Μεγαλώνοντας κι αποκτώντας εμπειρίες μαζί με αισθήματα, πολλοί αισθάνονται την ανάγκη να χαράξουν κάτι απ’ αυτά στον εαυτό τους. Όχι απαραίτητα στη μνήμη ή στο υποσυνείδητο, αλλά πάνω στο κορμί που τους έδωσε η μητέρα φύση. Σε ένα σώμα αθώο, ασημάδευτο και δίχως κανένα ελάττωμα που αργότερα γίνεται ο χάρτης τους.
Όμως, καθώς περνούν τα χρόνια υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν την ανάγκη είτε να ζωγραφίσουν το αρχικό κάποιου σημαντικού ανθρώπου πάνω στο μπράτσο τους ή να βάλουν σκουλαρίκι στο σημείο που έβαλε κι ο κολλητός τους. Αυτά τα σημάδια που τους έγιναν απαραίτητα και πολύ σημαντικά. Κι εννοείται πως γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους πως θα τα κρατήσουν πάνω τους για μια ζωή είτε το μετανιώσουν είτε όχι.
Πολλοί το θεωρούν κακόγουστο να χαράζεις διάφορα σχήματα και λόγια στο σώμα σου όπως επίσης θεωρούν αντιαισθητικό να έχεις πολλά piercing που υποτίθεται σε κάνουν και φαίνεσαι λιγάκι της υπερβολής.
Πολλοί απ’ αυτούς που έπραξαν έτσι -για τους δικούς τους λόγους εννοείται- χαρακτηρίστηκαν ανεύθυνοι κι απρόσεκτοι για τον τρόπο που φέρονται στο σώμα τους και δυστυχώς τους φόρεσαν μια άσχημη ταμπέλα για το πώς διαχειρίζονται το κορμί τους. Θεωρήθηκαν βρόμικοι, αδύναμοι και ο χαρακτήρας τους πήρε άλλη ονομασία με βάση την εμφάνιση που επέλεξαν να έχουν.
Τις περισσότερες φορές όμως τυχαίνει αυτοί που είναι ιδιοκτήτες της πιο εκκεντρικής εμφάνισης να έχουν καρδιά πιο μαλακή κι από μικρού παιδιού. Κι αυτοί με τη σοφιστικέ, γκράντε εμφάνιση και την λίγο πιο συντηρητική, έτυχε να να βγουν τα πιο ύπουλα καθαρματάκια. Παράξενο ε;
Πολλοί ξεχνούν την εσωτερική ομορφιά που κουβαλάει ο καθένας και βασίζονται μόνο στο έξω. Άλλωστε δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος με τατουάζ ή σκουλαρίκια πρέπει οπωσδήποτε ντε και καλά να θεωρείται κι άσχημος άνθρωπος.
Όλοι έχουμε ένα αγαθό που ονομάζεται ελευθερία κι αυτή είναι η περιουσία μας. Έχουμε την επιλογή στον λόγο, στις σχέσεις και στην καλοπέραση. Αν όμως κάποιος επιθυμεί να σημαδέψει το δικό του σώμα, να το τρυπήσει ή να το χρωματίσει, αυτομάτως μας δίνεται το δικαίωμα να τον χαρακτηρίσουμε. Λίγο άδικο;
Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές. Κι ο καθένας παίρνει τις δικές του αποφάσεις -ακόμα κι αν ακούσει άλλες γνώμες. Όπως θα αποφασίσει κάποιος για το πού θα πάει για σπουδές ή αν επιθυμεί να γίνει φέσι ένα βράδυ απ’ το αλκοόλ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έχει το δικαίωμα να αποφασίσει αν θα αφήσει μελάνι να εισχωρήσει στις στιβάδες απ’ το δέρμα του ή αν θα μπει χρυσό κόσμημα στο αυτί του.
Το σώμα σου είναι αποκλειστικά δικό σου. Έχεις την πολυτέλεια να επιλέξεις τι ρούχο θα φορέσεις, τι μαλλί θα φτιάξεις όπως και πώς και με ποιον τρόπο θα το χαράξεις. Και δεν έχει κανένας το δικαίωμα για χαρακτηρισμούς ή γενικά το δικαίωμα να σου προσάψει κάτι πάνω σ’ αυτό.
Και να μην ξεχνάμε τη βασικότερη ατάκα που μας έμαθαν απ’ τα πέντε μας. «Ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο απ’ το εξώφυλλο». Διότι μπορεί να εντυπωσιαστείς και μέσα να βρεις ένα κουβά από λάσπη ή μπορεί να βρεθεί ένας υπέροχος λαμπερός θησαυρός αν δεν αρκεστείς στην πρώτη σελίδα.
Επιμέλεια Κειμένου Λώρας Καρδακάρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λώρα Καρδακάρη-Καββαδία
