Για όλα τα πολύτιμα που χάσαμε μέσα απ’ τα χέρια μας

“Too good to be true”. Φράση που, κάποια στιγμή, όλοι μας λογικά την έχουμε πει. Γιατί μάλλον όλοι μας συναντήσαμε κάποιον άνθρωπο στο παρελθόν που μας φέρθηκε εξαιρετικά καλά. Τόσο που δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε πως υπάρχουν και τέτοιοι, τόσο που αναρωτιόμασταν αν κάποιος μας κάνει πλάκα.

Ναι, υπάρχουν και θαύματα και ναι, κάποτε, πέρασε ένας τέτοιος άνθρωπος κι απ’ τη δική σου ζωή. Ίσως και να ξαναπεράσει, μα σκέψου τι ευκαιρίες σου δίνει η ζωή. Θα ‘ταν κρίμα να ξαναπετάξεις μια τέτοια ευκαιρία, επειδή είσαι ανασφαλής, επειδή φοβάσαι να ζήσεις τα σπουδαία και βολεύεσαι να πιστεύεις πως μια τέτοια άψογη συμπεριφορά δεν μπορεί να ‘ναι αληθινή, παρά μόνο κρύβει κάτι που ακόμα δεν έχεις ανακαλύψει.

Ίσως να μην είναι το δικό σου μυαλό που πάει στο κακό πάντα, αλλά να φταίει το γεγονός πως βάλτωσες μες στη μιζέρια κι έγινες μέρος μιας πραγματικότητας που έχει διαγράψει την καλοσύνη κι έτσι όταν την συναντάς σε υποψιάζει, καθώς την θεωρείς προσποιητή. Ίσως να ‘χει να κάνει με βιώματα του παρελθόντος και με την ανάγκη σου να σε προστατέψεις από δυσάρεστες εκπλήξεις. Άρα μάντεψε ποιος κοιτά το συμφέρον του στην εν λόγω ιστορία!

Ο Mort Sahl είπε: «Δεν πιστεύω σε καλούς και κακούς ανθρώπους. Πιστεύω στα καλύτερα κομμάτια των ανθρώπων» κι εννοεί πως όλοι μας έχουμε (και) καλά κομμάτια μέσα μας. Το θέμα είναι σε ποιους θέλουμε να τα δείξουμε και ποιοι είναι ικανοί να τα δουν.

Παρ’ όλα αυτά, ας μην ξεφεύγουμε. Θυμήσου εκείνον τον άνθρωπο, εκείνη την ευκαιρία ζωής, που σε πλησίασε αλλά εσύ την άφησες να περάσει, που στην ουσία την έδιωξες. Σκέψου αυτόν που σου ‘δειχνε τα άστρα και το φεγγάρι κι εσύ κοιτούσες το δάχτυλο. Από ανασφάλεια; Από απογοήτευση; Γιατί είχες ανοιχτούς λογαριασμούς με πρώην; Μόνο εσύ ξέρεις.

Όπως θα ‘πρεπε να ξέρεις πια πως στη ζωή αρέσει η ειρωνεία και τέτοιες ευκαιρίες έρχονται πάντα σε τέτοιες, θεωρητικά ακατάλληλες, στιγμές. Το θέμα είναι να πάρεις τη σωστή απόφαση στον λάθος χρόνο. Κάτι που δεν έκανες, με αποτέλεσμα να χάσεις αυτόν τον άνθρωπο μια για πάντα και να επιστρέψεις και πάλι στη σίγουρη και βολική μετριότητά σου.

Με τον καιρό, ως διά μαγείας ή απλά επειδή σε κούρασε πολύ η μοναχικότητά σου, αφού απορρίφθηκες απ’ τις επιλογές που έκανες, απογοητεύτηκες και πληγώθηκες, σου ‘ρχεται στο μυαλό ο άνθρωπος αυτός που μπορούσε να γίνει παράδεισος στην κόλασή σου. «Τι να κάνει;» σκέφτεσαι, αναρωτιέσαι πού είναι και τι θα γινόταν αν δεν είχες φοβηθεί, αν τον είχες ακολουθήσει. Συνειδητοποιείς πως όντως πέρασε κάτι πολύ καλό απ’ τη ζωή σου και πως η ευθύνη είναι δική σου που δεν το κράτησες, μουρμουρίζοντας «τι μαλακία έκανα». Οι μετάνοιες όμως κι οι απολογίες πλέον δεν πιάνουν. Γιατί πια είναι πολύ αργά.

Κάποιος άλλος απολαμβάνει τώρα στιγμές μ’ εκείνον που μπορούσες να ‘χεις δίπλα σου και τον έχασες μέσα απ’ τα χέρια σου. Κάποιος που επιτέλους εκτίμησε κι άρπαξε την ευκαιρία, που εσύ με τόση ευκολία κλότσησες στα σκουπίδια. Κι αυτό είναι το καλό στην όλη υπόθεση. Πως σε έναν σκουπιδότοπο μπορείς εύκολα να βρεις θησαυρούς, όσο κι αν τους ψάχνεις σε γυαλισμένες βιτρίνες. Γιατί κάποιος θα ‘χει πετάξει κάτι πολύτιμο, κάτι που υπήρξε πολύ εγωιστής ή εξαιρετικά επιφανειακός για να αναγνωρίσει την αξία του όταν του προσφέρθηκε.

Ηθικό δίδαγμα: Τόλμα να πάρεις τις σωστές αποφάσεις τη λάθος στιγμή. Σταμάτα να κοιτάς ανθρώπους-βιτρίνες και κοίταξε το δικό σου καλό κι όχι πώς να μοστράρεσαι με ό,τι κούφιο γυαλίζει. Εξαρτάται, βέβαια, απ’ το τι ζητάει ο καθένας. Θα κάτσεις απλά να κοιτάς τη βιτρίνα ή θα αγοράσεις τελικά; Η ζωή είναι δική σου, οι επιλογές και τα λάθη σου όπως κι συνέπειες, επίσης. Δέξου τις.