«Να έχεις πάντα τον άνεμο πίσω σου και τον ήλιο μπροστά σου και μακάρι οι άνεμοι της μοίρας σου να σε οδηγήσουν στα άστρα». Αυτή η φράση σε ένα χαρτί τσαλακωμένο στο βάθος του πορτοφολιού κι ένα τσίγκινο κούμπωμα ενός αναψυκτικού περασμένο στα κλειδιά. Αυτά μου έμειναν για να θυμάμαι πως πέρασες από εδώ.
Κι όπως όλα τα ωραία, έτσι κι εσύ. Κάποτε τελείωσες. Έφυγες, χάθηκες, εξαφανίστηκες.
Βλέπεις, ο έρωτας είναι φτιαγμένος για να τελειώνει. Εκτελεί δρομολόγια με αφετηρία, σταθμούς και τέρμα. Ανασυγκροτεί δυνάμεις και ξεκινά για κάποιον άλλο προορισμό. Είναι, άλλωστε, τέτοια η έντασή του που και να ήθελες, δε θα τον άντεχες περισσότερο. Είναι φτιαγμένα τα κορμιά μας για να αντέχουν τη δύναμή του σε δόσεις.
Έτσι κι εμείς πήραμε τις τζούρες μας κι από εδώ πάνε κι άλλοι. Μείναμε να αγαπάμε από μακριά. Να θυμόμαστε, να αναπολούμε, να χανόμαστε και να γνωριζόμαστε απ’ την αρχή. Γνωρίζονται απ’ το μηδέν όσοι χωρίζουν. Μαθαίνεις πτυχές του άλλου που ποτέ σου δεν είχες δει. Αφήνεις πίσω όσα ήξερες και μαθαίνεις καινούργια. Καινούργια που άλλοτε μισείς κι άλλοτε λατρεύεις να μισείς.
Και περνάει ο καιρός, ξημερώνουν οι νύχτες κι οι ζωές αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Βρίσκουν άλλους ανθρώπους και πάνε παρακάτω, παραδίπλα, παραπέρα. Λίγα εκατοστά ακόμη πιο μακριά από εκεί που στέκεσαι εσύ. Κάνουν σχέσεις και μοιάζουν καλά. Μοιάζουν ευτυχισμένοι.
Πώς γίνεται αυτό; Μοιάζει να προχωρά ο άνθρωπος. Ο κάποτε «δικός» σου άνθρωπος κάνει βήματα γενναία χωρίς εσένα πλάι του κι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιτάς από την απόσταση που τοποθετήθηκες. Όσος κι αν είναι ο θυμός, η τσατίλα, η θλίψη, η απογοήτευση, πρέπει να αποδεχτείς πως το θέμα αυτή τη φορά δεν είσαι εσύ.
Τίποτε απ’ ότι διαδραματίζεται δε σε συμπεριλαμβάνει στο σκηνικό της ζωής του. Από πρωταγωνιστής, απέκτησες ρολάκι βοηθητικό. Δε θα είσαι εκεί στις στραβές του, στις βλακείες του, στις γκρίνιες του και τις αγωνίες του. Δεν θα ζητάει τις δικές σου συμβουλές, ούτε θα είναι τα δικά σου λόγια τα ηρεμιστικά του. Θα χάνεις τη χαρά του, την επιτυχία του, τα γέλια του.
Κάποιος άλλος στέκεται εκεί που μέχρι πρότινος στεκόσουν εσύ.
Δε θα στο παίξω υπεράνω. Μακάρι όλα να ήταν αλλιώς. Μακάρι κανείς να μη σε είχε αγγίξει, κανείς να μη σε είχε πλησιάσει, τίποτα να μη μας κρατούσε χώρια. Μακάρι. Κι όσο κι αν πονάει η απουσία, η έλλειψη, η φυγή, εγώ οφείλω να χαρώ. Ναι, πρέπει να χαρώ με τη χαρά σου.
Όποιος νιώθει αγάπη, ολοκληρωτική κι αγνή πρέπει να χαίρεται. Πρέπει να χαμογελάς που η ζωή του αλλάζει, που εξελίσσεται, που δεν είναι πια μόνος του τα βράδια. Πρέπει να χαίρεσαι που ξέχασε, που ζει, που περνάει όμορφα. Πρέπει να αισθάνεσαι καλά που το κενό που άφησες καλύφθηκε, που η σιωπή του απέκτησε φωνές και το κορμί του αγγίζει ένα άλλο. Μπορεί να μη θες αλλά πρέπει.
Η αγάπη δε γνωρίζει τι πάει να πει εγωισμός. Αυτά είναι τερτίπια του έρωτα. Εάν αγάπησες αληθινά και βαθιά τον άνθρωπο που στάθηκε δίπλα σου, δεν έχεις επιλογή. Θα χαρείς. Μπορείς να σκεφτείς, να χτυπηθείς, να κλάψεις αλλά όλα αυτά στο αθόρυβο. Δεν έχεις δικαίωμα να πεις λέξη. Δεν μπορείς να χαλάσεις κανενός την ευτυχία επειδή εσύ δεν είσαι μέρος της.
Όταν αγαπάς, παύεις. Υπομένεις. Τσαλαπατάς τις δικές σου ανάγκες. Βλέπεις αυτόν που αγαπάς ευτυχισμένο με κάποιον άλλο και σιωπάς για το καλό του. Δοκιμάζεσαι. Τις επιλογές σου πρέπει να έχεις το κουράγιο να τις λουστείς και να τις αντέξεις. Η ευτυχία του αντίβαρο στη δική σου δυστυχία. Κι όταν νιώθεις πως η ανωτερότητά σου, σου αφήνει χρόνους, σκάσε ένα χαμόγελο και ψιθύρισε: «Αρκεί να είναι καλά. Αρκεί να χαμογελάει κι ας μην είμαι εγώ ο λόγος». Κι αυτό είναι αγάπη!
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
