Ο καθένας μας είναι ένας γρίφος. Ένας σπάνιο, ανεξερεύνητο, άλυτο μυστήριο που περιμένει το κατάλληλο ξόρκι για να λυθεί και να αναδυθεί στην επιφάνεια. Όσο και να σνομπάρεις τα παραμύθια, κάπου μέσα σου εύχεσαι να είναι η ζωή σου έτσι. Να βρεθεί κάποιος, κάπου, κάποτε που θα κρατάει τα κατάλληλα κλειδιά για να ανοίξουν τις οι σκουριασμένες κλειδαριές σου.
Παραξενιές, μικρά και μεγάλα μυστικά, αθώες κι ένοχες ιστορίες που κρατάς για τον εαυτό σου και κανένας δεν είχε την τιμή να σε ακούσει να εξομολογείσαι. Με λίγο χρόνο, λίγη υπομονή και μπόλικη διάθεση, η γλώσσα σου λύνεται. Ο άνθρωπος που στέκεται δίπλα σου έχει τη φοβερή τιμή και το μοναδικό προνόμιο να εισβάλλει στα άδυτα τις ψυχής σου. Του ανοίγεις δρόμους που είχες ξεχάσει πως υπήρχαν, γιατί θεωρούσες πως ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να σε πείσει πως αξίζει να τον οδηγήσεις εκεί.
Κι έπειτα, όλα γίνονται εύκολα. Λίγα λες εσύ, λίγα ο απέναντι. Οι λέξεις παίρνουν φωτιά και σχηματίζουν ιστορίες. Διηγήσεις προσωπικές κι ανέγγιχτες εκτίθενται στα αυτιά και στην κρίση ενός άλλου. Πρώτη φορά τα ξεστομίζεις. Πρώτη φορά που δε φοβάσαι τόσο να εκτεθείς και να τσαλακωθείς στα μάτια κάποιου. Θέλεις να σε δει όπως ακριβώς είσαι. Να μάθει τι κουβαλάς μέσα σου. Τι σε διαμόρφωσε και τι σε έφτασε εδώ που είσαι σήμερα. Λουκέτα, κλειδιά και ανείπωτα πλημμυρίζουν τον χώρο, το τραπέζι, το πάτωμα.
«Αυτός είμαι. Δες με κι αγάπησέ με αν τολμάς.» Κι ο άλλος ορκίζεται πως θα σε αγαπήσει με όλα τα σημάδια, τις ουλές και τις πληγές που κουβαλάς. Ορκίζεται πως θα μοιραστείτε το βάρος που σηκώνεις. Πως ό,τι κι αν γίνει, ό,τι πανάκριβο έχεις, κοντά του θα κρατηθεί ασφαλές κι ακέραιο. Κι εσύ το πιστεύεις, γιατί δεν έχεις κι άλλη επιλογή. Ανάσανες που βρήκες κάπου να τα ακουμπήσεις.
Κι αν όντως η ζωή μας ήταν παραμύθι, κάπου εδώ θα έπρεπε να σου πω ότι «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ξέρεις καλύτερα από μένα πως δεν είναι. Τουλάχιστον όχι σε όλη τη διάρκειά της. Τρως χαστούκια, πέφτεις σε λακκούβες, κι αν αντέχεις, σηκώνεσαι και μαζεύεις κουράγια μέχρι την επόμενη φορά που η μούρη σου θα αγγίξει το χώμα. Οχυρώνεσαι καλύτερα και κάθε φορά λες: δε θα την ξαναπατήσω. Με μαθηματική ακρίβεια την ξαναπατάς. Πάντα κάπου αφήνεις μια μικρή χαραμάδα για να μπει ο άλλος, με την ελπίδα πως δε θα προδώσει την εμπιστοσύνη που του έδειξες.
Εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη δείχνεις στον άνθρωπο που ερωτεύεσαι, που αγαπάς, που μοιράζεσαι σκέψεις, όνειρα, φόβους, μυστικά. Και είναι το σπουδαιότερο που μπορείς να μοιραστείς μαζί του. Είναι ο τρόπος σου να του δείξεις πως τον υπολογίζεις και τον σέβεσαι. Του αφήνεις κομμάτια σου κι ελπίζεις να μην τα πετάξει στα σκουπίδια, αλλά να τα φυλάξει σαν κόρη οφθαλμού.
Για όσο αισθάνεστε κι οι δυο ζευγάρι ταιριαστό, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Τα μέλια και οι καρδιές σάς προστατεύουν. Όταν αυτά αρχίζουν να φθείρονται και τη θέση τους πάρουν τα μαχαίρια, ό,τι έχεις πει θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Τα μυστικά σου θα γίνουν όπλα στα χέρια του απέναντι, κι εσύ θα εύχεσαι να ανοίξει μια μεγάλη τρύπα για να κρυφτείς.
Οι φωνές ανεβάζουν εντάσεις και οι πικρές κουβέντες εκτοξεύονται προς πάσα πιθανή κατεύθυνση. Ο σύντροφος γίνεται εχθρός και οι διαφορές πόλεμος, με μοναδικό στόχο τη νίκη. Ηθικοί φραγμοί μπαίνουν στην άκρη και το μυαλό ψάχνει πυρετωδώς επιχειρήματα για να προηγηθεί στο αποτέλεσμα. Όταν το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι, σπάνια καταφέρνεις να φιλτράρεις τις σκέψεις σου, κι ακόμη πιο σπάνια να τιθασεύσεις τον αυθορμητισμό σου.
Μια στιγμή είναι ικανή να τινάξει στον αέρα κεκτημένα που ίδρωσες να αποκτήσεις. Αγάπες και τρυφερότητες στριμώχνονται σε μια γωνία και παρακολουθούν τα βέλη να εκτοξεύονται. Οκ. Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.
Αυτό που δεν πρέπει να συμβαίνει είναι να χρησιμοποιεί ο άλλος όσα ξέρει για σένα με σκοπό να σε πληγώσει. Φάουλ μέγιστο. Δεν μπορεί να αγωνίζεσαι να πέσει το τείχος, να μην υπάρχουν ανάμεσά σας φαντάσματα του παρελθόντος, να υπάρχει διαφάνεια και ειλικρίνεια, και στη πρώτη δυσκολία να χτυπάς όσα σου εκμυστηρεύτηκε. Ο άλλος σου ανοίχτηκε γιατί ένιωσε οικειότητα κι ασφάλεια. Αν ήταν να του γυρίσει μπούμερανγκ, χίλιες φορές να έβγαζε τον σκασμό.
Δεν πρέπει να πατάς τον άλλον εκεί που πονάει. Είναι ΑΑΑ. Άνανδρο, άτιμο κι ανώριμο. Το μοναδικό που θα καταφέρεις είναι να μετανιώσει που σου ανοίχτηκε και να κλειστεί στο καβούκι που ήτανε όταν τον γνώρισες.
Δεν ήξερες, καλέ μου άνθρωπε, πως στα ζευγάρια υπάρχει ένα είδος omerta; Βλέπεις, ακούς αλλά δε μιλάς. Ποτέ. Στη μαφία, όποιος παραβιάζει τον νόμο της σιωπής τιμωρείται με θάνατο.
Ξανασκέψου το.
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
