Θυμήσου για ένα λεπτάκι τα σκαμπανεβάσματα της ζωής σου. Τα όμορφα, τα ευχάριστα, τ’ αληθινά. Θυμήσου τώρα και τα δύσκολα. Τα πικρά, τα στενάχωρα κι αυτά που σ’ έχουν βασανίσει. Άσχημες σκέψεις κάνεις, το ξέρω και δε θέλω να στα θυμίζω, αλήθεια. Όμως οι φίλοι σου ήταν εκεί σωστά; Ήταν δίπλα σου όταν χαμογελούσες κι έλαμπες από χαρά; Όταν έκλαιγες και πονούσες; Ναι, ήταν.
Πόσες φορές άκουσαν αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι το παράπονό σου ξανά και ξανά και δε βαρέθηκαν να επαναλαμβάνουν τις ίδιες συμβουλές; Στην κάθε κρίση πίκρας σου, όταν δεν είχες την αντοχή ν’ αγαπάς ούτε εσύ τον εαυτό σου, τον αγαπούσαν εκείνοι. Σ’ άντεξαν σε στιγμές που ακόμα κι εσύ ο ίδιος δεν άντεχες τον εαυτό σου, σε στιγμές που ακόμα κι εσύ σ’ είχες βαρεθεί. Ευτυχώς, που υπάρχουν να λες, γιατί χωρίς αυτούς τι θα ‘κανες; Τι θα ‘χες απογίνει αν δεν υπήρχαν αυτοί ν’ ακούν την γκρίνια σου κι ό,τι σ’ απασχολούσε; Κι εδώ που τα λέμε, είχες πάρα πολλή γκρίνια πάνω σου και πέρασες μια φάση που σ’ ενοχλούσαν τα πάντα. Ελειψαν από κοντά σου; Όχι, δεν έλειψαν. Κι είσαι πολύ τυχερός που τους έχεις.
Η φιλία, λοιπόν, είναι απ’ τα σπανιότερα αγαθά που μπορεί ν’ αποκτήσει κάποιος άνθρωπος και να ξέρεις πως ανήκει στα είδη υπό εξαφάνιση, δυστυχώς. Αλλά εγώ μιλάω για φιλία αληθινή και παντοδύναμη. Μη μου μπερδεύεσαι. Δε μιλάω για τις φιλίες του τύπου βγαίνουμε στα μπαράκια γινόμαστε λιώμα και καληνύχτα. Εντάξει, με τους αληθινούς σου φίλους, τους γνήσιους, τους απαραίτητους, ακόμα και το τελευταίο 5ευρο μαζί θα το φάτε και δε θα σε νοιάζει κιόλας, αν έχεις να πάρεις τσιγάρα την επόμενη μέρα.
Η φιλία, όμως, δε βασίζεται πάνω σ’ αυτές τις στιγμές. Μπορείς να την κρίνεις όταν όλα είναι άνω κάτω στη ζωή σου, όταν θα περάσεις μια μπόρα δύσκολη κι αρκετά σκληρή. Πώς να τους κρατήσεις μυστικό, όταν με το παραμικρό βλέμμα σου ξέρουν πως κάτι έχεις να τους αποκαλύψεις ακόμα κι αν το ‘χεις θάψει βαθιά μέσα σου μαζί με τα συναισθήματά σου; Τι χημεία είναι αυτή; Πόσο υπέροχη μπορεί να γίνει μια φιλία, όταν είναι γνήσια; Πόσο δυνατή; Πόσο πολύτιμη;
Πόσες φορές σου μάζεψαν όλη τη στεναχώρια και την πέταξαν στα σκουπίδια, μαζί μ’ αυτήν τη θλίψη στο πρόσωπό σου; Πόσες φορές απέκτησες εχθρό και τον μίσησαν πιο πολύ κι από σένα; Σκέψου το. Πόσα τηλεφωνήματα απαντήθηκαν στις τρεις τα ξημερώματα, όταν είχες τις σκέψεις σου να μη σ’ αφήνουν να κοιμηθείς; Άστο, μη μετράς, γιατί είναι άπειρες. Οι φίλοι σου, τα κολλητάρια σου, τ’ αδέρφια σου είναι η σωτηρία σου.
Χάρη σ’ αυτούς γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, μετά από κάθε μελαγχολία σου. Χάρη σ’ αυτούς ξαναγεννιέσαι απ’ τις στάχτες σου και το πιο σημαντικό, χάρη σ’ αυτούς γνωρίζεις πόσο πολύτιμος είσαι. Γιατί γι’ αυτούς είσαι ένα διαμάντι, κάτι σπάνιο και κάτι πολύ ξεχωριστό. Χωρίς εσένα, πίστεψέ με, θα ‘ταν κι αυτοί πολύ διαφορετικοί απ’ αυτό που είναι τώρα. Την πάστα τους εσύ τη δημιούργησες, όπως κι αυτοί τη δική σου.
Και τώρα που διακρίνω μια χαμογελάρα ως τ’ αυτιά στο πρόσωπό σου, κάνε το εξής. Πιάσε το τηλέφωνο και πες απλά αυτό :«Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις, γιατί χωρίς εσένα δε θα ‘ξερα τι αξίζω». Κι από ‘δώ και πέρα φρόντισε να ξυπνάς γεμάτος ευγνωμοσύνη κάθε πρωί. Ο λόγος είναι απλός. Είσαι ένας απ’ τους πλουσιότερους ανθρώπους που υπάρχουν. Αυτό κράτα.
Επιμέλεια Κειμένου Λώρας Καρδακάρη: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Λώρα Καρδακάρη-Καββαδία
