Ο κόσμος θα αλλάξει αν αλλάξεις πρώτα εσύ

Σε μια εποχή δύσκολη, που το φαίνεσθαι πλέον θεωρείται κυριλέ κι η αυτοκριτική πλέον δεν αναγνωρίζεται ούτε καν σαν λέξη στο λεξικό, κατέληξε η γενιά μας. Μαθαίνοντας και κάνοντας βήματα με λάθος τρόπους, επικεντρωμένοι στο πώς φαινόμαστε εμφανισιακά χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να καλλιεργήσουμε και να μεγαλώσουμε το μυαλό μας.

Αυτό το μυαλό, που πλέον δε λειτουργεί όπως θα λειτουργούσε ένα μυαλό της ίδιας ηλικίας πριν δύο δεκαετίες. Το οποίο με κάποιο τρόπο δηλητηριάστηκε κι ο τρόπος που απορροφούσε τις πληροφορίες ερμήνευε τα πράγματα διαφορετικά.

Ευθύνη έχουν και τα social media φυσικά, όπου απ’ αυτά ζούμε και τα έχουμε κάνει απαραίτητα στοιχεία της καθημερινότητας, δείχνοντας με ένα ποστ πόσο πεσμένη ψυχολογία έχουμε ή και το αντίθετο. Οι σχολιασμοί κι οι χαρακτηρισμοί για τους γύρω έγινε απαραίτητη επίσης, για να καλυφθούν ανασφάλειες και κενά που υπάρχουν κάπου κρυμμένα στο  υποσυνείδητο. Όμως, για εμάς τους ίδιους ούτε λόγος, ε;

Προσωπικά θαυμάζω ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων, το οποίο κοιτάει πώς θα αναπτυχθεί και πώς θα υπάρξει βελτίωση στη ζωή τους δίχως να υπάρχει περιέργεια για το τι κάνει ο διπλανός τους. Είναι εκείνοι που θα τους δεις να χαμογελάνε ακόμα και σε άγνωστους τα πρωινά γιατί σε όλους αξίζει ένα χαμόγελο ακόμα κι από άσχετο, για να πάει καλά η μέρα.
Σε όλους αξίζει μια ζεστή καλημέρα, ακόμα και στο γείτονα που δε συστήθηκες ποτέ. Πόσοι όμως το κάνουν;

Ο κόσμος θα ήταν ένα πιο όμορφο μέρος αν εκείνοι οι όμορφοι άνθρωποι πολλαπλασιαζόταν κι η φθορά της σημερινής εποχής ίσως να μπορούσε να καλυφθεί έστω και σε ένα βαθμό παραπάνω. Θα φαινόταν όμως η διαφορά. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να απαλλαχτούν απ’ την ανασφάλεια και την κακή επιρροή του φαίνεσθαι κι ίσως τα πράγματα να έβρισκαν έστω ένα μικρό ίχνος εκείνης της χρυσόσκονης, που ομορφαίνει τις μέρες μας ακόμα κι όταν όλα πάνε στραβά.

Πόσοι από εμάς επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά στους δικούς μας εαυτούς δίχως να γίνουμε οι μπόγιες των σχολιασμών των διπλανών μας; Πόσοι από εμάς φτάσαμε στο σημείο να κρίνουμε ανθρώπους βάσει εμφάνισης, θρησκείας ακόμα και χρώματος; Πόσοι από εμάς απλά γίναμε πρόβατα μιας ρουτίνας που στιγματίζει τους ανθρώπους; Πόσοι γίναμε δικαστές τρίτων δίχως να τους ξέρουμε κι αφήσαμε την υγεία του μυαλού μας χωρίς να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι απ’ όλα αυτά;

Επιτρέψαμε στην αφοσίωση του κους κους τρίτων να μας επηρεάσει, μένοντας σαν τα τούβλα στην ίδια θέση που βρισκόμασταν και πέρσι και πρόπερσι. Μη βλέποντας μπροστά μας και κάνοντας απολύτως τίποτε για τη δική μας εξέλιξη.

Ίσως αν ψάχναμε λίγο το μέσα μας, να αναγνωρίζαμε πως έχουμε γίνει τέρατα σε μια εποχή που μας στερεί πολλά, αλλά όχι την αυτογνωσία. Μας βολεύει η κριτική των υπόλοιπων, αλλά όχι η αυτοκριτική μας. Παράλογο;

Ίσως αυτά να σου φαίνονται σκληρά κι ίσως αύριο να τα επεξεργαστείς καλύτερα, αλλά προς το παρόν ο διπλανός σου βελτιώνεται κι εξελίσσεται. Εσύ θα μείνεις εκεί, στάσιμος;