Είναι αστείος ο τρόπος που φιλοσοφούν οι άνθρωποι. Κάτι πόσιμο στα χέρια, ματιά στο άπειρο κι αυτιά εκτεθειμένα στον περίγυρο. Μια στιγμή, ένα ερέθισμα, λίγη σκέψη και μπροστά σου απλώνεται ένας καινούριος κόσμος. Πάνω από τραπεζάκια σε μικρά καφέ, καθισμένοι σε καρέκλες που τους φιλοξενούν για λίγο, ακουμπισμένοι σε μία μπάρα. Έρμαια της χαλαρότητάς τους ανοίγονται να δεχτούν συμβουλές από επίδοξους συμβουλάτορες.
Κι άλλο τσιγάρο θα ανάψεις; Τώρα το ‘σβησες. Μην πίνεις άλλο. Θα μεθύσεις. Μην τρως πολύ. Θα σκάσεις. Μην κολλάς σε τελειωμένες ιστορίες. Δε σου κάνουν καλό. Ένα σωρό παραινέσεις. Μην κάνεις αυτό γιατί θα γίνει το άλλο. Ξέρω εγώ. Για το καλό σου τα λέω.
Για το καλό σου τα λέει. Κι ανάθεμα κι αν καταλάβαμε ποτέ γιατί αυτά που κάνουν το μεγαλύτερο καλό μέσα μας είναι εκείνα που πρέπει να αποφεύγουμε. Είναι όλα εκείνα τα κακά και τα ανάποδα που πρέπει να κάνουμε με μέτρο. Το λίγο δεν αρκεί, το πολύ βλάπτει. Ένα δάχτυλο μόνιμα σηκωμένο να δείχνει πως όλα όσα γουστάρεις είναι ικανά να σε καταστρέψουν. Όλα τα πολύ νόστιμα, τα εθιστικά, τα παράνομα, τα μη αποδεκτά.
Όλα εκείνα που κάνουν καλό στην ψυχή, κάνουν κακό στο σώμα. Όλα όσα απελευθερώνουν, ηρεμούν, γιατρεύουν είναι τα ίδια που πονάνε, αρρωσταίνουν, στεναχωρούν. Είναι δίκαιη η ζωή, σου λέει μετά. Πού την είδες τη δικαιοσύνη εσύ; Όλα όσα κάνεις κέφι, απαγορεύεται να τα υιοθετήσεις για πολύ. Ζωή με μέτρο, λένε εκείνοι. Ζωή με φίμωτρο, λέω εγώ.
Για να ζήσεις μέχρι τα βαθιά γεράματα πρέπει να φροντίζεις την υγεία σου. Να μην καπνίζεις, να μην πίνεις, να μην ξενυχτάς, να κοιμάσαι με τις κότες, να ξυπνάς με τα κοκόρια, να μην έχεις άγχος, να μην τσακώνεσαι, να μην κρατάς κακίες, να συγχωρείς, να αγαπάς, να τρως υγιεινά και να λες το πάτερ ημών όσες φορές αντέχεις. Κοινώς, επιτρέπεται να αναπνέεις κι αυτό όχι με μεγάλη ένταση. Στο mute.
Τέρμα το τσιγάρο πριν και μετά το σεξ. Τέρμα το κάπνισμα όταν έχεις άγχος ή νεύρα που σε ηρεμεί για να μη σκοτώσεις άνθρωπο. Κακό το κρασάκι που σε χαλαρώνει και βγάζει τον αληθινό εαυτό σου προς τα έξω. Θάνατος στις τηγανιτές πατάτες, τα σουβλάκια και τις κρέπες που προκαλούν χοληστερίνη και σε σκοτώνουν πριν την ώρα σου. Κρεμάλα στους έρωτες που σε κρατούν άυπνο τα βράδια και σέρνεσαι την άλλη μέρα στη δουλειά.
Ωρέ πού πάμε; Τέτοια ζωή μοιάζει με κουνουπίδι νερόβραστο κι όποιος μπορεί να πορεύεται έτσι, είναι νεκρός ήδη και δεν το ξέρει. Τι νόημα έχει να ζεις νερόβραστα; Η ζωή θέλει τις νοστιμιές της και τις κραιπάλες της για να τα βγάλεις πέρα. Χάθηκε ο κόσμος να ήταν όλα ανάποδα; Όλα όσα γουστάρεις κι αγαπάς να είναι κι εκείνα που πρέπει να κάνεις για να τη βγάζεις καθαρή;
Να είναι θεραπευτική η νικοτίνη, να είναι θρεπτικό το αλκοόλ, να είναι φάρμακα τα γλυκά κι ευλογία να χτυπιέσαι κάτω για έναν έρωτα. Να είσαι πρότυπο αν τρως πολύ, αν έχεις ατέλειες, αν σου αρέσει η ξάπλα κι αν μισείς τα γυμναστήρια. Να είναι αμαρτία να τρως μπρόκολο κι ανθυγιεινό να δουλεύεις κάθε μέρα. Να επιβάλλονται οι διακοπές μακράς διάρκειας και να γεμίζουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί από μόνοι τους.
Να ζούσαμε σε έναν κόσμο που όσα μας ευχαριστούν και μας γεμίζουν, θα τα είχαμε με το τσουβάλι. Να ζούσαμε κάπου που όσα κάνουν καλό στην ψυχή μας, κάνουν καλό και στο σώμα μας.
Δεν ξέρω αν θα ήταν ένας πιο δίκαιος κόσμος. Θα ήταν, σίγουρα, ένας κόσμος με λιγότερη καταπίεση και περισσότερους ευτυχισμένους ανθρώπους.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Χήναρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
