Οι πρώην μας παντρεύονται

Μετά απ’ την παιδική μας ηλικία, τα αθώα φλερτ, τους εφηβικούς μας «έρωτες», τα επιφανειακά love stories και τις αληθινές σχέσεις που μας στιγμάτισαν, αποκτήσαμε μια λίστα (μικρή ή μεγάλη) από πρώην και φτάσαμε πια σε μια ηλικία που κάποιοι από ‘κείνους τους συντρόφους του παρελθόντος όχι απλά προχώρησαν, αλλά αρχίζουν να παντρεύονται και να γεννοβολάν.

Ναι, είναι αυτοί που κάποτε μας έλεγαν πως είμαστε ο άνθρωπος της ζωής τους και δεν μπορούν χωρίς εμάς. Έλα που μπόρεσαν. Έλα που μπορέσαμε κι εμείς. Με κάποιους απ’ αυτούς όντως αγαπηθήκαμε αληθινά και ζήσαμε όμορφα μαζί, ανεξαρτήτως κατάληξης. Σίγουρα μας αιφνιδιάζει το νέο του γάμου τους, όμως τι μπορούμε να κάνουμε, αφού η δική μας ιστορία έχει από καιρό λήξει; Να βγάλουμε όλη μας την κακία που ο Κωστάκης παίρνει τη Μαιρούλα; Αφού δε μας ταιριάζει η μικροψυχία, εξάλλου κάπου μέσα μας χαιρόμαστε να βλέπουμε ευτυχισμένο έναν άνθρωπο που κάποτε νοιαστήκαμε και μοιραστήκαμε ένα κομμάτι της ζωής μας.

Θα σοκαριστούμε στην αρχή, μα θα συνειδητοποιήσουμε πως αυτή είναι η υγιής εξέλιξη και θα το προσπεράσουμε. Ο θυμός, το παράπονο, η θλίψη ή τα νεύρα μόνο εμάς βλάπτουν. Γιατί αν δε χαρείς με τη χαρά του κάποτε ανθρώπου σου, τότε πρέπει να αμφισβητήσεις τη δική σου τότε αγάπη που έλεγες πως ένιωθες.

Ίσως και να πονάει, ειδικά αν εσύ δεν ξεπέρασες ποτέ αυτό το πρόσωπο, ίσως να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τον εαυτό σου δίπλα του στη θέση της νύφης ή του γαμπρού αντίστοιχα, αλλά δεν είσαι. Μπορεί να ‘θελες να ‘σουν εσύ ο άλλος γονιός του κουτσούβελου που έσπειρε, αλλά πάλι δεν είσαι. Οφείλεις να σεβαστείς την επιλογή του πρώην σου. Άλλωστε, έχετε τελειώσει κι έχετε προχωρήσει ξεχωριστά τις ζωές σας, άσχετα απ’ το αν υπάρχουν ακόμα κάποια (μονόπλευρα) συναισθήματα.

Περνούν τα χρόνια κι οι άνθρωποι, αλλάζουν οι καιροί κι αλλάζουμε κι εμείς. Είμαστε πια σ’ άλλη φάση. Κι αν το δεις ψύχραιμα, δεν είναι προτιμότερο να χαμογελάσεις για τις παλιές μέρες και να ευχηθείς για τις ομορφότερες που θα ‘ρθουν; Δε θες τα καλύτερα για κάποιον που ονόμαζες «άνθρωπό σου»; Τα καλύτερα, λοιπόν, για ‘κείνον ήρθαν και –θες-δε θες– οφείλεις να τα δεχτείς και να σταθείς στο ύψος σου. Εξάλλου, αυτή λογικά θα ‘ναι κι η δική σου πορεία, αν δηλαδή αυτό θες απ’ τη ζωή σου. Θα βρεις, αν δεν έχεις ήδη βρει, το ταίρι που μαζί του θα σχεδιάσεις το μέλλον, με ή χωρίς παιδιά.

Όσο για το αν θα ‘θελες να ‘σαι εκεί σ’ αυτόν τον γάμο, είναι θέμα προσωπικό. Υπάρχουν περιπτώσεις που είναι καφρίλα να καλέσεις τον πρώην σου στον  γάμο σου, ειδικά αν τον πλήγωσες στον χωρισμό σας κι άλλες που είναι  κίνηση ειλικρινούς εκτίμησης, αν κρατήσατε μια επαφή βασισμένη στο ανθρώπινο ενδιαφέρον μετά το φινάλε σας.

Ναι, μεν απ’ τη μία είναι αμήχανο αλλά απ’ την άλλη δείχνει και πόσο συνειδητοποιημένος είσαι και πως έχεις ξεπεράσει το παρελθόν, χωρίς όμως να το αποκηρύττεις. Θα μου πεις «είναι όλοι τόσο συνειδητοποιημένοι;». Προφανώς κι όχι. Προφανώς και κάποιοι είναι κολλημένοι, άλλοι καλούν για να πικάρουν τον πρώην κι άλλοι πηγαίνουν με την προσδοκία να χαλάσουν λίγο τη μέρα του άλλου. Το θέμα είναι πώς νιώθεις εσύ κι ο κάθε εσύ όταν έρχεται εκείνη η στιγμή. Επιλέγεις τον σεβασμό, την αξιοπρέπεια και την ανωτερότητα και προχωράς ή κάθεσαι και κλαψουρίζεις άσκοπα τρέφοντας μάταιες ελπίδες;

Αν νομίζεις πως την ώρα του γάμου ενός πρώην συντρόφου σου, που τρέφεις ακόμα αισθήματα, θα πεταχτείς στο “Should anyone here present know of any reason that this couple should not be joined in holy matrimony, speak now or forever hold your peace” –που παρεμπιπτόντως εδώ δεν το λέμε καν– και θα πεις «Εγώ»,  με τον άλλον να τα παρατάει όλα τρέχοντας στην αγκαλιά σου, όπως στις ταινίες, είσαι γελασμένος.

Προχώρα, ζήσε κι άσε τον κάθε ένα να κάνει αυτό που θέλει. Θα πράξει σωστά ή λάθος; Κανείς δεν ξέρει.