Άνθρωποι φεύγουν κι έρχονται με ταχύτητες τρελές. Άλλοτε μεγάλες, άλλοτε απελπιστικά αργές. Κοιτάνε, χαζεύουν, περνούν το χρόνο τους, προσφέρουν, ξαποσταίνουν, παίρνουν δυο ανάσες για το δρόμο και συνεχίζουν την πορεία τους. Πότε η φυγή τους προκαλεί πόνο, πότε ανακούφιση, πότε μελαγχολία. Το θέμα δεν είναι πως νιώθεις εσύ. Το θέμα είναι πως αυτοί φεύγουν. Πάντα φεύγουν. Κανείς δεν έρχεται για να εγκατασταθεί σ’ αυτά τα λίγα εκατοστά πλάι σου.
Το έμαθα από μικρή το παιχνίδι τούτο. Στην αρχή στράβωσα μαζί του, μετά πείσμωσα και τέλος, το αποδέχθηκα. Έγινα μια μικρή πρωταθλήτρια του φευγιού. Αφού δε θα τη γλίτωνα, έπρεπε να επιβιώσω. Έμαθα να προετοιμάζομαι, να αντέχω, να εξελίσσω τα ταλέντα μου. Άλλωστε, αν δε φύγεις εσύ, θα φύγει ο άλλος. Δεν είναι ποιος θα κάνει την αρχή, αλλά ποιος θα ρίξει τους τίτλους.
Χαθήκαμε. Έφυγες, έφυγα. Λίγη σημασία έχει. Αποχωρήσαμε μεγαλοπρεπώς από όλα εκείνα που μας έδεναν μαζί. Μπήκαν στη μέση πείσματα, εγωισμοί, εικόνες του θεαθήναι για να τραφεί κάπως η ψυχή και να μάθει να αντέχει. Μάχη άνιση ανάμεσα σε δύο με προδιαγεγραμμένη ήττα. Ποιος θα βγάλει πρώτος το μάτι του αλλουνού. Ποιος θα κερδίζει τους γύρους και ποιος θα σηκωθεί πρώτος απ’ το πάτωμα πριν μετρήσουμε δέκα.
Φόρεσες μάσκα. Τη στόλισες με διάφορα αστραφτερά καλούδια για να θαμπώνομαι και να μη βλέπω. Μαζεύτηκαν φίλοι και γνωστοί και χάζευαν την αλλαγή σου. Σε θαύμασαν κι εσύ περηφανευόσουν για τη στροφή που έκανες. Έμαθες να επιδεικνύεις τη δύναμη και την αντοχή σου. Την αδιαφορία σου για όλα και κυρίως για μένα. Τους έπεισες όλους πως είσαι καλά, πως πατάς γερά στα δυο σου πόδια και δεν έχεις ανάγκη κανένα.
Όλους, εκτός από μένα. Εγώ ξέρω. Μπορώ να βλέπω πίσω απ’ τα προσωπεία που αλλάζεις με τέτοια ψεύτικη άνεση. Μπορώ να ξεχωρίζω την αλήθεια απ’ το ψέμα σου. Μπορώ να σε διαβάζω, όπως κανείς ποτέ δε θα μπορέσει. Και το ξέρεις κι εσύ. Γι’ αυτό αγωνίζεσαι τόσο. Γιατί ο σκοπός σου δεν είναι να πειστούν οι άλλοι. Αυτούς τους έχεις στο τσεπάκι σου. Ο μοναδικός σου σκοπός είναι να πειστώ εγώ: ο πιο δύσκολος αντίπαλος που είχες ποτέ.
Βλέπεις, έζησα μαζί σου. Ξέρω τις τακτικές σου, τις κινήσεις σου και τις μπλόφες σου. Γνωρίζω τις γκριμάτσες σου και τις στάσεις του κορμιού σου. Όσο παλεύεις να γλιτώσεις από μένα, τόσο περισσότερο θα σε στοιχειώνω. Τους φόβους που τρέμεις να αντιμετωπίσεις, θα σε κυνηγάνε μια ζωή.
Εμένα παλεύεις να αντιμετωπίσεις. Μ’ εμένα τα έχεις βάλει και με το μυαλό σου που γυρνάει γύρω μου. Πρέπει να καταλάβω πως άλλαξες. Δεν είσαι πια αυτός που ήξερα. Πρέπει να ξέρω πως σε έχασα. Πρέπει να ταρακουνηθώ απ’ τα σημάδια που τυχαία αφήνεις να πέσουν στην αντίληψή μου και να παίξω το παιχνίδι σου. Να φορέσω την αδιαφορία που μου πετάς στα μούτρα και να λουστώ την απάθειά σου. Να έρθουν τα πάνω κάτω κι εγώ να κάθομαι να κοιτάω τα κατορθώματά σου.
Ξεχνάς εύκολα, καλέ μου. Εγώ στο ‘μαθα αυτό το κόλπο. Πάνω μου δεν πιάνει. Όσα και να λες, όσο άνετος κι αν το παίζεις, όσο κι αν κάνεις πως δεν σε ενδιαφέρω, την αλήθεια τη γνωρίζω. Το χειρότερο είναι πως τη γνωρίζεις κι εσύ.
Σ’ έχω σημαδέψει.
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
