Ένας έρωτας να νιώσουμε και πάλι παιδιά

Θυμάστε όταν ήμασταν μικρά, τότε που ακόμα πηγαίναμε σχολείο, κάπου ανάμεσα στο δημοτικό και το γυμνάσιο, που τρέχαμε και παίζαμε σαν να μην τελείωνε ποτέ η μέρα, τα πρώτα μας σκιρτήματα; Θυμάστε τον πρώτο σας έρωτα; Τότε που η καρδιά μας έβγαινε έξω απ’ τα ρούχα όταν βλέπαμε εκείνο το πρόσωπο, που κοκκινίζαμε μόνο με ένα του βλέμμα. Τραυλίζαμε καθώς προφέραμε το όνομά του, τα χάναμε όταν καθόμασταν δίπλα του. Ξυπνούσαμε με τη σκέψη πως θα τον δούμε την επόμενη στην αυλή ή στη γειτονιά και κοιμόμασταν πάλι με αυτή τη σκέψη.

Στην πρώτη μας επαφή, στο πρώτο μας «γεια», στο πρώτο μας φιλί, ήταν όλα τόσο αμήχανα, τόσο όμορφα, πρωτόγνωρα, αυθεντικά αγνά, χωρίς καχυποψία να μας απομακρύνει κι απογοητεύσεις να μας στοιχειώνουν.

Κι αν μεγαλώνοντας ήπιαμε με πολλούς και μεθύσαμε για αρκετούς, αξίζει να σηκώσουμε τα ποτήρια μας στην υγειά του παιδικού αυτού έρωτα, της ρομαντικότητας που αβίαστα εκφράζαμε τότε, χωρίς ντροπές, εγωισμούς κι άμυνες. Τότε που ζωγραφίζαμε στα θρανία τα αρχικά μας και σκαλίζαμε στα δέντρα αιώνιους όρκους αγάπης, κάτι «Χ + Κ = L.F.E.». Τότε που γράφαμε την ημερομηνία που «τα φτιάξαμε» παντού∙ στα χέρια μας, σε τοίχους, σε τετράδια, στον πίνακα του σχολείου, στα βιβλία μας.

Οργανώναμε κάθε μήνα την και καλά επέτειό μας. Παίρναμε δώρα ο ένας στον άλλον απ’ το χαρτζιλίκι μας και πάντα χαμογελούσαμε που κανείς δεν το ξέχασε. Δεν υπήρχαν τότε γκρίνιες, μούτρα, τσακωμοί, φασαρίες, απιστίες. Δεν κοιτούσαμε πόσους θα ρίξουμε στο κρεβάτι μας και πόσοι θα μας ρίξουν στο δικό τους. Δε μας ένοιαζε η οικονομική ευχέρεια του άλλου. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν πότε θα ξαναβρεθούμε, για εκείνα τα διστακτικά φιλιά και τις βόλτες χέρι-χέρι.

Ο παιδικός έρωτας. Ο πιο αγνός, ο πιο όμορφος. Άραγε, υπάρχει ακόμα; Υπάρχει ελπίδα να τον ξαναζήσουμε όταν δε θα ‘μαστε πια παιδιά; Έτσι θέλω να πιστεύω, πως υπάρχει ακόμα, κι ας μεγαλώσαμε. Ας ερωτευθήκαμε ύστερα άλλους ανθρώπους, ας πληγωθήκαμε απ’ τους πιο πολλούς κι ας πληγώσαμε κι εμείς. Πάντα θα υπάρχει χώρος και χρόνος για λίγο έρωτα ακόμη, σαν να ‘ναι η πρώτη φορά. Κι αν είναι ειλικρινής κι αμοιβαίος ο έρωτάς μας θα κουβαλά κάτι απ’ αυτήν την παιδικότητα.

Γιατί υπάρχει αυτός ο άνθρωπος, που παρά τα αρκετά πια κεράκια στην τούρτα μας, μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ξανά μικρά παιδιά. Και το ζήσαμε, ακόμα κι αν δεν το παραδεχτήκαμε στον εαυτό μας, ακόμα κι αν απ’ την αγωνία μας να πετύχει, δεν προσέξαμε πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που ζούσαμε. Γιατί ξυπνήσαμε ένα πρωινό και, πριν καλά-καλά ρίξουμε νερό στο πρόσωπό μας, πιάσαμε το κινητό να στείλουμε την πρώτη καλημέρα στον άνθρωπό μας. Ή του την ψιθυρίσαμε στο αφτί με ενθουσιασμό, οι πιο τυχεροί, όταν αυτός κοιμόταν δίπλα μας.

Ακόμα και τώρα θα στείλουμε λουλούδια στον έρωτά μας. Θα σημειώσουμε ασυναίσθητα τα αρχικά μας δίπλα στη λίστα με τις υποχρεώσεις μας. Θα σχεδιάσουμε αφηρημένοι καρδούλες με το όνομά του πάνω στον λογαριασμό της ΔΕΗ. Θα γιορτάσουμε την επέτειό μας με εκπλήξεις κι αρκουδάκια. Θα κοιμηθούμε και θα ξυπνήσουμε με τη σκέψη να βρεθούμε. Υπάρχουν όλα αυτά. Ίσως τα ζούμε λίγο πιο επιφυλακτικά, ίσως τα αντιμετωπίζουμε κάπως πιο σοβαρά, αλλά υπάρχουν.

Υπάρχει ο αθώος έρωτας, υπάρχει ο ενθουσιασμός του κι η πίστη σ’ αυτόν, αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος που να μας ξυπνήσει αυτήν την επιθυμία να το ζήσουμε. Μερικοί τον ζουν αυτή τη στιγμή, άλλοι τον ζήσανε και τον θυμούνται με χαμόγελο κι άλλοι τον περιμένουν πώς και πώς…

Το ότι λαχταράμε να (ξανά) ζήσουμε τον παιδικό έρωτα, με την απολυτότητα και την ειλικρίνειά του δε σημαίνει ότι είμαστε ακόμα παιδιά στο μυαλό. Ίσως το μπερδεύουν κάποιοι με την ανωριμότητα, ίσως προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν. Ίσως ακόμα και να την πατάμε κι εμείς με την αθωότητά μας στα συναισθήματα, με την άρνησή μας να φοβηθούμε τον έρωτα ή να πιστέψουμε πως είναι πόνος.

Η αθωότητα του έρωτα χάνεται μέσα σε απιστίες, προδοσίες, εγωισμούς, έλλειψη ειλικρίνειας κι εμπιστοσύνης, στο χέρι μας, όμως, είναι να δείξουμε ότι μπορούμε να είμαστε ενήλικες με καρδιά μικρού παιδιού, και θα βρεθεί ο άνθρωπος που θα το εκτιμήσει.