Πόσα απ’ αυτά βοήθησαν στο να καλλιεργηθεί ο νους μας και πόσα απ’ αυτά παρέα με την ταλαιπωρία, μας δίδαξαν κάποια μαθήματα που δεν πήραμε από πριν. Αυτά, τα άλλοτε μικρά ή μεγάλα, μέτρια ή έντονα. Μας έπλασαν κι όρισαν ένα μικρό κομμάτι του χαρακτήρα μας. Αυτά. Τα λάθη.
Τα λάθη που όσες φορές περνούν απ’ τη σκέψη μας δεν ξέρουμε σε ποιο τοίχο να πρωτοχτυπήσουμε το κεφάλι μας. Αυτά που πλέον ως πιο λογικοί κι αντικειμενικοί τα σκεφτόμαστε και γελάμε υστερικά όταν μας βολεύει.
Όλα αυτά για μια καψούρα. Για τον έρωτα που ήρθε απλά γιατί μπορούσε κι έφυγε γιατί είχε την ψυχική αντοχή να το κάνει. Κάτι όμως που εσύ δεν είχες τη δύναμη να αποδεχτείς. Πολλοί βαφτίζουν τον εγωισμό, έρωτα. Και γ’ αυτόν μπορούν να ρίξουν και να καταστρέψουν οτιδήποτε μπει εμπόδιο σ’ αυτό. Ακόμα και τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Πόσοι έπιασαν πάτο κι έφτασαν σε σημείο να υποβιβάσουν τον εαυτό τους παριστάνοντας κάποιον ή μάλλον κάτι που δεν ήταν από φόβο μην απορριφθούν. Και πόσοι φόρεσαν τη μάσκα της απόλυτης ευτυχίας ενώ μέσα τους γκρεμιζόταν ο κόσμος όλος;
Πόσα μεθύσια μετρήθηκαν με την παρέα κι έγραψαν ιστορία, αλλά τα ξημερώματα πάντα σε έβρισκαν κλαίγοντας με ένα μαξιλάρι αγκαζέ. Μετρώντας λάθη και πράξεις που έγιναν σε λάθος τόπο και timing. Κοιτώντας πίσω και μουντζώνοντας πρόσωπα και γλυκές, πικρόχολες αναμνήσεις.
Μετρήθηκαν όλες οι λάθος κινήσεις μαζί με τις άσχημες λέξεις που δεν έπρεπε να ξεστομιστούν κι η απογοήτευση με τον εαυτό σου μεγάλωνε δυνατά κι απότομα. Δείχνοντας τον εαυτό σου με το δάχτυλο και χάνοντας την πίστη που είχες για ‘σένα.
Μετά ξεκινά δυναμικά η αυτοκριτική. Κι αρχίζεις να αυτομαστιγώνεσαι και να περνάς την ψυχή σου από ένα σενάριο βασάνων μέχρι εξαντλήσεως. Αδικήθηκε ο εαυτός σου ως το έπακρο κι έριξες όλα τα βάρη στη δική σου πλάτη.
Κι αυτός ο φόβος, για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, έκανε τα γόνατά σου να τρέμουν. Ο φόβος μη μιλήσεις χωρίς να χρειάζεται και να μη δοθείς χωρίς να δεις ανταπόδοση, αδειάζοντας την καρδιά σου δίχως ελπίδα να ξαναγεμίσει κάποια στιγμή.
Χαθήκανε οι πεταλούδες, πέταξαν, πώς να το κάνουμε. Κι ακόμα κάθεσαι και μετράς ένα-ένα τα λάθη και συνεχίζεις να αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν; Πόσο άδικοι μπορούμε να γίνουμε οι άνθρωποι ώρες-ώρες. Μας βάζουμε κάτω κι αυτοτιμωρούμαστε αντί να δεχτούμε ότι από αυτές τις ηλιθιότητες θα γίνουμε καλύτεροι. Απ’ τις γελοίες κινήσεις μας, που τότε μας κάλυπταν όπως κι ο άνθρωπος που είχαμε επιλέξει.
Ποιος ήρθε σε αυτό τον κόσμο με βιβλιαράκι οδηγιών πάνω στην καψούρα; Και ποιος δεν έμαθε από λάθος επιλογές και λόγια. Ποιος δεν έχτισε δυνατότερο τοίχο γύρω του για προστασία και ποιος μετά δε μέτρησε διπλά την κάθε λέξη του -που άκουσε ή ξεστόμισε;
Αλλά πέρα απ’ αυτά, η μεγαλύτερη ειρωνεία όλων είναι πως ενώ γνωρίζουμε πόσο σημαντικά ήταν αυτά τα «λάθη» εκείνη την περίοδο, τώρα τα θέλουμε στον σκουπιδοτενεκέ αντάμα με τις αναμνήσεις, επειδή απλά δε πέτυχαν. Ενώ τότε, χάρη σ’ αυτά χαμογελούσαμε γιατί μας έκαναν –σχεδόν– ευτυχισμένους. Αυτό όμως δε θέλουμε να το θυμόμαστε.
Επιμέλεια Κειμένου Λώρας Καρδακάρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λώρα Καρδακάρη-Καββαδία
