Το μόνο τέλειο επάνω μας είναι οι ατέλειές μας

Ωραίο το «γνώθι σαυτόν» που είχε πει κι ένας αρχαίος φιλόσοφος. Ωραίο δηλαδή το να γνωρίζεις τον εαυτό σου, να έχεις επίγνωση των ικανοτήτων σου, των δυνατοτήτων σου κτλ. Το να αυτοαποκαλείσαι όμως «τέλειος» σε μια κοινωνία που ο καθένας προσπαθεί να είναι τέλειος χωρίς καμία επιτυχία στο 100%, είναι ιεροσυλία. Κανείς δεν είναι τέλειος και στο κάτω-κάτω δε χρειάζεται κιόλας.

Αν πιέσεις τον εαυτούλη σου για να πετύχεις τους στόχους σου κι αποτυγχάνεις συνεχώς τον οδηγείς στη μείωση της παραγωγικότητας και της αποτελεσματικότητάς του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου, να αυτοκατηγορείσαι, να οδηγείσαι στο άγχος, στη χαμηλή αυτοεκτίμηση κι ίσως στην κατάθλιψη.

Μαθαίνουμε από μικροί να καταπίνουμε το βαρίδι της τελειότητας. Είναι οι προσδοκίες των γονιών μας να γίνουμε αυτό που οι ίδιοι δεν κατάφεραν, είναι η ίδια η κοινωνία που γοητεύεται απ’ το εξ άνωθεν χάρισμα και δεν την αφορά η διαδικασία του κόπου που έχει επενδύσει ο ενδιαφερόμενος, είναι που όλοι τελικά ελπίζουμε να έχουμε το μαγικό αστέρι, τους πλανήτες σε ευνοϊκές τροχιές, το ταλέντο που θα μας απαλλάξει απ’ την προσπάθεια. Είναι που κατά βάση, ψάχνουμε μια μοναδική δικαιολογία για να μη μετακινηθούμε, να μη φύγουμε απ’ τα γνωστά και κεκτημένα, στην τελική να μην αποτύχουμε και για να το πάω και ένα βήμα παραπέρα, να μη δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να πετύχει.

Το να κρατάς χαμηλά την μπάλα και να μην έχεις υπέρμετρα υψηλή ιδέα για τον εαυτό σου δεν είναι κακό. Αντιθέτως είναι ιδιαίτερα χρήσιμο αν θέλεις να εξελιχθείς σε μια όντως καλύτερη εκδοχή σου. Επίσης το να θεωρείσαι «τέλειος», απλά απομακρύνει τους γύρω σου από εσένα. Το «τέλειο» φιλαράκι μου, είναι ουτοπία. Δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος. Υπάρχουν όμως δήθεν «τέλειοι» άνθρωποι με ημιτελείς προσωπικότητες και πάρα πολύ μεγάλη απόσταση από την αυτογνωσία. Άνθρωποι που το παίζουν τέλειοι για να δειχθούν. Άνθρωποι που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και τα κάνουν όλα σωστά, χωρίς εν τέλει να προσπαθούν για τίποτα. Αλλά αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι το «περίπου τέλειος» είναι τραγικά χειρότερο από το «ατελής» γιατί είναι τραγικά εκτός πραγματικότητας κι ότι αργά ή γρήγορα αυτή η όαση που ‘χουν χτίσει με τη δήθεν τελειότητά τους θα χαθεί μπροστά στα μάτια τους, πριν καν φτάσουν να πιουν νερό από τη γνωστή πηγή της ευτυχίας που κανένας δεν ξέρει πού στο καλό είναι να πάμε κι εμείς!

Δεν πέτυχες το στόχο σου να μειώσεις τα κιλά σου κατά 100%; Δεν έγραψες καλά σ’ ένα μάθημα; Έκανες ένα λάθος στη δουλειά σου; Μίλησες κάπως άσχημα σε κάποιον δικό σου άνθρωπο; Έχεις εμφανή σημάδι γέννησης και ντρέπεσαι γι’ αυτό; Έχεις μια ουλή που δε θες να φαίνεται; Δεν έχεις φοβερές κοινωνικές δεξιότητες και κάπως ντρέπεσαι να φλερτάρεις;

Και;

Θα σε κατηγορήσουν, ναι, αλλά τι μ’ αυτό; Πρέπει να ρίξεις τον εαυτό σου και να νιώθεις ένας αποτυχημένος; Όχι! Πρέπει να τους δείξεις πως αυτός είσαι. Με τις ατέλειές σου, με τα λάθη σου, με τα όλα σου. Κι αυτοί που είναι πραγματικά δίπλα σου, θα μείνουν και θα σε καταλάβουν. Οι υπόλοιποι θα χαθούν μέσα στην όαση που λέγαμε αναζητώντας την τελειότητα στο οτιδήποτε. Σε ανθρώπους, σε δουλειές, στην καθημερινότητά τους, οδηγούμενοι μόνοι τους στη μιζέρια και στην αυτοκαταστροφή του εαυτού τους.

Δεν είναι κακό να είσαι ατελής. Κακό είναι να προσπαθείς μάταια να είσαι τέλειος μέσα σε μια ατελή κοινωνία που το μόνο που τη νοιάζει είναι πώς είναι όλα στην πένα και ταυτοχρόνως αποτυγχάνει παταγωδώς. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;