Η έπαρση είναι επικίνδυνη

Όλοι κάπου, κάποτε, βρεθήκαμε στο ίδιο τραπέζι με κάποιον που δε μας προκάλεσε ιδιαίτερη συμπάθεια. Οι λόγοι δεν αφορούσαν την εμφάνιση ή τις κινήσεις του, αλλά τον τρόπο που εκφραζόταν για εκείνον αποκλειστικά. Ο λόγος του προκλητικός κι οι προθέσεις του πάνω στη συζήτηση μαζί σου όχι τόσο ευχάριστες. Κι όσοι δε γνώρισαν κάποιον απ’ αυτούς, οφείλω να πω πως δεν έχασαν κάτι.

Πες το ωραιοπάθεια ή μεγαλομανία γιατί κι αυτά μπαίνουν στο σακί της έπαρσης. Να διευκρινίσω πως όταν κάποιος είναι ωραιοπαθής ή αλαζόνας, αυτό δε βλάπτει τους γύρω,  άρα δεν υπάρχει λόγος για να μας ενοχλήσει. Εκτός αν τον κάνουμε πρωτοσέλιδο κουτσομπολιού με την παρέα, αλλά επί της ουσίας δε μας δημιουργεί κανέναν απολύτως προβληματισμό.

Αυτοί, όμως, που έχουν τη «νόσο» της έπαρσης είναι τα πιο ενοχλητικά κι αντιπαθητικά πλάσματα που θα βρεθούν στο πέρασμά μας. Είναι εκείνοι που όταν θα φύγουμε από κοντά τους θα νιώθουμε φορτωμένοι από άσχημα συναισθήματα και παράλληλα θα κάνουν τα πάντα για να μας ταΐσουν αυτό το απαίσιο κι επικίνδυνο συναίσθημα της αποτυχίας, το οποίο είναι άδικο και κρίμα να το βιώνει ο οποιοσδήποτε.

Η έπαρσή τους αφορά τη μείωση ενός άλλου ατόμου και τους προκλητικούς μονολόγους τους, στην προσπάθειά τους να αποδείξουν την επιτυχία τους, υποτιμώντας όποιον βρεθεί σαν θύμα στην κουβέντα τους. Ή, ακόμα, μπορεί να περηφανεύονται για τα λάθη σου, που εκείνη ποτέ δεν έκαναν, τρίβοντάς σου στη μούρη τη δήθεν ανωτερότητά τους και κάνοντάς σε να αισθανθείς ακόμα χειρότερα.

Αυτό που δε γνωρίζουν, μάλλον, είναι πως το να μιλάς υποτιμητικά στο διπλανό σου για τον οποιοδήποτε λόγο, σε κάνει αυτόματα αντιπαθητικό. Κι ο σεβασμός δε δίνεται με ευκολία σε εκείνους που βαφτίζουν τη ζωή τους με το «αγαθό» της έπαρσης. Μάλλον δε δίνεται καθόλου.

Πρόκειται για ανθρώπους υπερβολικά εγωκεντρικούς με εμμονή στο να μιλούν για τα δικά τους κατορθώματα και τις δικές τους επιτυχίες. Δεν αμφιβάλλω πως όταν είσαι περήφανος για τον εαυτό σου είναι ευχάριστο να το μοιράζεσαι γιατί στο κάτω-κάτω όλοι αξίζουμε ένα «μπράβο».

Ένα «μπράβο» που περάσαμε στις εξετάσεις, ένα «μπράβο» που πετύχαμε σε κάποιο στόχο που κυνηγήσαμε για χρόνια, ακόμα και για τα μικρά πράγματα που βιώνουμε κάθε μέρα μας αξίζει ένα τεράστιο «μπράβο σου». Άρα, λοιπόν, δεν αξίζει να δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα γι’ αυτά που με δυσκολία έχουμε παλέψει, είτε να τα κάνουνε πραγματικότητα είτε να τα διώξουμε.

Όλοι με κάποιους στόχους ξημερώνουμε τις μέρες μας. Άλλοι θέλουν καριέρα, άλλοι οικογένεια κι οι περισσότεροι παλεύουν και για τα δυο κι ας μοιράζονται σε κομμάτια. Τότε γιατί να επιτρέψουμε σε κάποιον να μας μιλήσει υποτιμητικά επειδή απλά τα κατάφερε καλύτερα;

Είναι όμορφο να είσαι καλός κι ευγενής, ακόμα κι εκεί που δεν αξίζει. Όμως ανθρώπους σαν εκείνους, που προανέφερα, δεν τους θες στα πόδια σου. Θα σου γκρεμίσουν όνειρα με μία μόνο λέξη και θα σε βάλουν στο ρόλο της ντροπής για τον εαυτό σου. Κάτι που δεν επιτρέπεται να νιώσει κανένας από μας.

Άλλωστε, κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση σου, ή να περπατήσει με τα δικά σου παπούτσια στον δικό σου Γολγοθά. Όλοι έχουμε κουραστεί για κάτι κι αυτό είναι τιμή μας. Κι αν τυχόν είσαι ένας από εκείνους, τους τοξικούς κι εγωκεντρικούς, να ξέρεις πως εδώ δεν είσαι ευπρόσδεκτος. Την αρνητικότητά σου κι έξω απ’ τη πόρτα.