Δε σ' ορίζουν τα λάθη σου

Είναι γνωστό και δύσκολα αρνείται πως η κοινωνία που ζούμε κρατά μεγάλη γνώμη για τα βιώματα όλων μας, πολλές φορές κρίνοντας αισχρά ένα παιδί στην εφηβεία που παράτησε το σχολείο και δείχνοντας  με το δάχτυλο το κοριτσάκι που επέλεξε λάθος σύντροφο στα είκοσί της. Μπορείς να την πεις κι υπερβολική πολλές φορές  και παράλληλα λίγο άδικη στις καθημερινές κριτικές της.

Μη δίνοντας βάση στην ιστορία που κουβαλά ο καθένας, χρησιμοποιώντας ταμπέλες που χαράχθηκαν στο κούτελο εκείνων που δεν εγκρίθηκαν απ’ τον καθωσπρεπισμό που είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να ακολουθούμε, για να θεωρηθούμε σωστά πλάσματα στη κοινωνία ετούτη.

Αυτό, όμως, που δε βολεύει κανέναν είναι να δεχτεί πως όλοι έχουν τη δίκη τους ιστορία να πουν κι ο καθένας κρατά και δέκα λόγους για οποιαδήποτε πράξη του, για οποιαδήποτε κίνηση που, στην τελική, πρώτα τον ίδιο έβλαψε, είτε ηθικά είτε ψυχολογικά. Πίσω από κάθε πράξη υπάρχει και μια ανάλογη σκέψη, βλακώδης ή σωστή, η οποία τελικά έγινε η πράξη που μετά βαφτίστηκε λάθος.

Ακόμα κι εκείνοι που συναντάς το πρωί στη διαδρομή για τη δουλειά σου, άλλοι με το κουστούμι πάνε στο γραφείο κι άλλοι με τον Γολγοθά τους άστεγοι. Μάνες με παιδιά κι έφηβοι να τρέχουν για το μάθημα της πρώτης ώρας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία να πουν. Άλλοτε είναι σχεδόν απλή, καθημερινή κι άλλοτε αγγίζει παραπάνω τη σοβαρότητα. Μα σε καμία περίπτωση δεν της αξίζει αισχρή κριτική.

Βλέπεις, κανένας δε γεννήθηκε με οδηγίες στο πώς να πράττεις χωρίς να μετανιώνεις ύστερα, αλλά μας δόθηκε η συνείδηση κι η πολυτέλεια της γνώσης για να τις χρησιμοποιούμε τα δύσκολα βράδια, με αμηχανία και σκέψεις για τη κάθε λάθος πράξη ή ιδέα μας.

Η προσπάθεια να σβήσεις κάποιο λάθος απ’ το υποσυνείδητο είναι σχεδόν μάταιη κι όσοι το παλεύουν, με κάποιο τρόπο θα βρεθεί ξανά να περιφέρεται στην άλλη άκρη του μυαλού τους την επόμενη μέρα. Τα λάθη μας είναι πάντα εδώ, υπενθυμίζοντας τις αστοχίες μας, τρώγοντάς μας την ψυχική υγεία, που τόσο χρειαζόμαστε και δηλητηριάζοντας όποιο όνειρο βαστάει ο νους. Κλέβοντας όποια ενέργεια μας κρατά στην προσπάθειά μας να γίνουμε καλύτεροι και να συνεχίσουμε παρακάτω, γεμίζοντας τους εαυτούς μας με τύψεις.

Είναι όμως επίσης αυτά που, θέλοντας και μη, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας. Είναι αυτά που μας διδάσκουν τα περισσότερα μαθήματα, εστιάζοντας στην αξιοπρέπειά μας. Είναι εκείνα που μας δείχνουν πού βρίσκεται ο κίνδυνος κι η πονηριά, που δυστυχώς πηγάζει μέσα από όλους.

Γιατί αν νιώθεις ντροπή, να ξέρεις πως δε σου αξίζει, επειδή παρασύρθηκες ή έπραξες λάθος κι ας στο καταλογίζουν για αδίκημα στα κουτσομπολιά τους. Να γνωρίζεις πως κανένα απ’ τα βιώματά σου δεν έχει ορίσει το ποιόν σου. Σε ορίζει το πώς απομάκρυνες τον εαυτό σου από εκείνα, για να μη καταστραφείς.

Σημασία έχει που μάζεψες την αξιοπρέπειά σου για να μη χαθεί παντελώς κι άλλαξες στρατόπεδο με το κεφάλι ψηλά, πετώντας μαύρη πέτρα πίσω σου. Ελπίζοντας για ένα ομορφότερο μέλλον κι ένα πιο λαμπερό ξημέρωμα.  Κι αυτό δεν έχει το δικαίωμα να στο στερήσει κανείς. Γιατί όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, στο φινάλε.