Εκείνα που φοβάσαι να πεις, εκείνα που λαχταράς να σου πούνε. Εκείνα που τα νιώθεις κι ας μην ειπώθηκαν ποτέ κι εκείνα που λυπάσαι που δεν πρόλαβες να αρθρώσεις.
Στόματα που ανοίγουν να σου πουν χιλιάδες λέξεις εκτός από αυτές τις δύο. Λες και το ‘χουν σε κακό. Ποτέ δεν τις λένε, ποτέ δεν τις αγγίζουν. Κι εσύ περιμένεις και περιμένεις. Λες να φοβούνται οι άνθρωποι; Λες να μην το νιώθουν οι άνθρωποι; Νευριάζεις, θυμώνεις, λυπάσαι, απογοητεύεσαι. Δύο μονάχα λέξεις κάνουν όλη τη ζημιά. Σε αγαπώ. Πες το, διάολε!
Δεν εκφράζουν όλοι τα συναισθήματά τους με λόγια. Δεν έχουν όλοι για καραμέλες αυτά που νιώθουν. Υπάρχουν κι εκείνοι οι άλλοι που σπάνια ή ποτέ δε θα σου πουν αυτό που θες να ακούσεις. Δε θα στο πουν όσο κι αν το θες, όσο κι αν το χρειάζεσαι. Όχι από κακία κι εγωισμό, ούτε επειδή απαραίτητα δεν το νιώθουν. Απλά δεν αγαπούν τις λέξεις, δεν υπολογίζουν τη σημασία τους. Σνομπάρουν τα λόγια και τις βαρύγδουπες δηλώσεις.
Προτιμούν να το δείχνουν με άλλους τρόπους. Σιωπηλούς κι αθόρυβους. Εκείνοι κρύβουν την αγάπη τους γύρω σου προστατευτικά κι ήσυχα. Σε μικρές κινήσεις και τρυφερά βλέμματα, σε συμβουλές και παρουσίες. Βρίσκονται δίπλα σου στις δυσκολίες και χαίρονται με τις χαρές σου. Γράφουν χιλιόμετρα πλάι σου από επιλογή, χωρίς να το φωνάζουν.
Είναι αυτοί που λογαριάζουν πιότερο τα χειροπιαστά πράγματα. Δεν τους αφορά η γλυκύτητα των λόγων αλλά η αυθεντικότητα των πράξεων. Αγαπάνε ίσως βαθύτερα από όσους το διατυμπανίζουν. Εκείνοι πιστεύουν πως το δείχνουν με κάθε πιθανό τρόπο και νευριάζουν όταν στέκεσαι στην επιφάνεια. Τι πειράζει αν δεν το λένε; Σημασία έχει να το αισθάνονται κι ας μη το ξεστομίσουν ποτέ.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, δε φέρονται το ίδιο, δεν εκφράζονται το ίδιο. Άλλοι τσαντίζονται γιατί δεν ακούνε αυτό που θέλουν κι άλλοι εκνευρίζονται γιατί νιώθουν πως ξευτελίζονται τα συναισθήματα αν τα εκφράζεις συνεχώς.
Εκείνους που δε λένε εύκολα τα «σ’ αγαπώ» να τους αγαπάς εσύ διπλά. Η αγάπη τους δεν είναι για να λέγεται, είναι για να αισθάνεται. Και που ‘σαι· άπαξ και νιώσεις πως αυτοί σε αγαπούν, είναι οριστικό. Μπορεί να μη λένε «σ’ αγαπώ» αλλά σίγουρα δε ξέρουν τι σημαίνει «ξε- αγαπώ».
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Χήναρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
