Μία απ’ τις πρώτες –αν όχι η πρώτη– ερωτήσεις που θα έπρεπε να κάνουμε όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο είναι αν έχει κατοικίδιο. Γιατί μέσα απ’ αυτό μπορείς να βγάλεις αρκετά συμπεράσματα. Είμαστε κι εμείς που με το που ακούσουμε αρνητική απάντηση σε ό,τι αφορά τα φιλοζωικά μας αισθήματα, χάνουμε κατευθείαν την εμπιστοσύνη μας προς εκείνο το άτομο.
Εγώ πάντως δεν εμπιστεύτηκα ποτέ άνθρωπο που δεν είχε κάποιο ζωάκι να του ομορφαίνει την καθημερινότητα. Κι ισχύει πως την ομορφαίνουν πιο πολύ κι απ’ τους ανθρώπους τους ίδιους κι από όλα τα υλικά αγαθά που μπορεί κανείς να αποκτήσει.
Υπάρχει ένα χάρισμα που δίνεται σε αυτούς τους φίλους μας. Πέρα απ’ την αγάπη και τη θετική ενέργεια. Κι αυτό είναι το χάρισμά τους να καθρεφτίζουν τον χαρακτήρα μας. Είναι σαν να τα προγραμμάτισε με τέτοιο τρόπο η φύση. Να φέρονται σαν εμάς και να αντιδρούν το ίδιο. Κι είναι όντως πολύ γλυκό όλο αυτό.
Έχω παρατηρήσει ανθρώπους συντροφιά με τους μικρούς τους φίλους. Και με την πάροδο του χρόνου συνειδητοποίησα πως το κάθε ζωάκι έχει τη δική του ιδιαιτερότητα και ταυτότητα. Κι αυτά που λένε για τις ράτσες, προσωπικά για εμένα δε στέκει. Είναι σαν εμάς. Έχουν τα δικά τους σημεία και διαμορφώνουν το δικό τους ξεχωριστό χαρακτήρα.
Ακριβώς όπως κι εμείς, που υιοθετούμε χαρακτηριστικά των φίλων και των μελών της οικογένειάς μας, έτσι προσαρμόζονται κι αυτοί οι μικροί μας φίλοι. Κοιμάσαι 4 ώρες; 4 θα κοιμηθεί κι ο μικρός σου φίλος. Τρως 2 φορές την ημέρα; Το ίδιο θα κάνει κι εκεί. Κι όταν θα είσαι στα κάτω σου, σε έχουν καταλάβει πριν ακόμα το πάρεις χαμπάρι εσύ. Μαγικό;
Η χαρά που μας προσφέρουν μου είναι πραγματικά δύσκολο να την περιγράψω με λέξεις. Είναι μαγευτικά υπέροχο να βλέπεις το «παιδί» σου να κάνει τούμπες και παράλληλα να σε παρακαλάει για προσοχή, και ταυτόχρονα να καταλαβαίνεις ότι σε μιμείται. Νιώθεις ότι σε ξέρει τόσο καλά κι ότι σ’ αγαπάει σε τέτοιο βαθμό που θέλει να αντιγράφει τις κινήσεις σου. Αυτές τις γελοίες κινήσεις, ξέρεις, που δεν τις βλέπουν οι φίλοι σου κι οι συγγενείς.
Οι στιγμές που ξυπνάς το πρωί και βρίσκεσαι στριμωγμένος στα σκεπάσματα λες και πνίγεσαι από πύθωνα, είναι ανεκτίμητες. Κοιτάς δίπλα σου και βλέπεις αυτό το πλάσμα να ροχαλίζει – όχι, δε μιλάω για το σύντροφό σου, αλλά για το ζωάκι που αφήνεις να κοιμάται μαζί σου.
Το να έχεις ένα τέτοιο φίλο στη ζωή σου που μπορεί να μη μιλάει την ίδια γλώσσα με σένα, αλλά η επικοινωνία κι η συνεννόησή σας να γίνεται μόνο με τα μάτια, είναι κάτι συγκλονιστικά ιδιαίτερο.
Είναι ωραίο να έχεις ένα πλάσμα κοντά σου που σε θεωρεί τόσο υπέροχο άνθρωπο που τον κάνει να θέλει να σε μιμηθεί. Που επιθυμεί να είναι εσύ. Ποιος άνθρωπος το κάνει αυτό;
Κι ας σου κάνει το σπίτι λες κι έσκασε πυρηνική βόμβα. Κι ας περιμένει εσένα να του σερβίρεις φαγητό. Αλλά μόλις γίνει το eye contact με αυτόν τον αληθινό σου φίλο, κάτι υπέροχο συμβαίνει, γεμίζεις αγάπη, ευαισθησία και τα ξεχνάς όλα. Και μετά σκέφτεσαι πως αξίζει τον κόπο. Κάθε φορά.
Επιμέλεια Κειμένου Λώρας Καρδακάρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λώρα Καρδακάρη-Καββαδία
