Αγαπημένο μου νούμερο το πέντε. Ήταν ο μόνος αριθμός που με δυσκόλεψε σε εκείνη την ηλικία που κάνουμε άχαρες γραμμές στην προσπάθειά μας να σχηματίσουμε τις πρώτες μας λέξεις.
Έχει δύο ευθείες γραμμές και μια καμπύλη. Στη καμπύλη δυσκολευόμουν. Το μισό του κύκλου. Αντιπαθώ τους κύκλους. Δεν έχουν αρχή, μέση, τέλος. Πηδάς μέσα ή χάνεσαι στη κυκλική διαδρομή τους.
Για ένα κύκλο θα σου πω. Τον κύκλο των τελευταίων πέντε χρόνων.
Πέντε χρόνια πριν. Δύο γυναίκες στο γραφείο ενός νοσοκομείου. Η μια ήμουν εγώ. Την άλλη βάφτισέ την όπως θες. Φίλη, οικογένεια, αγάπη. Όποιο κι αν διαλέξεις, μέσα θα πέσεις.
Η διάγνωση μια, καρκίνος του μαστού. Οι λέξεις χαραγμένες στη μνήμη, «Απορώ που ζεις ακόμη.»
Η συνέχεια μονόδρομος. Μαστεκτομή.
Στο μυαλό μου η συνέχεια μοιάζει σαν ταινία με ασπρόμαυρα καρέ. Παγωμένες φιγούρες με μουδιασμένα μέλη. Σοκάρεσαι, θυμώνεις, θλίβεσαι κι αποφασίζεις. Αποφασίζεις αν θα ηττηθείς ή αν θα νικήσεις.
Εκείνη τη μέρα της υποσχέθηκα πως όλα θα πάνε καλά. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να πάνε καλά. Έκτοτε φόρεσα το πιο αληθινό μου χαμόγελο και στάθηκα δίπλα της να αντιμετωπίσουμε ό,τι ήταν αυτό που ερχόταν.
Όταν η νόσος σου χτυπάει τη πόρτα, δεν έχεις παρά να της ανοίξεις. Είναι σαν εκείνο τον απρόσκλητο επισκέπτη που έρχεται απροειδοποίητα, στρογγυλοκάθεται στον καναπέ κι εσύ από μέσα σου παρακαλάς να φύγει.
Η συνέχεια για όποιον δεν ξέρει (ελπίζω να ‘στε πολλοί) έχει ως εξής: χειρουργείο, χημειοθεραπεία, ακτινοβολία, ορμονοθεραπεία. Είχε πέντε χρόνια καιρό να παλέψει και να διαφύγει το κίνδυνο. Κι εγώ άλλα τόσα για να στηρίζω τη προσπάθειά της.
Η ιστορία σήμερα δεν αφορά τη πρωταγωνίστρια. Ο προβολέας τώρα θα πέσει πάνω στο κομπάρσο, εμένα. Θέλω να σου πω για εκείνες τις φορές που απόρησα με τη δύναμη μου. Κι όμως ο εαυτός μας δε σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει.
Μπλούζες με ανοιχτό ντεκολτέ καταχωνιάστηκαν στο πίσω μέρος της ντουλάπας και μαλλιά κόπηκαν κοντά για να μη νιώθει διαφορετική όταν θα έχανε τα δικά της.
Τα πρωινά μετά τις χημειοθεραπείες, οι τρίχες που έμεναν στο μαξιλάρι μαζεύονταν πριν τις δει. Όταν ξυρίστηκε με τη ψιλή τη γέμιζα κομπλιμέντα για το καλοσχηματισμένο, γυμνό κεφάλι της κ αγριοκοίταζα όποιον περαστικό κοιτούσε επίμονα την περούκα της.
Ήμουν εκεί όταν βγήκε απ’ το χειρουργείο για να της πω πως τα κατάφερε και πάντα δίπλα να της εξηγώ την ξύλινη γλώσσα των γιατρών που αδιαφορούσαν για την αγωνία της.
Μαζί τρέξαμε σε ιατρεία. Μαζί μαζέψαμε γνώμες. Μαζί κλάψαμε. Μαζί αποφασίσαμε πως δε θα πέσουμε αμαχητί.
Και είναι αυτό το μαζί που κάνει τη διαφορά. Όταν κάποιος νοσεί, εσύ ποτέ δε θα μπορέσεις να καταλάβεις το φόβο που βιώνει στην πραγματική του διάσταση. Μπορείς όμως να βάλεις πλάτη κάθε φορά που τον βλέπεις έτοιμο να λυγίσει. Μπορείς να κλείσεις το χέρι του στο δικό σου για να του δώσεις κουράγιο να συνεχίσει.
Ο αγώνας της ήταν ατομικός, αλλά και οι καλύτεροι αθλητές θέλουν λίγη εμψύχωση απ’ το κοινό. Μικρές, ασήμαντες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά στη ψυχολογία εκείνου που θες να τον δεις να φτάνει στο τέρμα νικητής.
Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη. Κάθε άλλο.
Θέλει μαγκιά να μάθεις να μη σκύβεις το κεφάλι.
Θέλει μαγκιά να σφίγγεις τα δόντια και να χαμογελάς σ’ αυτό που σου τρώει τα σωθικά.
Θέλει μαγκιά να λες τα πράγματα με το όνομά τους. Όχι «το κακό». Όχι «παλιαρρώστια». Καρκίνος.
Η πρωταγωνίστρια ήταν μάγκας και στέφθηκε νικήτρια. Ο κομπάρσος χειροκροτεί με περηφάνια στο φινάλε.
Σήμερα, μια πενταετία μετά, ήρθε η ώρα να ανοίξει ο δικός μου κύκλος.
Αν με έμαθε κάτι αυτή η ιστορία είναι να δείχνω την αγάπη μου. Όχι να τη φωνάζω. Να τη δείχνω με πράξεις καθημερινές. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμη κι αυτά τα απλά που προσπερνάς βιαστικά σήμερα, αύριο μπορεί να μην είναι εκεί.
Πλέον κάνω μόνο πράγματα που αγαπώ. Το pillowfights.gr είναι ένα από αυτά και είναι η αρχή πολλών, όμορφων πραγμάτων που ονειρεύομαι.
Όσο για σένα, να δείχνεις τα «σ’ αγαπώ» σου, να εκτιμάς τα δεδομένα σου και να κάνεις τα όνειρα σου αληθινά.
Σήμερα.
Για σένα.
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
