Άλλος είσαι στα 18 άλλος στα 28

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος. Δεν παρέχει την πολυτέλεια να λυπηθεί τον οποιοδήποτε και δε χαρίζει κάστανα σε κανέναν, ανεξάρτητα απ’ τη σημαντικότητά του ή το κοινωνικό του στάτους. Μας ξεγελάει επανειλημμένες φορές όταν δε μας κάνει τη χάρη να περάσει ενώ αργότερα αντιλαμβανόμαστε πως πήρε τον ρόλο της αστραπής απ’ τη ταχύτητά του.

Κι έτσι περνάνε τα χρόνια και σαν εχθές μας φαίνεται πως μπήκε ο προηγούμενος χρόνος. Όμως, πάλι εδώ είμαστε να ανυπομονούμε για τα Χριστούγεννα και το καινούριο έτος να πάρει μπρος, τάζοντας στους εαυτούς μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και χρήσιμα πλάσματα στην κοινωνία μας. Πουλώντας κάθε χρόνο το ίδιο παραμύθι στους εαυτούς μας, πως θα διορθώσουμε τα λάθη μας και θα επαναφέρουμε τον παλιό καλό χαρακτήρα που στρώθηκε με τα χρόνια και που χτίστηκε από χέρια άλλων.

Κι έτσι κοιτάζοντας ευθέως μέσα στον καθρέφτη σου, συνειδητοποιείς πόσο μεγάλωσες. Απότομα μεν, ευχάριστα δε. Πήγες κάποια χρόνια πίσω, σκορπίζοντας αναμνήσεις που δημιούργησες ως έφηβος και πράξεις που έστρωσαν τον άνθρωπο που έγινες σήμερα.

Και ξαφνικά θυμήθηκες πόσες υποχρεώσεις δεν είχες στην καθημερινότητα σου εκείνη τη περίοδο. Θυμήθηκες πόσο αγαπούσες τη ζωή, διότι δε σου εμφάνιζε κανένα εμπόδιο στο πέρασμά της και πόση ελευθερία κρατούσες στις πλάτες σου.

Έβαλες τον εαυτό σου σε έναν θρόνο φτιαγμένο από όνειρα κι ουδεμία σκασίλα είχες για το μέλλον σου διότι δε σε τρόμαζε το αύριο. Είχες την πολυτέλεια του χρόνου και τη νιότη χαραγμένη στο ατάραχο πρόσωπό σου, γράφοντας τα πάντα στα παλιά σου τα παπούτσια, χωρίς την ιδέα πως κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτείς καθώς η ζωή γίνεται πιο σκληρή όσο περνούν τα χρόνια.

Τώρα, όμως, συναντάς την πραγματικότητα, μια δεκαετία αργότερα. Μια δεκαετία που σου αποκάλυψε πως μπορεί να είναι σκληρή, αλλά κι ευχάριστη ταυτόχρονα. Έπιασες τον εαυτό σου να αγχώνεται για το πού θα καταλήξει μελλοντικά κι αυτήν τη φορά σε ενδιαφέρουν πράγματα που κάποτε δεν υπήρχαν καν σαν σκέψη.

Σε νοιάζει η δουλειά σου, διότι απ’ αυτή συντηρείς το σπίτι σου πια και σε ενδιαφέρει η αποδοχή απ’ τους γύρω σου, κάτι που κάποτε δε θεωρούσες απαραίτητο. Έπιασες τον εαυτό σου να φοβάται, για το πώς και πότε θα εμφανιζόταν ένας άνθρωπος να πορευθείτε παρέα και για τον αν ήσουν άξιος για να δημιουργήσεις τη δίκη σου οικογένεια.

Οι έξοδοί σου γίνονται σε μέρη που προσφέρουν μόνο ηρεμία και το συναίσθημα της απερίγραπτης γαλήνης και νιώθεις πάντα κουρασμένος για να ξενυχτίσεις με την παρέα, που κάποτε μόνο τα ξημερώματα σας συντρόφευαν στη διαδρομή για τα σπίτια σας.

Τώρα παλεύεις για να φτιάξεις τα όνειρα που απλά φανταζόσουν και καταλαβαίνεις πόση δυσκολία κρατάει μια επιθυμία στη διαδικασία της να γίνει πράξη. Ο χαρακτήρας σου πήρε άλλη μορφή και το μυαλό σου έπηξε, γνωρίζοντας πια πως τα όνειρα θέλουν δουλειά αντάμα με πολύ κόπο. Κι ίσως να συνειδητοποίησες πως η ζωή δεν είναι τόσο ρόδινη για να γίνουν όλα με την ευκολία που επιθυμούσες παράλληλα με αυτό το χάρισμα της σκασίλας που βίωνες στα 18.

Η διαδρομή σου μέσα σε μια δεκαετία άλλαξε άπειρα σταυροδρόμια και βρέθηκες σε δρόμους δύσκολους κι απαιτητικούς, που σε ωρίμασαν καθώς τους προσπερνούσες. Και το μόνο που θες πια είναι μια ηρεμία στο πρόσωπό σου, η οποία θα συνοδεύεται από ένα χαμόγελο κάθε φορά που τα καταφέρνεις.