Ο καθένας μας έχει τη διαφορετικότητά του, το δικό του χαρακτήρα και το δικό του τρόπο στο πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Αλλά πιστεύω πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ένα κοινό ελάττωμα. Κι αυτό ταυτίζεται με τον ενθουσιασμό και με την καψούρα παράλληλα. Ναι, έχουμε την τάση να ανοίγουμε πολύ το στόμα μας και να μιλάμε παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει.
Η αρχή της οποιαδήποτε ερωτικής σχέσης, είναι μαγευτικά σημαντική και ταυτόχρονα υπερβολικά εύθραυστη. Λίγοι το θυμούνται αυτό, μιας κι ερωτευμένοι, τα βήματα που κάνουμε θα πρέπει να είναι σταθερά αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι βουτάμε με τα μούτρα.
Το μεγαλύτερο λάθος, το οποίο κοστίζει και πολύ στο τέλος, είναι η επιθυμία μας να ανοιγόμαστε και να φέρνουμε πολλά βιώματά μας στην επιφάνεια. Αρχίζουμε να αποκαλύπτουμε το παρελθόν μας, συμβάντα, σκέψεις, φόβους κι όλες οι ανασφάλειες μας είναι πλέον ξεδιπλωμένες.
Πραγματικά δεν ξέρω κι απορώ, με τι σκεπτικό πράττουμε έτσι ενώ ακόμα δεν είμαστε 100% σίγουροι για τον άνθρωπο που έχουμε διαλέξει να είναι δίπλα μας. Αλλά να μου πεις, στον έρωτα κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος.
Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος πως το άτομο που έχεις δίπλα σου είναι το ένα και μοναδικό και πώς είσαι τόσο σίγουρος πως όσα φανερώνεις, δε θα γίνουν ένα όπλο που θα χρησιμοποιηθεί αργότερα εναντίον σου; Δε βάζω τους πάντες σε αυτό το τσουβάλι εννοείται, απλά υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να τύχει σε πολλούς.
Συνήθως τα μυστικά αυτά που αποκαλύπτονται τόσο γρήγορα, γεμίζουν το σύντροφο ανασφάλειες κι αυτό μπορεί να καταλήξει ακόμα και σε εμμονή στην πορεία. Έχουμε την τάση να απολογούμαστε για σχέσεις και καταστάσεις απ’ το παρελθόν θέλοντας να αποδείξουμε πως ήμασταν σωστοί ακόμα κι εκεί. Δεν ξέρουμε όμως πως αυτά τα λόγια έχουν τη δύναμη να βάλουν τον σύντροφο μας σε διαδικασία σύγκρισης με το δικό του παρελθόν. Κι ας μη δείχνει ενοχλημένος εκείνη τη στιγμή.
Το να ανοίγεσαι σε κάποιον δε σημαίνει απαραίτητα πως κάνεις κακό εκείνη την ώρα, αλλά αργότερα δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το πώς θα αντιμετωπίσει ο σύντροφός σου αυτά τα μυστικά. Μερικές φορές δεν είναι ό,τι καλύτερο για σένα να ανοίγεις το σεντούκι του παρελθόντος σε έναν άνθρωπο που ακόμα καλά-καλά δεν τον γνωρίζεις. Η λογική μας πρέπει να λειτουργεί πάντα κι ας επεμβαίνει στον έρωτα και τα συναισθήματά του.
Εκτός απ’ το γεγονός ότι θα ξεμείνεις από κουβέντες στην πορεία της σχέσης αυτής, ταυτόχρονα θα πέσει και πολλή βαρεμάρα κι απ’ τους δυο σας. Θα ξέρει πια τα πάντα για σένα αυτός ο άνθρωπος κι οι πιθανότητες να φτάσετε σε μία προβληματική επικοινωνία στην πορεία είναι τεράστιες. Μετά οι συζητήσεις χάνουν το νόημα κι η σχέση αρχίζει να φθείρεται.
Η μαγκιά είναι να μην αποκαλύπτεσαι σαν ανοιχτό βιβλίο, αλλά να επιτρέψεις στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου να σε διαβάσει σιγά-σιγά, σελίδα προς σελίδα. Να θέλει να σε ξεφυλλίσει από μόνος του. Και με την πάροδο του χρόνου θα αισθανθείς κι εσύ πως αν αυτός ο άνθρωπος ήρθε για να μείνει, είναι πια εύκολο να φανερώσεις τα τρωτά σου σημεία.
Αν είναι το γραφτό σου, τότε θα τις αγαπήσει τις ατέλειές σου όπως κι οποιοδήποτε άλλο κομμάτι του εαυτού σου. Θα τα σεβαστεί και δε θα τα χρησιμοποιήσει για να σε πυροβολεί στον κάθε τσακωμό που θα συμβαίνει.
Δυστυχώς η γενιά μας βασίζεται στη λογική του αν κάτι πάει στραβά ή θέλει προσπάθεια, πάμε παρακάτω και τα παρατάμε στην πρώτη δυσκολία. Κι όσο κι αν μας θλίβει και μας πληγώνει, αυτή είναι η πραγματικότητα και πρέπει να τη δεχτούμε και παράλληλα να προσαρμοστούμε σε αυτήν.
Οι άνθρωποι τα παρατάνε εύκολα κι απλώς αντικαθιστούν ανθρώπους με μεγάλη άνεση, ειδικά αν έχουν πολλά ελαττώματα, ευαισθησίες και φόβους. Είναι σαν να μη θέλουν να αποδεχτούν ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Αν όμως βρεις τον άνθρωπο που θα σου αποδείξει με πράξεις κι όχι λόγια ότι ήρθε για να μείνει, τότε αξίζει να ανοιχτείς χωρίς ενδοιασμούς. Αφού παραδοθείς, του δίνεις και τον έλεγχο. Η επιλογή είναι δική σου.
Κι ενώ ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων είναι τραυματισμένο από λάθος έρωτες και λόγια της πλάκας, συνεχίζουν να ξεχνούν έναν απ’ τους βασικότερους κανόνες της ζωής. «Η σιωπή είναι χρυσός» γιατί ο εαυτός μας είναι πολύτιμος και δε χρειάζεται ο κάθε περαστικός να γνωρίζει τι κουβαλάει η ψυχή μας.
Επιμέλεια Κειμένου Λώρας Καρδακάρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λώρα Καρδακάρη-Καββαδία
