Αφού τότε δεν ψηνόσουν, τώρα τι θες;

Πόσες γνωριμίες έχουμε κάνει στη ζωή μας άραγε; Πόσοι έρωτες περάσανε και πόσες στιγμές γεννήθηκαν από το πουθενά; Μερικές τις αξιοποιήσαμε, άλλες τις αφήσαμε να φύγουν. Έχει τύχει να γνωρίσουμε ανθρώπους στο παρελθόν με τους οποίους είχαμε κάτι τόσο αμοιβαίο, μα δε μας έδωσαν την ευκαιρία να μάθουμε πόσο πολύ ταιριάζαμε μαζί τους. Γι’ αυτούς θα μιλήσουμε σήμερα. Για τους ανθρώπους που ήταν στη ζωή μας, μα, δεν αφέθηκαν να δούνε όλο το έργο, παρά μόνο μια σκηνή απ’ αυτό, πριν αποχωρήσουν από την αίθουσα.

Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που δε γούσταραν και πολύ να είναι μαζί μας. Το έδειχναν με κάθε ευκαιρία, μη μείνει ούτε ένα παραθυράκι ανοιχτό. Αλλά σίγουρα υπήρξαν και φορές που υπήρξαμε μαζί τους πολύ όμορφα, πολύ ταιριαστά. Το σκηνικό γνωστό: εσύ σίγουρος για το μεταξύ σας, μα δεν το έβλεπε ο απέναντι. Άρνηση αυτός, πείσμα εσύ. Κι έτσι καταλήξαμε να κοιτάμε μόνο πώς θα τον κερδίσουμε, πώς θα τον κάνουμε δικό μας. Μα με τα πολλά έφυγε απ’ τη ζωή μας κι εμείς συνεχίσαμε και δεν προχώρησε ούτε λίγο το μεταξύ μας.

Στην ουσία χάνει αυτός που δεν άφησε καν μια αρχή να συμβεί, αυτό μας συμφέρει να πούμε, μα ισχύει κιόλας. Από πολλές απόψεις. Δεν έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει πριν απορρίψει. Δεν έδωσε την ευκαιρία να μάθει πόσο πολύ ταιριάζαμε -κι αν στην τελική ταιριάζαμε- σε όλα και βιάστηκε να φύγει. Μα ο τροχός γυρίζει, λέμε. Κι ίσως κάποια στιγμή γυρίσει, γιατί αν υπάρχει η χημεία δεν την ξεφορτώνεσαι και πολύ εύκολα, μα δε θα είμαστε εμείς εκεί πια.

Μερικοί, βέβαια, τους καρτερούν πώς και πώς. Άλλοι είναι αγύριστα κεφάλια, χωρίς να το σκεφτούν δεύτερη φορά και με το που οπισθοδρομήσει για λίγο ο έρωτας, υψώνουν τείχη και τους κρατούν μακριά τους. Μα άνθρωποι τέτοιοι, που μας αμφισβήτησαν από την αρχή, δεν υπάρχει λόγος να μάθουν τίποτα από εκεί κι ύστερα. Παίξανε και χάσανε.

Να ξέρετε, πως αυτοί οι άνθρωποι που τότε φύγαν μακριά και δεν πολυ-γούσταραν, κάποια στιγμή θέλησαν αυτόν που απέρριψαν πιο πολύ από ποτέ. Σήμερα, θέλουν να μάθουν πόσο πολύ θα ταίριαζαν μαζί. Μα, guess what φιλαράκι μου. Δε χωράνε πουθενά σήμερα. Το κάρμα δεν κάθεται να ασχολείται με μεταμέλειες και δεύτερες ευκαιρίες, δε συγχωρεί.

Είναι κι αυτές οι περιπτώσεις που ο άνθρωπος εκείνος που γίνεται Λούης πριν καλά καλά προλάβουμε ν’ ανοίξουμε όλα τα χαρτιά μας, ίσως και να μας κάνει χάρη στην τελική. Γιατί πολλές φορές, η ανάγκη μας να κλικάρουμε με κάποιον και να πούμε πως βρήκαμε στο πρόσωπό του το άλλο μας εγώ, μας κάνει να μη βλέπουμε πέρα απ’ τη μύτη μας. Δηλαδή, δημιουργούμε στο μυαλό μας την ιδέα πως ταιριάζουμε τόσο πολύ, χωρίς ουσιαστικά να ισχύει. Πράγμα που θα φαινόταν έτσι κι αλλιώς εκ των υστέρων. Οπότε, εκείνος που φεύγει και μας αφήνει να ψηνόμαστε στους 200 βαθμούς, μπορεί και καλά να κάνει τελικά.

Θα πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ καλά κάθε μας κίνηση πριν την κάνουμε πράξη. Δεν είναι όλα δεδομένα κι ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Άνθρωπος που θεωρεί άνθρωπο δεδομένο θα ζει μόνο με αυτό το σκεπτικό και ποτέ του δε θα κρατήσει ανθρώπους δίπλα του. Θα τους ψάχνει, όπως ψάχναμε κι εμείς τότε να βρούμε λίγη ασφάλεια, λίγη σιγουριά, λίγο έρωτα στα μάτια εκείνων που δε θέλησαν να μας τον δώσουν. Και δεν έκατσε τελικά ίσως γιατί δε θα λειτουργούσε εξ’ αρχής. Μα δε θα ήταν πιο χρήσιμο κανείς να μη μείνει με την απορία;

Ηθικό δίδαγμα; Να προτιμάτε να βλέπετε όλο το έργο κι ας μη σας αρέσει στο τέλος, παρά να δείτε μόνο μια σκηνή και την ώρα της ανατροπής εσείς να το έχετε ήδη χάσει. Η ζωή είναι μικρή, αλλά όχι και τόσο μικρή που να μην αξίζει ένας άνθρωπος λίγο χρόνο παραπάνω. Κι ας μην κάτσει τελικά μεταξύ σας. Θα λέτε ότι είδατε και μια ταινία παραπάνω. Εμπειρίες όλα.