Να υπήρχε μία χρονομηχανή και να έμπαινα χωρίς δεύτερη σκέψη με προορισμό το παρελθόν. Το μέλλον ας είναι αβέβαιο. Άλλωστε τι νόημα θα είχε να μπορούσες να το καθορίσεις, να το προσδιορίσεις, να το κουμαντάρεις κατά πως βολεύεσαι. Για φαντάσου όμως τι εκπλήξεις θα έκρυβε ένα ταξίδι στο παρελθόν και φυσικά η δυνατότητα να παρέμβεις και να το στρώσεις λίγο ή να το ανακατώσεις.
Αν μου δινόταν αυτή η ευκαιρία θα πήγαινα πίσω και σαν ανεμοστρόβιλος θα ανακάτευα την τάξη και θα έβαζα μπουρλότο στη γαλήνη και την ηρεμία που είχα επιλέξει. Θα ταρακουνούσα την ασφάλεια που μου πρόσφερε μία ευπρεπή ζωούλα και θα έκανα τις αλητείες που πάντα γλυκοκοίταζα αλλά ποτέ δεν τόλμησα.
Πρώτα πρώτα θα είχα επιλέξει αντικείμενο σπουδών με βασικό κριτήριο το πάθος μου για αυτό. Εγώ τι έκανα; Πριν καλά καλά κλείσω τα 18 τα έβαλα κάτω και υπολόγισα βάσει των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών το επάγγελμα που θα μου εξασφάλιζε ένα σταθερό εισόδημα και μία κάποια μονιμότητα. Το αποτέλεσμα ήταν να σπουδάσω κάτι που δε με ενδιέφερε για να ασχοληθώ στο τέλος με ένα τελείως άσχετο με τις σπουδές μου αντικείμενο που μου είναι επίσης αδιάφορο. Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει και η αφεντία μου κάθεται σε ένα γραφείο να γεμίζει τα οχτάωρά της αδιάφορα και αποπνικτικά.
Δεύτερον, θα είχα τολμήσει όσα κάποτε φοβήθηκα ή δίστασα να κάνω. Είναι κατάρα να μετανιώνεις για στιγμές που δεν έζησες. Είναι κατάρα αυτά τα «αν» σαν σε στοιχειώνουν. Όλα αυτά θα ξόρκιζα ένα ένα.
Είχα βρεθεί σε σχέσεις ατέρμονες τις οποίες πάσχιζα να αναστήσω. Ε, λοιπόν, θα έφευγα τρέχοντας από αυτές αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω. Θα έκανα λίγη μονάχα υπομονή. Δε θα εξαντλούσα όλα τα περιθώριά μου. Θα φορούσα το καπελάκι μου και θα έφευγα χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα γλίτωνα τόσο χρόνο και αποθέματα ψυχικής ηρεμίας που στερήθηκα από φόβο ή από δειλία.
Είχα βρεθεί σε φιλίες επιφανειακές. Σε αυτού του είδους τις φιλίες συναναστράφηκα με ανθρώπους άλλης πάστας. Συμβιβάστηκα με ιδιοσυγκρασίες κενές και με τέτοια κενά γέμιζα τον πολύτιμο χρόνο μου. Ε, λοιπόν, θα έκοβα τις πολλές παρτίδες με δαύτους χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθεί η στάση μου.
Είχα βρεθεί πολλάκις σε δίλημμα. Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν θα έπρεπε να πράξω αυτό που ήθελα.
Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις έπραξα αυτό που έπρεπε. Το πρέπον που θα έλεγε ένας μεγαλύτερος. Αυτή η στάση μου έδωσε μια κάποια ικανοποίηση. Δεν έχω μετανιώσει για κάτι που έχω κάνει. Μα αν με ρωτάς για όσα δεν έκανα, έχω μια αράδα απωθημένα να σου αριθμήσω.
Έχω κι αυτό το πλάκωμα για τη ζωή που δεν έζησα όταν μπορούσα. Για τα λάθη που δεν έκανα ακόμα κι όταν δεν έπρεπε. Για τις τρέλες που ακόμα ονειρεύομαι. Για τα ταξίδια που δεν τόλμησα να πάω. Για τα «αϊ στο διάολο» που δίστασα να πω. Για τα «δε γαμιέται» που κατάπια. Αυτό το βάρος θα ξεφορτωνόμουν αν έκανα ένα ταξίδι στο παρελθόν.
Ακόμα κι αν τώρα πια έμαθα και κάνω ό, τι μου γουστάρει δεν είναι αρκετό, βρε αδερφέ. Τα νιάτα φύγανε, χρονομηχανή δεν υπάρχει αλλά εγώ πάντα θα ονειρεύομαι όσα θα ήθελα να είχα κάνει διαφορετικά.
Συντάκτης: Χριστίνα Πέσιου
