Δεν υπάρχει εκνευριστικότερο πράγμα στον κόσμο απ’ το να χτυπάει το τηλέφωνό σου και να μη θέλεις να το σηκώσεις. Υπάρχει, βέβαια, το να μασάει η άλλη τσίχλα σαν κατσίκα ή να λύνει το κυπριακό δίπλα απ’ το αυτί σου λες κι είσαι αόρατος ή το να δοκιμάζει ο άλλος φαγητό απ’ το πιάτο σου. Εντάξει. Υπάρχουν κι εκνευριστικότερα πράγματα αλλά το να σου σπάνε τα νεύρα στα τηλέφωνα κατατάσσεται στις κορυφαίες θέσεις της λίστας.
Τηλέφωνο έχουμε όλοι κι είναι προέκταση του χεριού μας τις περισσότερες ώρες της μέρας. Καλά μέχρι εδώ. Αυτό που δεν κάνουμε όλοι είναι να απαντάμε σε όλες μας τις κλήσεις εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Το καταλαβαίνουμε αυτό; Όχι, δεν το καταλαβαίνουμε γιατί αν το καταλαβαίναμε δε θα δοκιμάζατε τις αντοχές μας όλοι εσείς που επειδή δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε, παίρνετε σβάρνα τον τηλεφωνικό σας κατάλογο.
Αν πάρεις μία είσαι ευπρόσδεκτος, αν πάρεις δύο είσαι ξεχασιάρης, αν πάρεις τρεις είσαι ενοχλητικός και τα θέλει ο άπαυτός σου. Δε θα γίνουν τα δικά μας νεύρα κρόσσια για να γίνει το χατίρι σου. Θα μείνει η κλήση σου αναπάντητη και καλά να πάθει τέτοια που ήτανε. Ήταν κλήση απεχθής, επονείδιστη και μη βιώσιμη για εμάς, τους αποδέκτες της.
Βλέπεις, εκείνοι που μας πρήζουν στα τηλέφωνα δεν είναι ένας και δύο. Εκεί θα παλευόταν η κατάσταση. Είναι ολόκληρη τρομοκρατική οργάνωση που ολοένα κι αυξάνει τα μέλη της. Σχέσεις, φίλοι, γνωστοί, συνεργάτες, αφεντικά, σόγια, τράπεζες, εισπρακτικές και τηλεφωνικές εταιρίες που πρέπει να μας ενημερώσουν σώνει και ντε για τη νέα τους προσφορά στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Είναι πολλοί, είναι παντού, έχουν τον αριθμό μας και το χειρότερο είναι πως τον χρησιμοποιούν ανεξέλεγκτα γιατί μπορούν.
Όσοι καλούν και ξανακαλούν είτε έχουν αλτσχάιμερ και ξεχνούν πως μας πήραν ήδη είτε έχουν κολλημένο εγκέφαλο από τα γεννοφάσκιά τους. Και στις δύο περιπτώσεις, λυπούμεθα τρομερά αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Πρόκειται για άτομα με άπλετο ελεύθερο χρόνο, ψυχαναγκαστική συμπεριφορά που εκδηλώνεται στην εμφάνιση του αριθμού μας κι εθισμένα στην τηλεφωνική επικοινωνία.
Πιθανότατα δεν έχουν αίσθηση του χρόνου, της ιδιωτικότητας αλλά ούτε δέχονται εύκολα την απόρριψη. Υπογραμμίζονται οι εργαζόμενοι σε τράπεζες και λοιπές χρηματορουφήχτρες που νομίζουν πως γεννάμε λεφτά απ’ τη μία μέρα στην άλλη.
Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Πώς να το κάνουμε; Υπάρχουν πάντα ώρες που θέλουμε κι εμείς την ησυχία μας, βρε αδελφέ. Δε θα απαντάμε όποτε σου κάτσει εσένα να μας θυμηθείς. Μπορεί να κοιμόμαστε, μπορεί να κάνουμε μπάνιο, μπορεί να έχουμε πονοκέφαλο, τα νεύρα μας ή καμία όρεξη να μιλήσουμε σε άνθρωπο. Μπορεί να ξέρουμε πως μας παίρνεις άνευ λόγου κι αφορμής γιατί θέλεις να χαζολογήσεις, να κλαφτείς ή να μας πεις τις ίδιες χιλιοειπωμένες γκρίνιες σου. Μπορεί να κάνουμε σεξ, να οδηγάμε ή να μην το ακούμε.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι που μπορεί να μη στο σηκώσουμε αλλά δε βρίσκω ούτε ένα που εσύ καλείς και ξανακαλείς σαν να έχει γίνει σκοπός της ζωής σου να μιλήσεις μαζί μας. Εάν δεν είσαι θύμα αεροπειρατείας, απαγωγής ή ληστείας, εάν δεν κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα και δε θες τα τελευταία σου λόγια να τα πεις σε εμάς, πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος για τόση επιμονή.
Για να μην παρεξηγηθούμε όλοι εμείς που δεν απαντάμε, δεν είμαστε τίποτα σπαστικοί και μονόχνοτοι άνθρωποι που δε σας χωνεύουμε έτσι, απ’ το πουθενά. Μια χαρά κοινωνικοί άνθρωποι είμαστε. Απλά τυχαίνει να γνωρίζουμε τις λειτουργίες του κινητού μας. Διότι, η συσκευή μας είναι έξυπνη. Γι’ αυτό και μας δίνει τρεις επιλογές. Μπορείς να απαντήσεις την εισερχόμενη, μπορείς να την αρνηθείς, μπορείς, ωστόσο, και να την αγνοήσεις με το να μην πράξεις τίποτα. Ανακούφιση.
Λυπάμαι αλλά δε θα μπορέσω. Εδώ τίθεται θέμα αυτοσυντήρησης. Κάποια στιγμή θα δούμε πως μας καλέσατε κι αν το κρίνουμε απαραίτητο θα σας πάρουμε πίσω. Τόσο απλά. Δεν είναι τώρα εποχές να παίζουμε με τα νεύρα των ανθρώπων, ναι; Είδαμε όλοι πόσα εγκλήματα βγήκαν στη φόρα τώρα τελευταία.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Χήναρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
