Μπήκε άτσαλα ο πόνος στη ζωή μας. Ήρθε απρόσκλητος όταν κανείς μας δεν τον είχε ανακαλύψει. Ήρθε και τρύπωσε μέσα σε αγωνιώδεις κραυγές. «Πρόσεξε. Μην πας εκεί! Θα χτυπήσεις». Με παντελή άγνοια κινδύνου βουτούσαμε με τα μούτρα σε ό,τι ερέθιζε την αχόρταγη περιέργειά μας. Βάμματα κι ιώδια ζωγράφιζαν τις εκδορές μέχρι να γιάνουν οι πληγές. Πατούσαμε κι ένα κλάμα, τόσο όσο να έρθει η μνήμη χρυσόψαρου και να βάλουμε πλώρη για νέα χτυπήματα.
Τραύματα επιφανειακά, του κορμιού. Από αυτά που τσούζουν αλλά περνάνε. Τον κοροϊδεύαμε τον πόνο. Του βγάζαμε γλώσσα και τον προκαλούσαμε να μας δείξει τι άλλο μπορεί να κάνει. Αργήσαμε να καταλάβουμε. Ό,τι πονάει κι αργεί να γιάνει είναι ό,τι τα μάτια δεν το βλέπουν. Μόνο το νιώθουν άτσαλα με ένα ζευγάρι δάκρυα όταν ψάχνει να βρει δίοδο για να ξεσπάσει.
Άνθρωποι πονάνε ανθρώπους. Ασταμάτητα, απροσδόκητα, άτσαλα κι άναρχα. Αυτό είναι ό,τι πονάει περισσότερο. Με λόγια βουτηγμένα σε αλήθεια. Τυλιγμένα περίτεχνα σε συσκευασία μπέσας. Ανοίγουν στόματα και σφίγγουν στομάχια. Δεν είναι όλοι έτοιμοι για τόση αλήθεια. Δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Την κοιτάνε από δω, τη σπρώχνουν από εκεί, την μπαζώνουν παραπέρα. Μπας και γίνει πιο μικρή και χωνευτεί πιο εύκολα.
Μα η αλήθεια είναι δύσκολη στην όψη. Δεν έχει τέλειο σχήμα, μήτε απολλώνια χαρακτηριστικά. Έρχεται όπως είναι. Άσχημη, ωμή κι απότομη σαν σουβλιά που σε κόβει στα δύο. Με γωνίες που δε λειαίνονται εύκολα για να χωρέσει. Πονάει και ματώνει κι αιμορραγεί σε σημεία που δε φαντάζεται ο νους. Είναι αυτό το σκληρό της πρόσωπο που σε κάνει να την εκτιμάς και να την αναζητάς όταν βυθίζεσαι ολόκληρος στο ψέμα. Βλέπεις, εκείνη είναι καθαρή και ξάστερη σαν τα χείλη που την ξεστομίζουν.
Σπάνιο να βρεις ειλικρινείς ανθρώπους. Σπάνιο και να τους ξεχωρίσεις όταν κολυμπάς δίπλα σε ψεύτες. Συνήθισες τη γαλιφιά και τα πισώπλατα μαχαιρώματα και σου πέσε βαριά η ειλικρίνεια. Σου χαλάει τη βολή, σε πικραίνει ίσως. Ψάχνεσαι να δεις από πού ήρθε κι αν κρύβει κι αυτή κάτι πίσω της. Μάταια. Αυτό που βλέπεις είναι. Αυτό που σε στήνει στον τοίχο και σου ρίχνει στα αυτιά με όσα κανείς δεν τολμάει να σε φέρει αντιμέτωπο. Κι αυτό είναι τόσο αληθινό για τα μέτρα σου που σε κάνει να στραβώνεις. Να αναρωτιέσαι τι ζόρι τραβάει ο άλλος κι είναι τόσο κακός μαζί σου.
Κακούς συνηθίσαμε να λέμε τους αυθεντικούς. Μας βολεύει να τους βγάλουμε ψυχρούς και κακιασμένους. Σίγουρα κάποιο πρόβλημα θα έχουν. Ίσως και κάποια ψυχολογικά με την πάρτη τους και ξεσπάνε στον κόσμο. Δεν εξηγείται αλλιώς να ξεστομίζουν χοντράδες σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Δεν κρατούν τους τύπους, αδιαφορούν για τα προσχήματα, είναι τσακωμένοι με την ευγένεια. Σερβίρουν τη γνώμη τους αφιλτράριστη και φρέσκια, κατευθείαν απ’ τα άδυτα του μυαλού. Ό,τι σκέφτονται το λένε, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Τώρα καταλαβαίνεις κι εσύ από πού βγήκε η παροιμία: η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Για κάτι τύπους σαν κι αυτούς. Τόσο απόλυτα ωμούς που σε σοκάρει ο ήχος των λέξεων περισσότερο απ’ τις ίδιες τις λέξεις. Νευριάζεις, θυμώνεις, θίγεσαι που κάποιος τόλμησε να σου μιλήσει έτσι. Στην πραγματικότητα τα βάζεις με την πάρτη σου γιατί έχει δίκιο. Ένα δίκιο που εσύ κλείνεις τα μάτια πεισματικά αρνούμενος να το δεις κι ένας άλλος τόλμησε να το σερβίρει βίαια μπροστά σου.
Όλοι μια αλήθεια κυνηγάμε. Να μας βγάλει απ’ τη δύσκολη θέση, να μας γλιτώσει χρόνο, να μας ξυπνήσει απ’ το κώμα. Κι όταν έρχεται η ώρα της αντί να την καλωσορίσουμε, της δίνουμε μια κλωτσιά να πάει από ‘κει που ήρθε. Τα βάζουμε με τους ευθείς, τους κάνουμε στην άκρη, τους κρατάμε σε απόσταση.
Οι ξηγημένοι άνθρωποι είναι οι πιο παρεξηγημένοι. Είναι οι μόνοι που φοβούνται την υποκρισία περισσότερο απ’ την πραγματικότητα. Προτιμούν να λένε αυτό που πιστεύουν, να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους και να κοιμούνται γαλήνια τα βράδια. Ξέρουν πως τα λόγια τους πονάνε, ξέρουν πως μπορεί να γίνουν αντιπαθείς, αλλά ξέρουν να πληρώνουν τα κόστη τους. Επιλέγουν να πληγώσουν αυτοί όσους νοιάζονται παρά να το κάνει κάποιος άλλος με χειρότερο τρόπο.
Άλλωστε, όπως έχει πει κι ο Λάο Τσε: Τα ειλικρινή λόγια δεν είναι ωραία αλλά τα ωραία λόγια δεν είναι ειλικρινή.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Χήναρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
